Στερνή μου γνώση... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Σαπάνης πέτυχε ένα καταπληκτικό γκολ. Ήθελε να σκοράρει κατ' αυτόν τον τρόπο και γι' αυτό του αξίζουν συγχαρητήρια. Όσοι τον παρακολουθούσαν, όταν ακόμα φορούσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού, σίγουρα θα θυμούνται ότι ο Σαπάνης όπλιζε συχνά το αριστερό του πόδι από μακριά και σπάνια η μπάλα δεν κατέληγε στην εστία. Ο παίκτης αυτός άξιζε καλύτερης τύχης. Το πίστευα πάντα. Ίσως κάπου αδίκησε τον εαυτό του, διόλου απίθανο. Στη μεγάλη αυτή διαδρομή που λέγεται καριέρα, ίσως να τον αδίκησαν και κάποιοι προπονητές. Συμβαίνουν αυτά. Το θέμα είναι ότι ο Μίλτος και καλός παίκτης είναι και έχει ακόμα αρκετά χρόνια για να δείξει την ποδοσφαιρική αξία του. Σίγουρα, τώρα που είναι υγιής, όλα είναι πιο εύκολα γι' αυτόν. Αρκεί να του δώσει τις ευκαιρίες ο Σάντος.

Τώρα βέβαια μπαίνουμε σε ένα άλλο ζήτημα, για το οποίο είχα γράψει πριν αρχίσει η αγωνιστική περίοδος, πιο συγκεκριμένα την εποχή που η ΑΕΚ προετοιμαζόταν για το νέο πρωτάθλημα. Έγραφα τότε ότι αν η «Ένωση» θέλει να πρωταγωνιστήσει, παίζοντας συγχρόνως ποιοτικό ποδόσφαιρο, θα πρέπει να έχει βάθος στον πάγκο της. Κι αυτό γιατί οι ποδοσφαιριστές της δεν είναι όλοι εξαιρετικής ποιότητας. Πράγμα που σημαίνει ότι χάνουν μεγάλο κομμάτι της δυναμικότητάς τους όταν διανύουν περίοδο ντεφορμαρίσματος. Επέμενα μάλιστα ότι οι πιτσιρικάδες που -θα θυμόσαστε τότε, στην προετοιμασία- είχαν εντυπωσιάσει, όπως οι Πλιάτσικας, Κομβολίδης, Παπασταθόπουλος, θα πρέπει να ριχτούν με τη μία στα βαθιά, προτού να είναι αργά.

Και έλεγα ότι αργά θα είναι όταν η ΑΕΚ θα κυνηγάει έναν τίτλο ή μία διάκριση και αυτοί οι παίκτες θα είναι δύσκολο να δοκιμαστούν από φόβο να μην «καούν». Δυστυχώς δικαιώθηκα. Οι μικροί, που μοίραζαν ελπίδες τους θερινούς μήνες, γρήγορα ξεχάστηκαν. Τους δόθηκαν λίγες έως μηδαμινές ευκαιρίες, οι οποίες δεν συνοδεύτηκαν όμως από την ανάλογη σε τέτοιες περιπτώσεις στήριξη. Γιατί αυτό είναι το σημαντικό. Οτι δηλαδή οφείλεις να παρέχεις μαζί με την όποια ευκαιρία και την ανάλογη στήριξη. Πράγμα που σημαίνει επιμονή! Μαζί μ' αυτούς, λοιπόν, ξεχάστηκαν οι Κυριακίδης, Σαπάνης και Μόρας. Η ΑΕΚ έφτασε να ανεβαίνει την ανηφόρα πάντα με την ίδια ισχύ κυβικών, αποτελούμενη από δώδεκα το πολύ παίκτες. Συνέχεια οι ίδιοι και οι ίδιοι. Το αποτέλεσμα ήταν η «Ένωση» να δυσκολεύεται να κερδίσει παιχνίδια που πέρυσι τα έπαιρνε... αέρα, παίκτες της να διανύουν περίοδο ντεφορμαρίσματος και να μην προτιμούνται άλλοι. Έτσι, όμως, δεν μπορείς να κάνεις το κάτι παραπάνω. Σ' αυτόν τον λόγο πιστεύω αποδίδεται και το ότι η φετινή ΑΕΚ δεν έπαιξε ποιοτικό ποδόσφαιρο. Λογικό, αφού δεν υπήρχαν αυτοί που θα την ανανέωναν, δίνοντάς της συγχρόνως φρεσκάδα και λύσεις στα περιστασιακά της αδιέξοδα. Τώρα, λίγες μόνο αγωνιστικές πριν από το τέλος, με την ΑΕΚ να κυνηγάει τη δεύτερη θέση και το Κύπελλο, υπάρχει άραγε χρόνος και χώρος για πειράματα; Μάλλον όχι, εκτός αν απρόβλεπτα περιστατικά το επιβάλουν.