FC: Ένας «τελικός», που γίνεται στην Αθήνα όμως κι όχι στη Βαρκελώνη

Χωρίς να χρειαστεί να ψάξω στα μπασκετικά μου κιτάπια - τα οποία άλλωστε δεν διαθέτω - δεν νομίζω να έχει χάσει η Μπαρτσελόνα στο μπάσκετ τρία κολλητά παιχνίδια (εκτός απο το περσινό 3-0 απο την Κάχα Λαμποράλ). Ούτε τρία παιχνίδια από τον ίδιο αντίπαλο, ούτε τρία παιχνίδια γενικώς. Εδώ υπάρχουν χρονιές που δεν κάνει συνολικά τρεις ήττες, που λέει ο λόγος. Άρα; Άρα η αποστολή του Παναθηναϊκού, εκ των προτέρων δύσκολη, έχει γίνει δυσκολότερη: να κερδίσει τρίτη συνεχόμενη φορά τη Μπαρτσελόνα, χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψει στη Βαρκελώνη τώρα σύντομα, παρά μόνο μια και καλή για το final - four, αλλά απούσης της οικοδέσποινας.

Γίνεται; Όλα γίνονται. «Όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται» που λέμε. Εδώ έβαλε τέσσερα τρίποντα την Τρίτη ο Ρούμπιο, ο «17% στα τρίποντα», που κάποιοι βιαστικοί έσπευσαν να βαφτίσουν «play-maker» της επόμενης δεκαετίας. Τρομάρα τους και τρομάρα του! Τα έβαλε, πιθανότατα δεν θα τα ξαναβάλει - όχι την Πέμπτη, αλλά στη ζωή του ολόκληρη, αλλά δεν έφταναν στην ομάδα του για τη νίκη. Διότι δικαιώθηκε ο Ομπράντοβιτς που επέλεξε να του δώσει ελεύθερα σουτ και να δυσκολέψει αυτά του Ναβάρο, του Λάκοβιτς, του Μόρις, του Άντερσον στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Τότε που όλοι πρωτίστως είναι σχεδόν βέβαιο ότι ψάχνουν να βρουν τον Ναβάρο για να αμολήσει τος «μπομπίτες» του τις περίφημες...

Μιλώντας για Ναβάρο, είχαμε την τύχη να βρίσκεται μόνιμα στο πλάνο στην τέταρτη περίοδο, όποτε εκτελούσε βολές ο Διαμαντίδης. Εμένα εκεί έπεφτε το μάτι μου, στον Ναβάρο. Και έβλεπα, αντί για τον μπλαζέ και υπερόπτη τύπο, με το ειρωνικό χαμόγελο που κουβαλάει συνήθως, έναν «θνητό» με τον φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια του. Να παρακαλάει από μέσα του να χάσει ο αντίπαλός του καμιά βολή κι όχι να έχει το αποφασιστικό βλέμμα, του «φέρτε μου τη μπάλα να πάρω το παιχνίδι μόνος μου». Αυτό ακριβώς που κατάφερε να κάνει ο Ομπράντοβιτς στον Ναβάρο, να τον κάνει δηλαδή να νιώθει τρωτός ή και ανήμπορος ώρες - ώρες, να σφυρίζουν οι τάπες πάνω απ’ το κεφάλι του, να του πίνει το αίμα ο Καλάθης με την άμυνά του, να μη βρίσκει χώρο ούτε για να σκεφτεί, είναι ίσως η πιο μεγάλη ιστορία. Διότι και την Πέμπτη, αυτόν θα ψάχνουν οι συμπαίκτες του όταν η μπάλα θα «ζεματάει». Κι αν είναι τόσο καλά κλεισμένος που δεν μπορούν να του τη δώσουν, θα την πάρει ο Λάκοβιτς, ο Άντερσον, κάποιος άλλος τέλος πάντων που δεν έχει «ντοκτορά» στις τελευταίες φάσεις μεγάλων αγώνων.

Θα δούμε ακόμα ένα επεισόδιο του ίδιου ύφους και στυλ την Πέμπτη; Ένα παιχνίδι κλειστό, όπου κανείς δεν θα μπορέσει να ξεφύγει πάνω από τους 6-7 πόντους, όπου ο άλλος θα επιστρέφει με ένα μικρό δικό του σερί, όπου θα έχουμε δραματικό φινάλε και μάχες μέχρις εσχάτων; Η λογική αυτό λέει, όπως και η εικόνα των τριών αγώνων μέχρι τώρα. Υπάρχει και η άλλη θεωρία βέβαια, που λέει ότι κάποια στιγμή, ένα παιχνίδι θα «ανοίξει» - είτε για τη μια ομάδα, είτε για την άλλη. Ότι κάποιος θα ξεφύγει κι ο άλλος θα κυνηγάει, χωρίς να όμως να καταφέρνει να φτάσει τη διαφορά σε απόσταση βολής. Δεν έχουμε δει μέχρι τώρα κανένα τέτοιο στη σειρά αυτή - στη Βαρκελώνη ο Παναθηναϊκός κατάφερε να μαζέψει τη διαφορά των 10 πόντων, στην Αθήνα η Μπαρτσελόνα αυτή των 7 - αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Όλα είναι θέμα συγκυρίας, ενός παίκτη που έρχεται από το πουθενά και δυο επιθέσεων με διαφορετική κατάληξη: χάνει ο ένας την επίθεση, την βάζει ο άλλος αμέσως μετά κι αντί να γίνει το -7 ας πούμε, γίνεται το +13.

Την Πέμπτη λοιπόν τα σπουδαία για τον Παναθηναϊκό και την Μπαρτσελόνα. Σε ένα ματς, «που θα μπορούσε να είναι ο φετινός τελικός». Μόνο που αυτός ο «τελικός», γίνεται στην Αθήνα κι όχι στη Βαρκελώνη, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr