Το δικό μας Τσάμπιονς Λιγκ (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Παναθηναϊκός σε ένα γήπεδο που «έβραζε» νίκησε με 12 πόντους διαφορά την Ταου. Χωρίς να βρεθεί σε μεγάλη μέρα. Για τους φίλους μάλιστα των αριθμών και των ποσοστών, αυτά περισσότερο ταιριάζουν σε μία αξιοπρεπή ήττα παρά σε μία μεγαλειώδη νίκη που του ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για το φάιναλ φορ της Πράγας. Αλλά έτσι είναι οι μεγάλες ομάδες με εμπειρία, ποιότητα και βάθος. Οταν δεν τραβάει η επίθεση, πράγμα λογικό, τότε κερδίζεις επιστρατεύοντας άλλα όπλα. Αμυντικά, κυρίως. Το γεγονός είναι ένα. Ο Παναθηναϊκός πέρασε το πρώτο εμπόδιο και δύσκολα θα χάσει έστω και μία φορά από τους Ισπανούς.

Την ίδια ώρα, ο Ολυμπιακός σε μία από τις χειρότερες έδρες (προσωπικά θα την ψήφιζα «δαγκωτό» ως τη χειρότερη) έχανε τη μάχη των αιθέρων. Δεν πήγαν οι ψηλοί, δεν βρήκε ρυθμό, επόμενο ήταν να χάσει. Δεν απογοήτευσε, όμως. Με την εμφάνιση αυτή ο Ολυμπιακός αφήνει ανοικτούς λογαριασμούς. Τη δεύτερη φορά που θα επισκεφθεί το Ισραήλ, η πιθανότητα να κάνει τη ζημιά δεν θα είναι μόνο στο μυαλό των άκρως αισιόδοξων, αλλά στο μυαλό όλων, αφού όλα κρίθηκαν στις λεπτομέρειες.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, περιμένει στην ουρά να τελειώσει η τυπική διαδικασία να του σφραγίσουν το εισιτήριο για να πετάξει προς την Πράγα. Ο Ολυμπιακός ακόμα δικαιούται να ονειρεύεται, και ο Αρης, την Τρίτη που μας έρχεται, παίζει τελικό στο Βέλγιο. Ο τέταρτος στην ιστορία του και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να τον κατακτήσει και αυτόν, όπως και τους τρεις προηγούμενους.

Ας κάνουμε λοιπόν τη σούμα. Ο Παναθηναϊκός πάει για το τέταρτο αστέρι στη φανέλα του. Ηδη τα τρία ακτινοβολούν. Αν περάσει ο Ολυμπιακός, θα φιλοδοξεί να ράψει το δεύτερο και μαζί μ' αυτό και πολλά στόματα. Ο Αρης πάλι πάει και αυτός να γίνει... τετράστερος. Δεν είναι και μικρή υπόθεση, τι λέτε;

Στην άλλη μεριά της Ευρώπης, ένα μεγάλο κομμάτι του αθλητικού κόσμου ζει και αναπνέει με το οξυγόνο του Τσάμπιονς Λιγκ. Επί ποδός η Ιταλία, η οποία φιλοδοξεί για μία ακόμα φορά να καμαρώσει τουλάχιστον δύο ομάδες στα ημιτελικά, μιας και την έπαθε η καταραμένη Ιντερ. Στα όπλα και οι Ισπανοί με Βιγιαρεάλ και Μπάρτσα. Μαζί τους και οι Αγγλοι και οι Πορτογάλοι. Εμείς, βλέπετε, φύγαμε νωρίς. Δεν είχαν προλάβει να πιάσουν ακόμα τα κρύα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Εχουμε και εμείς το δικό μας Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό του μπάσκετ, με τρεις ελληνικές ομάδες στην πρώτη γραμμή και καλά θα κάνουμε να μην το υποτιμούμε. Το ξέρω ότι στις καρδιές όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των φιλάθλων όλης της Γηραιάς Ηπείρου, το σπορ με το διχτάκι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει βασιλιάς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι του ταιριάζει ο ρόλος του κομπάρσου. Η ιστορία των ομάδων που προανέφερα -και όχι μόνο- αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο σε ποιο άθλημα έχουμε τη δυνατότητα να διακρινόμαστε σε υψηλό επίπεδο και μάλιστα συστηματικά. Ας μην... καταστρέψουμε λοιπόν στο μέλλον άλλες ομάδες του μπάσκετ για αμφίβολες διακρίσεις στο ποδόσφαιρο. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τη συμμετοχή των τριών αυτών ομάδων στα τελικά ευρωπαϊκών διοργανώσεων.