Πεθαίνει η ελπίδα τελευταία; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Και ξαφνικά η ΑΕΚ άρχισε να σκοράρει νωρίς. Να «καθαρίζει» τα παιχνίδια πριν το άγχος αρχίσει να κυριεύει σώμα και μυαλό. Με ένα μαγικό τρόπο η «Ενωση» ξόρκισε την γκίνια και την γκρίνια, με αποτέλεσμα να μη φτάνει πλέον στο χείλος του γκρεμού για να πάρει τους τρεις πολύτιμους βαθμούς.

Τα ψυχοφθόρα απογεύματα που νόμιζες ότι τα παιχνίδια δεν θα τελειώσουν ποτέ και ότι η ετεροχρονισμένη επίτευξη τέρματος θεωρείται καθεστώς μοιάζουν με κακή ανάμνηση. Η ομάδα δείχνει να έχει απελευθερωθεί. Τη στιγμή μάλιστα που δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν -και δικαίως- ότι όσο πλησιάζει το τέλος του πρωταθλήματος, τόσο θα μεγάλωναν τα συσσωρευμένα αγωνιστικά αδιέξοδα της φετινής περιόδου. Η ΑΕΚ όμως βάλθηκε να διαψεύσει τους πάντες. Ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Ο Ιβιτς βρίσκει ξαφνικά τη φόρμα του την κατάλληλη χρονική περίοδο, ο Κατσουράνης δείχνει ότι αντέχει μέχρι τέλους να σηκώνει το βάρος του πολυθεσίτη, ο Εμερσον αποκτά ρυθμό και πατήματα, ο Λυμπερόπουλος αρχίζει να σκοράρει και δεν φαίνεται διατεθειμένος να σταματήσει πριν η ΑΕΚ θρονιαστεί για τα καλά στη δεύτερη προνομιούχο θέση με θέα... Ευρώπη. Την ίδια ώρα, η άμυνα, από την οποία θα κριθούν πολλά στα τελευταία κρίσιμα παιχνίδια, τα πάει μια χαρά. Καταφέρνει μάλιστα σε κάθε ματς να βγάζει και έναν νέο πρωταγωνιστή. Εσχάτως ο Γεωργέας ανήκε στους διακριθέντες του ματς με τον Λεβαδειακό. Το ερώτημα όμως παραμένει: Θα αντέξει μέχρι τέλους η ΑΕΚ δεύτερη; Αν κοιτάξεις τους αγώνες που υπολείπονται, σε συνδυασμό με τον αέρα των δύο βαθμών διαφορά από τον Παναθηναϊκό, η «Ενωση» φαντάζει -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- πιο... Ευρωπαία από το «τριφύλλι». Το μόνο ματς που προξενεί... φόβο είναι αυτό που έρχεται με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Αν χάσει, τα πράγματα δυσκολεύουν. Με οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα, συνεχίζει να έχει τον πρώτο λόγο. Εξάλλου, από ποιον άλλο μπορεί να κινδυνεύσει; Από τον ΟΦΗ στο ΟΑΚΑ, από την Καλαμαριά στη Θεσσαλονίκη ή την τελευταία αγωνιστική από την Ξάνθη στην έδρα της;
Πίσω από την ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός καραδοκεί. Σκοντάφτει, σηκώνεται, αλλά συνεχίζει το κυνηγητό. Τα βάζει με τη μοίρα του, αλλά δεν το βάζει κάτω. Το ματς με την Ξάνθη τον... εκτροχίασε τη στιγμή που πίστεψε ότι το ταξίδι αυτό τελικά θα έχει αίσιο τέλος. Αλλά το πρόγραμμά του δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο. Νομίζω ότι όλα θα κριθούν και γι' αυτόν στη Θεσσαλονίκη, στο ματς με τον Ηρακλή. Αν περάσει από εκεί, συνεχίζει να ελπίζει, μιας και Ατρόμητος και Αιγάλεω στο ΟΑΚΑ δεν συνιστούν σοβαρή απειλή. Τελευταία δε αγωνιστική στη Λάρισα έχω την αίσθηση ότι οι προσθαφαιρέσεις δεν θα έχουν πια καμία σημασία. Ο Παναθηναϊκός, δυστυχώς γι' αυτόν, πρέπει να ελπίζει για... δύο. Από τη μια, ότι η ΑΕΚ θα στραβοπατήσει. Και από την άλλη, ότι δεν θα τον προδώσει στα επόμενα ματς η πληγωμένη από απουσίες άμυνά του. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ο Οσκαρ Ουάιλντ κάποτε είχε εκφραστεί για το συγκεκριμένο ρητό με περισσότερο ρεαλισμό απ' όσον υπονοείται. «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, διότι συνήθως πριν από αυτή πεθαίνει αυτός που ελπίζει!».