Ευχαριστώ για τη φιλοξενία… (SportDay/ Μ. Λεάνης)

«Γράψε, σε παρακαλώ, κάτι για τον Ολυμπιακό, ρε Λεάνη. Αύριο (σήμερα) το φύλλο είναι επετειακό για τα 81 χρόνια του Ολυμπιακού», μου είπε βιαστικά ο Μαζιάς και φρόντισε να κλειστεί στο γραφείο του πριν καλά καλά προλάβω να απαντήσω.

Αντε ρε, θα σας κάνω τη χάρη να γράψω κάτι, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά μόνο και μόνο επειδή αγαπώ τον Πειραιά και γι’ αυτό -άλλωστε- αποφάσισα να μείνω εκεί. Από την άλλη, στο «μεγάλο λιμάνι» βρίσκεται ένα σημαντικό κομμάτι από τις ρίζες μου, προερχόμενο από το σόι του πατέρα μου. Εκεί μεγάλωσαν και εκεί ακόμη ζουν.

Ετσι εξηγείται, λοιπόν, το ότι ο Ολυμπιακός ήταν μία από τις πρώτες ομάδες που γνώρισα, όταν άρχισα να καταλαβαίνω τι σημαίνει ποδόσφαιρο, πρωτάθλημα και τα συναφή. Τότε, τα χρόνια εκείνα, κατηφορίζαμε στον Πειραιά οικογενειακώς την περίοδο των διακοπών, συνήθως του Πάσχα. Ο θείος μου, που έμενε και ακόμα μένει στο Πασαλιμάνι, με έβγαζε βόλτα στα πέριξ, προσπαθώντας συγχρόνως να με προσηλυτίσει ποδοσφαιρικά. Λογικό είναι, λοιπόν, να με ξεναγούσε σε όλα τα ολυμπιακά στέκια. Από τα γραφεία του Ερασιτέχνη (τότε) Ολυμπιακού, αυτά που οι παλιοί ονόμαζαν Λέσχη και συμπτωματικά βρίσκονταν κάτω από το σπίτι που μας φιλοξενούσε ο θείος μου, μέχρι το παλιό Καραϊσκάκη. Ολοι και όλη τη μέρα για τον Ολυμπιακό μιλούσαν. Αλλά εγώ εκεί! Βράχος! «Εγώ είμαι ΑΡΗΣ, θείε», του έλεγα. «Καλά, είσαι μικρός και δεν ξέρεις. Οταν με το καλό μεγαλώσεις και σοβαρευτείς, θα γίνεις και εσύ Ολυμπιακός», μου απαντούσε χαμογελώντας.
Ολυμπιακός δεν έγινα, αλλά η ζωή το έφερε έτσι, ώστε να τους έχω πάντα κοντά μου. Δεν είναι, εξάλλου, λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν πως ένα μεγάλο νούμερο Αρειανών τρέφει κρυφή συμπάθεια για τον Ολυμπιακό, λόγω κοινού μετώπου, απέναντι στον ΠΑΟΚ. Ως βέρος Σαλονικιός, μπορώ να σας πω ότι αυτός ο ισχυρισμός έχει, σε μεγάλο βαθμό, μια δόση αλήθειας. Αυτός ήταν, άλλωστε, και ο λόγος που πολλοί από εμάς γνωρίζαμε εκ των προτέρων -και όχι μόνο από ένστικτο- ότι ο Ιωαννίδης θα ντυθεί τελικά στα κόκκινα και όχι στα πράσινα. Το γεγονός μάς δικαίωσε και μαζί με μας και τον ισχυρισμό.

Τι θυμάμαι, τώρα, από τον σύλλογο αυτό, που προέρχεται από τη διάλυση του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς και οφείλει το όνομά του στην προ 81ενός χρόνων έμπνευση του Νότη Καμπέρου; Πολλά και διάφορα. Την τραυματική εμπειρία που είχα στο Παπαστράτειο το '79, όταν πήραμε το πρωτάθλημα στο μπάσκετ. Τότε που κερδίσαμε και έσβησαν τα φώτα και δεν ξέραμε από πού να φύγουμε. Την «κλοπή» του πρωταθλήματος το 1980 στο μπαράζ του Βόλου, τότε που λίγους μήνες πριν λήξει το πρωτάθλημα, ως διά μαγείας καταργήθηκε η «διαφορά τερμάτων σε περίπτωση ισοβαθμίας». Αυτά και ίσως και άλλα πολλά. Αλλά τι σημασία έχουν τώρα όλα αυτά; Το σημαντικό είναι ότι αυτή η ομάδα στο ποδόσφαιρο μου «έβγαζε» πάντα ένα κύρος. Από την εποχή της δεκαετίας του '70, με τον Τριαντάφυλλο, τον Αργυρούδη, τον Βιέρα, τον Λοσάντα, τον Κρητικόπουλο, τον Σιώκο, τον Γκλέζο και τόσους άλλους. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, αυτό που γουστάρω περισσότερο είναι οι οπαδοί του. Αυτοί θα σε κάνουν να συμπαθήσεις ένα σύλλογο που δεν τον διάλεξες για ομάδα σου. Αυτοί και μόνο αυτοί. Τους πάω, γιατί είναι ντομπράκια, μπεσαλήδες και αναγνωρίζουν. Ακόμα και να ευνοηθούν, που ευνοούνται πολλές φορές, θα το παραδεχτούν. Και δεν χρειάζεται να τους στριμώξεις για να σου πούνε ότι δεν γουστάρουν κάτι τέτοια. Αυτός είναι ο λόγος που τα βρίσκω σχεδόν πάντα μαζί τους. Θέλω, λοιπόν, να τους ευχηθώ τα καλύτερα για την επέτειο και να τους πω να ρίξουν όλο το βάρος στην Ευρώπη. Αξίζουν να φτάσουν ψηλά. Χρόνια πολλά, ρε παιδιά!