Πω, πω, μια κανονιά (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Μόλις γυρίσει στο Τορίνο η αποστολή της «Γηραιάς Κυρίας», καλά θα κάνει, με πρώτο τον Καπέλο, να κατευθυνθεί στην Ντουόμο και να ανάψει ένα κερί, ευχαριστώντας έτσι τα επουράνια για τη συντριβή που γλίτωσε στο Λονδίνο. Με δύο αποβολές του Ζεμπινά και του Καμορανέζι και με αδύνατη τη συμμετοχή, λόγω συμπλήρωσης καρτών, του Βιεϊρά, ο επαναληπτικός σε μία εβδομάδα στην πρωτεύουσα του Πιεμόντε μοιάζει με Γολγοθά. Που μπορεί να συμπεριλαμβάνει και σταύρωση. Το παιχνίδι αυτό ήταν η δικαίωση της Αρσεναλ, που τόσα χρόνια συμμετέχει στο Τσάμπιονς Λιγκ και πάντα νωρίς-νωρίς τον Φεβρουάριο αποχαιρετά τη διοργάνωση. Αλλά αυτοί εκεί. Κάθε χρόνο να επιμένουν, προσπαθώντας να βρουν πού κάνουν λάθος. Δεν τους έπιασε ποτέ πανικός, δεν πήραν αποφάσεις εν θερμώ και τελικά για τη στάση τους αυτή φαίνεται ότι δικαιώνονται. Θυμόσαστε τι έγινε το καλοκαίρι; Η ομάδα του Λονδίνου αποφάσισε -η αλήθεια είναι ότι το έκανε με βαριά καρδιά- να αφήσει τον Βιεϊρά όχι μόνο να αλλάξει ποδοσφαιρικό περιβάλλον, αλλά να μεταγραφεί και σε μία άμεσα ανταγωνιστική, όσον αφορά στον θεσμό του Τσάμπιονς Λιγκ, ομάδα. Τη Γιουβέντους. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που προεξοφλούσαν το τέλος της Αρσεναλ. Τελικά ποιος μπορεί να πει ότι η ομάδα του Βενγκέρ παίζει χειρότερα χωρίς τον Γάλλο διεθνή; Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα κάλυψε το κενό, άρχισε να παίρνει παιχνίδια στα πόδια του και η απουσία του Βιεϊρά θεωρείται πλέον μια γλυκιά ανάμνηση, αλλά με τίποτα απώλεια. Και να σκεφτεί κανείς ότι τα «κανόνια» παίζουν εδώ και καιρό χωρίς τον Κάμπελ, τον Κόουλ και τον Λαουρέν, που ταλαιπωρούνται από τραυματισμούς. Κι όμως προχωρούν. Μπορεί στο πρωτάθλημα η Αρσεναλ να μην τα πηγαίνει όπως τις προηγούμενες χρονιές, αλλά το ευρωπαϊκό όραμα της κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ ο Βενγκέρ και οι συνεργάτες του δεν το εγκατέλειψαν ούτε… σεζόν. Εξάλλου, αυτό ήταν που τους έλειπε, αφού πρωτάθλημα κι άλλα cups Αγγλίας τα έχουν ήδη κατακτήσει. Αν τώρα ξεπεράσει ολοκληρωτικά το εμπόδιο της Γιουβέντους, που όλα δείχνουν ότι θα το καταφέρει, η Αρσεναλ έχει δικαίωμα να ονειρεύεται τα πάντα. Κι όλα αυτά γιατί επέμεινε. Φαντάζεστε τι θα γινόταν σε μια χώρα σαν τη δική μας αν ο προπονητής είχε χρεωθεί τις αποτυχίες που χρεώθηκε ο Βενγκέρ στο Τσάμπιονς Λιγκ; Να είστε σίγουροι ότι το τέλος του θα ήταν χειρότερο κι απ' αυτό του Άρη Βελουχιώτη. Αλλά στην Ευρώπη σκέφτονται διαφορετικά. Έμαθαν από τις αποτυχίες, έψαξαν να βρουν τι φταίει, ξόδεψαν χρόνο και χρήμα, αν θέλετε, περίμεναν να ωριμάσουν ποδοσφαιρικά και παίκτες που δεν έδειχναν κάτι τέτοιο. Γιατί μη μου πείτε ότι ο φετινός Ανρί δεν είναι πιο ώριμος απ' ό,τι στο παρελθόν. Τώρα, με νέο αίμα στις φλέβες της, η Αρσεναλ (πάνω που όλοι είχαν βαρεθεί να τη θεωρούν φαβορί), με Ρέγιες, με Φάμπρεγκας, με Φλαμινί, με Εμπουε, με Χλεμπ και κάποιους από τους παλιούς, σαν τον Μπέργκαμπ, τον Λιούνγκμπεργκ και τον Πιρές, άλλοτε ως βασικοί κι άλλοτε σαν ρεζέρβες πολυτελείας, μοιάζει περισσότερο έτοιμη από ποτέ να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα.