Η ώρα της κρίσης (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δεν ήθελα να γράψω τίποτα για τον Αρη πριν από τον τελικό στο Σαρλερουά. Οχι ότι δεν είχα διάθεση ή ότι δεν μου έβγαινε. Κάθε άλλο. Για να είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής, το έκανα για γούρι. Αυτό που ο «ξανθός» ονομάζει πολύ κομψά «οιωνό», για να μην του κολλήσουν τη ρετσινιά του προληπτικού. Αλλο τα γούρια και άλλο οι οιωνοί για τον Γιάννη Ιωαννίδη, στον οποίο -αν είναι δυνατόν- κάποιοι την «έπεσαν» με άγριες διαθέσεις στο Βέλγιο. Και αφού τον «κέρασαν» λίγη μπίρα, του χρέωσαν ότι δεν βοήθησε πέρυσι την ομάδα του ποδοσφαίρου να αποφύγει τον υποβιβασμό. Κανονικά θα έπρεπε να χρεώσουν τον υποβιβασμό στους «ανωτέρους» τους. Αυτό όμως προϋποθέτει λογική, η οποία απουσιάζει συστηματικά από συγκεκριμένη μερίδα οπαδών του Αρη! Τέλος πάντων, αυτό είναι ένα ζήτημα που προς το παρόν δεν θέλω να θίξω. Ομως, είμαι σίγουρος ότι θα έρθει η ώρα του.

Ο τελικός πέρασε στην ιστορία. Ο Αρης έχασε όρθιος. Ο κόσμος του για μία ακόμα φορά ήταν εκεί. Αυτός ο κόσμος που ξέρει, διότι έτσι έχει μάθει, ότι η μοίρα του δεν είναι άλλη από το να ταξιδεύει με αυτή την ομάδα σε τελικούς. Αυτός ήταν ο τέταρτος και δυστυχώς δεν είχε την ευτυχή κατάληξη των τριών προηγούμενων. Δεν είναι και λίγοι. Αν σε αυτούς τώρα συμπεριλάβουμε την τελική φάση των ιστορικών φάιναλ φορ της αλησμόνητης δεκαετίας του '80, τότε δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος να μην αναφωνήσει: «Είναι πολλά τα ταξίδια, Αρη». Ο τίτλος χάθηκε. Η ομάδα δεν άντεξε. Μάλιστα, δεν είχε τα φόντα να αντέξει με το παρόν δυναμικό σε έναν τελικό μεγάλης ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ο Καστλ σε αυτή την ηλικία δεν είναι για να σηκώνει στις πλάτες του τέτοιου είδους παιχνίδια και μάλιστα χωρίς να υπάρχει κάποιος για να τον ξεκουράσει. Το ίδιο ισχύει για την άλλη μεγάλη μορφή του αθλήματος, τον Σιγάλα. Από την άλλη, ο Μπρούερ απέδειξε για μία ακόμα φορά ότι δεν είναι ο παίκτης που θα κάνει τη διαφορά. Επιπλέον, ο πάγκος, που σε αυτά τα παιχνίδια χρειάζεται, στον φετινό Αρη δυστυχώς όχι μόνο δεν έχει βάθος, αλλά είναι τόσο στενός που εύκολα σε πιάνει κλειστοφοβία αν το βλέμμα σου ξεχαστεί πάνω του. Το κέρδος για τον Αρη σε περίπτωση κατάκτησης του τίτλου θα ήταν διπλό. Από τη μία, ένας ακόμα ευρωπαϊκός τίτλος στη συλλογή του, που θα του προσέθετε επιπλέον κύρος. Και από την άλλη, ένα «εισιτήριο» ελευθέρας για την Ευρωλίγκα της προσεχούς αγωνιστικής περιόδου. Το πρώτο συμβολίζει τη δόξα, που λίγοι εμίσησαν. Το δεύτερο συμβολίζει το χρήμα που, ως γνωστόν, δεν εμίσησε κανείς. Με άλλα λόγια, ο καλύτερος συνδυασμός για να ισχυρίζονται οι άνθρωποι του συλλόγου ότι η φετινή χρονιά είναι επιτυχημένη από κάθε άποψη. Δυστυχώς όμως τα πράματα στράβωσαν. Εχω την αίσθηση ότι ο Αρης βρίσκεται ύστερα από καιρό σε πολύ δύσκολη θέση. Στο ελληνικό πρωτάθλημα οφείλει να επιστρέψει και μάλιστα δυναμικά, αν θέλει να ξαναδεί ευρωπαϊκό χάρτη. Διότι ο 5ος και ο 6ος της βαθμολογίας του ελληνικού πρωταθλήματος «βλέπει» Ευρωλίγκα μόνο... τηλεοπτικά. Καιρός για ανασύνταξη πριν να είναι πολύ αργά.