Επιτέλους! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Επιτέλους, κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ η ομάδα που έπαιξε ποδόσφαιρο. Που από την αρχή του θεσμού σου κέντριζε το ενδιαφέρον. Που δεν είχες «κάτι» να δεις , αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Που είχε φαντασία στο παιχνίδι της, ατομικές ενέργειες και, το κυριότερο, παίκτες-προσωπικότητες. Θα πρέπει να είσαι εχθρός της Μπαρτσελόνα, να τη μισείς θανάσιμα ή να μη σου αρέσει το ποδόσφαιρο για να πεις ότι αυτή η ομάδα δεν άξιζε φέτος να πάρει την «κούπα» στο σπίτι της. Σπάνια τα τελευταία χρόνια το φαβορί βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Προσωπικά έχω βαρεθεί να βλέπω συλλόγους που έχουν άριστη τακτική, πολύ καλή εφαρμογή συστημάτων, άρτια αυτοματοποιημένη λειτουργία ανάπτυξης και άλλα βαρετά και βαρύγδουπα, να κερδίζουν τον τίτλο της καλύτερης ευρωπαϊκής ομάδας. Αν ήθελα μόνο συστήματα και τακτικές, χωρίς σάρκα και νεύρα, αποκλείεται να αγαπούσα το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι. Διότι είναι παιχνίδι, πώς να το κάνουμε... Σε ανάλογη περίπτωση, θα ήμουν λάτρης του σκακιού ή, στην καλύτερη, του Subbuteo.

H νίκη της Μπάρτσα μάς γεμίζει ελπίδα, ότι το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε επιστρέφει. Το ποδόσφαιρο των μεγάλων ποδοσφαιριστών που πρωταγωνιστούν και όχι των μεγάλων προπονητών και των συστημάτων τους. Ισως να διδάξει κάποιους η επιτυχία της Μπαρτσελόνα. Μακάρι να δείξει τον δρόμο για ένα ποδόσφαιρο ποιοτικότερο, διότι μέχρι τώρα όποιος κατάφερνε να ξεδιπλώσει στον αγωνιστικό χώρο το δόγμα ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα», αυτός έφευγε και νικητής.

Ενα μόνο θέλω να ρωτήσω και θα ήθελα να μου απαντήσετε με το χέρι στην καρδιά. Πόσο ωραιότερη μπάλα θα βλέπαμε αν όλες οι ομάδες –ή έστω, για να μη φανώ υπερβολικός, οι περισσότερες– έπαιζαν σαν την Μπαρτσελόνα; Αν ακολουθούσαν τη φιλοσοφία των Ισπανών για ένα ποδόσφαιρο γρήγορο, με φαντασία και πολλή προσωπικότητα, που μόνο οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές με επιθετικό πνεύμα είναι ικανοί να δώσουν;

Βαρέθηκα να βλέπω ομάδες στην πρώτη θέση των οποίων οι κορυφαίοι ποδοσφαιριστές είναι αμυντικοί ή κάτι χαφ που ούτε στρίβουν ούτε λυγίζουν, αλλά μόνο τρέχουν και κόβουν. Που έχουν μόνο ένα μεγάλο παίκτη αυτόφωτο και όλοι οι άλλοι, ετερόφωτοι, γυρνάνε γύρω απ' αυτόν για να αποκτήσουν ζωή.

Στο τελικό της Τετάρτης ο Ροναλντίνιο δεν έκανε τη διαφορά. Προσβλήθηκε από το «σύνδρομο του τελικού». Αρρώστια που χτυπάει αρκετούς μεγάλους ποδοσφαιριστές όταν παίζουν για πρώτη φορά σε έναν αγώνα δίχως αύριο και ξέρουν ότι τα μάτια όλων είναι στραμμένα σε αυτούς. Αν είχε μόνο αυτόν η Μπάρτσα, θα έχανε. Αλλά είχε και Ζιουλί και Ντέκο και Λάρσον και Ετό και Πουγιόλ και Μπελέτι και ό,τι θες...

Είχε δεχθεί πρώτη γκολ από ομάδα που έπαιζε με παίκτη λιγότερο, είχε την καταρρακτώδη βροχή να τη δυσκολεύει στις κινήσεις της, όπως δυσκολεύει όλες τις ομάδες με τεχνικές αρετές, που βασίζονται πολύ στις ατομικές ενέργειες των παικτών τους, είχε την ατυχία να μη σκοράρει νωρίς κι όμως τα κατάφερε. Πολύ απλά διότι ήξερε πώς να πετύχει τον στόχο της. Τώρα κάποιοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι με 11 παίκτες η Αρσεναλ ή αν έβαζε το τετ α τετ ο Ανρί το παιχνίδι θα ήταν διαφορετικό. Μπορεί. Ο καθένας μας έχει και ένα δικό του ματς στο λούνα παρκ του μυαλού του. Και στο δικό μου λούνα παρκ, με 11 παίκτες η Αρσεναλ και πίσω στο σκορ, τη βλέπω να δανείζεται το μπλοκάκι του Σόλιντ για να μη χάσει τον λογαριασμό...