FC: Πόσοι Στέργοι κάνουν έναν Σωτήρη;

Προσωπολάτρης δεν είμαι, ούτε απ’ αυτούς που θεωρούν ότι ένας παίκτης πρέπει να παίρνει τη φανέλα σπίτι του και να μην τη δίνει ούτε για πλύσιμο μαζί με τις άλλες.

Πιστεύω ότι λίγος πάγκος κάνει καλό σε όλους πότε - πότε, ακόμα και στους πιο φιρμάτους ή αναντικατάστατους, όταν είναι κουρασμένοι, μπουχτισμένοι, σε κακή φόρμα ή με πεσμένη ψυχολογία, ώστε να ξεκουραστούν σωματικά και ψυχολογικά και να επανέλθουν πιο ντουζενάτοι.

Δεν είναι «τιμωρία» το να μείνεις στον πάγκο ή εκτός αποστολής. Μερικές φορές, ίσως να είναι και ευεργετικό.

Ο Σωτήρης Νίνης είναι ένα παλικαράκι που έχει φάει πολύ πάγκο στη ζωή του. Με τον Μουνιόθ από ball-boy έγινε παίκτης της πρώτης ομάδας και η μεγάλη ελπίδα του Παναθηναϊκού. Και στη συνέχεια ήρθε ο Πεσέιρο, κάτι κοιλιακοί – προσαγωγοί, κάτι ειδικά προγράμματα ενδυνάμωσης, κάτι υποχρεώσεις με όλες τις Εθνικές ομάδες ανεξαρτήτως ηλικιών κι άλλοι προπονητές κι άλλοι τραυματισμοί κι άλλοι μέσοι και μεσοεπιθετικοί και δεν τον καμαρώσαμε όσο θα θέλαμε. Φέτος, 20άρης πια και «Μουντιαλικός», νταμπλούχος και πιο σίγουρος για τον εαυτό του, ξεκίνησε τη χρονιά άλλοτε σαν βασικός κι άλλοτε σαν πρώτη επιλογή από τον πάγκο. Ο ερχομός του Φερέιρα και η αλλαγή συστήματος σε 4-3-3 του έδωσε συγκεκριμένο ρόλο στο κέντρο ως «μέσα δεξιά», πιο παραγωγικό, πιο πρωταγωνιστικό: να δοκιμάζει κάθετες μπαλιές, να οργανώνει το παιχνίδι, να σπάει τη μπάλα στα άκρα, να απειλεί με σουτ.

Στη Λάρισα, ο προπονητής του επέλεξε να τον βγάλει πριν τελειώσει το ημίχρονο και να βάλει στη θέση ένα άλλο παλικάρι, το οποίο μπορεί να είναι «η χαρά του προπονητή», μια που παίζει όπου τον βάλουν χωρίς να δυσανασχετεί και προσπαθεί να κάνει όλα όσα του ζητούνται, αλλά η χαρά του θεατή δεν νομίζω να είναι. Ούτε η χαρά του συμπαίκτη. Ο Στέργος Μαρίνος αποκτήθηκε ως δεξί μπακ από τον Ατρόμητο, παίζει άλλοτε δεξί χαφ κι άλλοτε «μέσα δεξιά», καμιά φορά και δεξί μπακ, αλλά όσο κι αν ψάχνω να βρω ποια είναι η «καλή του θέση», δεν έχω καταφέρει να τη βρω. Μαζί ψάχνω να θυμηθώ και 2-3 πραγματικά καλά παιχνίδια του στον Παναθηναϊκό και μένω με το ψάξιμο.

Βελτιώθηκε η εικόνα του Παναθηναϊκού με την αλλαγή του Μαρίνου αντί του Νίνη; Σε καμία περίπτωση κι όχι επειδή ο Μαρίνος δεν βρέθηκε σε καλή μέρα, αλλά επειδή δεν μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που έκανε πάνω – κάτω: τρέξιμο, μαρκάρισμα, κλείσιμο χώρων, φιλοτιμία και μέχρι εκεί. Θα μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα ο Νίνης αν έμενε παραπάνω στο ματς; Μάντης δεν είμαι, αλλά αν έπρεπε να στοιχηματίζω, θα έλεγα «ναι». Δυο – τρεις καλές μπαλιές θα τις περνούσε, ένα – δυο σουτ θα τα δοκίμαζε, μερικά στημένα θα τα εκτελούσε καλύτερα από μερικά του Λέτο, θα είχε και έναν αντίπαλο κοντά του να τον επιτηρεί, άρα θα υπήρχε ένας λιγότερος κοντά στον Σισέ ή τον Λέτο.

Με «11 Νίνηδες» ομάδα δεν φτιάχνεις. Αλλά ούτε και με «11 Μαρίνους». Η καλή ομάδα, όπως και η συνταγή ενός καλού φαγητού, παίζουν με τις αναλογίες των υλικών – μισό ποτήρι παραπάνω ή λιγότερο, μπορεί να τα καταστρέψουν όλα. Βάλτε «Μαρίνους» στο γήπεδο, παίκτες που να είναι τακτικά προσηλωμένοι και υπάκουοι, εργάτες και τρεχαλατζήδες, ανθρώπους με αυταπάρνηση που να θυσιάζουν το «εγώ» χωρίς δεύτερη σκέψη μπροστά στο «εμείς». Αλλά αφήστε και κανένα «Νίνη» δίπλα τους, να νοστιμίζει τη συνταγή. Το φαγητό δεν αρκεί να χορταίνει το στομάχι, πρέπει να γαργαλάει και τον ουρανίσκο.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr