FC:Όλα καλά(σνικοφ)

Κάποτε - και όχι πολλά χρόνια πριν - δεν συζητούσαμε καν αν θα πάρουμε δεύτερο αυτοκίνητο στην οικογένεια. Τη μάρκα και τα κυβικά διαπραγματευόμασταν με τον εαυτό μας και την κυρά. Τώρα το εκτιμήσαμε το «σαραβαλάκι» που το έχουμε 6 χρόνια αλλά «μια χαρά πάει ακόμα, ζωή νά’ χει». Κάποτε, λέγαμε στα παιδιά μας να σφιχτούν για να περάσουν στο Πανεπιστήμιο, όπου μπορούσαν και κάπως θα τα φέρουμε βόλτα. Τώρα του λέμε «αν δεν περάσεις εδώ, ξέχνα το. Ξαναδιαβάζεις για να δώσεις του χρόνου». Κάποτε ήταν δεδομένες οι καλοκαιρινές διακοπές, διότι ήταν δεδομένο και το επίδομα αδείας, όπως «δεδομένο» ήταν ότι θα έχουμε δουλειά. Τώρα αν έχεις δουλειά, μαζεύεις σαν τον Μέρμηγκα στο μύθο του Αισώπου, για να έχεις να φας στη «βαρυχειμωνιά», η οποία μπορεί να έρθει ακόμα και ντάλα καλοκαίρι.

Κάποτε η τηλεόραση ήταν εναλλακτική λύση για τις μέρες όπου επέλεγες να καθίσεις σπίτι. Τώρα, είναι η μοναδική λύση, αφού βγαίνεις όλο και πιο σπάνια, όλο και πιο αγχωμένα, πιο ένοχα, με το μάτι στον κατάλογο να μην κοιτάζει στα αριστερά που είναι τα φαγητά, αλλά κατευθείαν στα δεξιά που είναι οι τιμές. Κάποτε πηγαίναμε σινεμά, θέατρο, γήπεδο, Μέγαρο, σε συναυλίες. Τώρα το σινεμά «μας φέρνει υπνηλία, άσε που κυκλοφορεί και Η1Ν1 στους κλειστούς χώρους», το θέατρο εξεζητημένο, το γήπεδο επικίνδυνο, το Μέγαρο ελιτίστικο, οι συναυλίες κουραστικές. Κάποτε αγοράζαμε τρεις Κυριακάτικες εφημερίδες, διαβάζαμε τα ένθετα, πετάγαμε τη σαβούρα, κρατάγαμε τα dvd, «σκοτώναμε» το μεσημεριάτικο χρόνο. Τώρα παίρνουμε μια ή καμία διότι δεν έχουμε λεφτά, όρεξη, χρόνο: πρέπει να μιζεριάσουμε ελεύθερα το μεσημέρι της Κυριακής, χωρίς τίποτα και κανένας να μας βγάζει από την ευλαβική αποβλάκωσή μας.

Κάποτε η Eurovision είχε πλάκα. Και ο ελληνικός τελικός, για να δούμε ποιο καμάρι μας θα μας εκπροσωπήσει και το μετά. Μαζευόμασταν σε σπίτια για να τα δούμε και να χαβαλεδιάσουμε. Τώρα απασχολούν τους συμμετέχοντες, άντε και τον Θέμη Μάλλη με τον Γιάννη Πουλόπουλο - ούτε καν την πρωθιέρεια Δάφνη Μπόκοτα. Κάποτε κι ο Λαζόπουλος είχε πλάκα. Όταν δεν έλεγε ανέκδοτα και δεν σχολίαζε μόνιμα την οδοντοστοιχία του Πετρίδη, τις στύσεις του Φικιώρη, τα κουνήματα του Γαλάτη και δεν πούλαγε λαϊκισμό σε συσκευασία Alpha - Alpha. Όταν δεν επαναλάμβανε τον εαυτό του και τους χαρακτήρες που είχε λανσάρει 10 χρόνια πριν - προφανώς στέρεψε από ιδέες και πού να βρίσκεις τώρα καινούργια πράγματα να πεις; Αφού οι μετανάστες «πουλάνε», οι μαχητικοί μαθητές «πουλάνε», οι απεργιακές κινητοποιήσεις «πουλάνε», οι θειές στις λαϊκές που μουντζώνουν προς την κατεύθυνση της Βουλής «πουλάνε», οι μπάτσοι.... «οι μπάτσοι κυρία μου δεν “πουλάνε”, εγώ ξέρω ότι οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη!»... (παρεμβάλλεται γάργαρο γέλιο κυρίας Ανθούλας)... «και οι ήρωες πουλάνε τον Μπατσινίλα!» (η κυρία Ανθούλα βρίσκεται στα όρια της ασφυξίας από τα γέλια). Ούτε οι νεκροί μπάτσοι πουλάνε Λάκη; Προφανώς, όχι. Άσε που βλάπτουν και το «αριστερό προφίλ» (το καλό σου προφίλ) τα δάκρυα για τα όργανα της τάξης...

Κάποτε οι δηλώσεις των ποδοσφαιριστών είχαν πλάκα. Και οι δηλώσεις διάφορων παραγόντων, μέσα στη γραφικότητα και την υπερβολή τους, την ιδιοτέλεια και την ανάγκη να χαϊδέψουν αυτιά, είχαν τη σχετική πλάκα τους. Τώρα οι ποδοσφαιριστές βαριούνται να μιλήσουν, όπως βαριούνται και να παίξουν και κάποιος πρέπει να επιβάλλει απαγόρευση δηλώσεων στους παράγοντες, όπως εκείνοι συχνά - πυκνά την επιβάλλουν στους παίκτες τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία, που τους πληρώνουν για να παίζουν μπάλα κι όχι για να μιλάνε. Κάποτε οι τελικοί κυπέλλου μπάσκετ, μας έδιναν μια καλή αφορμή να συζητάμε, να κοντραριζόμαστε, να αναλύουμε, να αμπελοφιλοσοφούμε. Τώρα, δεν γίνονται καν, διότι δεν μπορούμε να βρούμε ούτε 1500 παιδιά που θα πάνε στο γήπεδο με τον πατέρα τους και θα είμαστε σίγουροι ότι δεν θα κάνουν το κλειστό του Ελληνικού «Αμέρικαν Μπαρ».

Κάποτε μας φαινόντουσαν όλα καλύτερα. Και η μουσική και ο κινηματογράφος και η μόδα και η τηλεόραση και η μπάλα και η πολιτική και οι εκδρομές και οι γκόμενες και τα Όσκαρ και η Eurovision και όλα. Αυτά χάλασαν ή εγώ, εσύ, εμείς; Έγιναν όλα «σκατά» ή έτσι τα βλέπουμε; Ααααα.... μισό λεπτό, διότι με ειδοποιούν από το κοντρόλ: Νίκη Πόντε και Λούκας Γιώργας πάνε στήθος με στήθος. Λογικά θα κερδίσει ο Λούκας, που είναι και πιο ευρύστερνος...

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr