Ιστορία μου, αμαρτία μου (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Κάθε χρόνο αυτή την περίοδο έχουμε τα ίδια και τα ίδια. Το πρωτάθλημα μπαίνει στην τελική ευθεία και οι ομάδες που η σκληρή μοίρα τις στιγμάτισε ως «αδιάφορες» προσπαθούν να αποδείξουν στη φίλαθλη κοινή γνώμη ότι εκτός από «αδιάφορες» είναι και αδιάφθορες. Τότε είναι που ανακαλύπτουν ξαφνικά την ιστορία τους και αποφασίσουν σε έκτακτο συμβούλιο «Καθαρότητας και Διαφάνειας», στο όνομά της να πέσουν μέχρις ενός. Εν ανάγκη, αν οι συνθήκες το απαιτούν, να θυσιαστούν κιόλας. «Καλύτερα να καταπιείς αίμα παρά περηφάνια», λέει ένα παλιό ρητό που ήθελε το κούτελο καθάριο και το κεφάλι υπερήφανο να κοιτάει ψηλά. Οσες ομάδες λοιπόν ευτυχήσουν να κερδίσουν στους «ύποπτους» αυτούς αγώνες, την τιμημένη τους ιστορία θα επικαλεστούν. Οσες πάλι βρεθούν υπόλογες, εξαιτίας απρόσμενης ήττας, στην ένδοξη ιστορία τους θα ανατρέξουν, πριν κατηγορηθούν για έγκλημα καθοσιώσεως. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα προσπαθήσουν να περισώσουν ό,τι περισώζεται, μην επιτρέποντας συγχρόνως κανέναν να την κηλιδώσει με βρόμικα σενάρια και πρόστυχες αναφορές. Ζήτω η ομάδα! Ζήτωωωω! Ζήτω η ιστορία μας! Ζήτωωωωω!

Τι ωραίο που είναι το συναίσθημα της ανατάσεως! Προτείνω μάλιστα οι νίκες αυτές να προταθούν ως εθνική εορτή ώστε σύσσωμο το έθνος να τις τιμά και να τις εορτάζει. Πώς έχουμε την έξοδο του Μεσολογγίου, που προσφάτως γιορτάσαμε, ή τη Μάχη των Θερμοπυλών; Ετσι να έχουμε και τη νίκη του Ακράτητου και του Ατρομήτου. Να λειτουργήσουν ως πρότυπο για την ταλαιπωρημένη μας -από έλλειψη σοβαρών προτύπων- νεολαία. Καλό θα ήταν μάλιστα οι πρωταγωνιστές των ομάδων να παρελαύνουν εν μέσω χειροκροτημάτων, αλλά και ζητωκραυγών, φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση για τις γενιές που θα ακολουθήσουν. Με τέτοιες και μόνο εκδηλώσεις, κυρίες και κύριοι, οι επίγονοι των ηρώων αυτών θα τηρήσουν άσβηστη τη φλόγα της διαφάνειας και της αξιοπρέπειας. Και πάλι ζήτω!

Το πράμα έχει καταντήσει λίαν επιεικώς γελοίο. Προπονητές βγαίνουν στις συνεντεύξεις Τύπου σαν βρεγμένες γάτες απολογούμενοι, με σκυμμένο το κεφάλι και τα μάτια υγρά από τη συγκίνηση. Δηλώνουν… μισόλογα, μιλούν για αχαριστία, απαντούν σε μισόλογα. Το ίδιο και οι παίκτες που αναλαμβάνουν να πετάξουν μακριά τη «λάσπη» που τους λέρωσε. Μιλάνε σαν καραβανάδες σε στρατόπεδο που θέλουν το φρόνημα των στρατευσίμων υψηλό, την ίδια ώρα που τα πρόσωπα των φαντάρων φανερώνουν με τον καλύτερο τρόπο πού έχουν γραμμένα τα λεγόμενά τους. Κατά συνθήκην ψεύδη, σε ένα σύστημα που το ψέμα είναι καθεστώς. Λες και ξαφνικά η αξιοπιστία ενός πρωταθλήματος διάτρητου σαν σουρωτήρι κινδυνεύει να κλονιστεί ανεπανόρθωτα από το αποτέλεσμα που θα φέρει τις τελευταίες αγωνιστικές το Αιγάλεω, ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής, ο Ατρόμητος ή οποιαδήποτε ομάδα.

Η ιστορία όλων των ομάδων, μεγάλων και μικρών, είναι γεμάτη από υπόγειες διαδρομές ή συναλλαγές, γκρίζες ζώνες, και μυστήριες σκοτεινές υποθέσεις, τέτοιες που αν δεν υπήρχαν, μπορεί οι ομάδες αυτές να είχαν εξαφανιστεί από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Ας αφήσουν λοιπόν όλοι τους ήσυχη την ιστορία και ας μην ανατρέχουν σ’ αυτή γιατί η φίλαθλη κοινή γνώμη και μνήμη αλλά και κρίση έχει. Το συμφέρον τους κοιτούν όλοι. Αν αυτό συμβαδίζει με τον ένδοξο παρελθόν τους, τότε καλώς, αν πάλι όχι, τότε τον λόγο έχουν οι ανιστόρητοι.