Ένα Κύπελλο που το 'λεγαν Ελλάδας (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η ιστορία -γνωστή λίγο - πολύ- επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο κάθε χρόνο. Μια γιορτή του ποδοσφαίρου, αφού έτσι συνηθίσαμε να την αποκαλούμε, επηρεασμένοι από τους ξένους. Μόνο που εμείς έχουμε μάθει να γιορτάζουμε με τον δικό μας τρόπο. Με τα δικά μας ήθη και έθιμα, τα οποία αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ποδοσφαιρικής παράδοσης και δεν σκοπεύουμε όχι μόνο να τα νερώσουμε, αλλά ούτε και να τα εξευρωπαΐσουμε, επειδή κάποιοι ξενέρωτοι τα θεωρούν βάρβαρα και ξεπερασμένα. Μια συζήτηση περί πολέμου και ποδοσφαιρικού παιχνιδιού με τον διανοούμενο Ζουράρι θα σας πείσει για του λόγου το αληθές.

Δεν κατάλαβα, γιατί οφείλουμε να αλλάξουμε εμείς; Οι άλλοι Ευρωπαίοι αγαπούν δηλαδή περισσότερο το άθλημα, που ασχολούνται με τον τελικό του Κυπέλλου της χώρας τους μόνο την ώρα που αυτός διεξάγεται ή εμείς, που ασχολούμαστε μαζί του τουλάχιστον ένα μήνα πριν;

Αυτοί που πάνε στο γήπεδο, λες και τους κάλεσαν σε πάρτι, αγκαλιασμένοι, με τα κασκόλ και τις σημαίες, που κάθονται μπερδεμένοι, όλοι μαζί, χωρίς διακρίσεις και δεν μπορούν να συντονιστούν, να φωνάξουν ένα σύνθημα; Ωραία ατμόσφαιρα. «Ωραία, είσαστε εσείς εδώ», που θα έλεγε η Θεοπούλα!

Αμα δεν υπάρχουν νεκρές ζώνες, ποδοβολητό, μολότοφ, ξύλο και ταραχές που παραπέμπουν όχι σε βάρβαρα αισθήματα, αλλά σε καταπιεσμένες ταξικές διαφορές που επιζητούν διέξοδο, τότε τι να τον κάνεις τον τελικό, Οπως λέει και το άσμα των Τρυπών, «εμείς δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας», που ο καθωσπρεπισμός τούς επιβάλλει να χαμογελούν. Εμείς θέλουμε ελεύθερους, αυθόρμητους, ανθρώπους που η ελευθερία τους και ο αυθορμητισμός τους θα σταματά εκεί που ανοίγει το κεφάλι του αντιπάλου. Το Κύπελλο είναι μια περιπέτεια με απρόβλεπτες συνέπειες, την οποία αξίζει να τη ζήσει όποιος πιστεύει ότι σ' αυτόν τον μάταιο κόσμο ήρθε για να ζει επικίνδυνα. Αλλιώς, ας κάτσει σπίτι του να μετράει χαμένες μέρες.

Αν εγώ ξέρω πότε και πού θα γίνει ο τελικός, τότε τι θα με συγκινήσει; Αν δεν ζω με την αμφιβολία αν θα ταξιδέψω με πλοίο, με τρένο, με μονόσελο ποδήλατο αν χρειαστεί, τότε για ποια γιορτή μιλάμε; Αν δεν πλακωθώ στο λιμάνι, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και μόλις φτάσω για να ξεμουδιάσω, σε λιμάνια, αερολιμένες, σταθμούς, πλατείες και όπου άλλου μπορώ να γράψω ιστορία, τότε γιατί να μην κάτσω να το δω σε ένα κλουβί με μια θεόρατη πλάσμα τηλεόραση απέναντί μου, τσιμπολογώντας κανναβούρι και νερό;

Αφήστε, λοιπόν, να ζήσω όπως θέλω και να απολαύσω τη γιορτή έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ και όχι όλοι αυτοί οι ευρωλιγούρηδες που θέλουν να με εκπολιτίσουν, αλλά κυρίως να με ευνουχίσουν. Ενας άλλος τελικός είναι εφικτός, έχω να φωνάξω με όση δύναμη μπορώ να διαθέσω. Την υπόλοιπη θα την κρατήσω για να ρίξω και καμιά φάπα.