Μπορώ να διαμαρτυρηθώ; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η ΑΕΚ έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να μαζέψει από τα αζήτητα 21 πολύτιμους βαθμούς μετά το 80ό λεπτό. Την ώρα δηλαδή που τα φίδια αρχίζουν και ζώνουν τους περισσότερους από τους οπαδούς της, ενώ όσοι έχουν παρκάρει το αυτοκίνητό τους σε μέρη απίθανα, έχουν αρχίσει ήδη να αποχωρούν για να μη βρουν μπελάδες. Δεν είναι λίγοι οι 21 βαθμοί, το αντίθετο μάλιστα. Αυτή όμως η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση έχει και τα θετικά της. Εντάξει, μπορεί να μοιάζει με ένα διαρκές τεστ αντοχής όσον αφορά στη νευρική λειτουργία των οπαδών της ή τεστ Κούπερ για όσους παρουσιάζουν καρδιοαγγειακά προβλήματα, αλλά δεν παύει να αποδεικνύει πως τελικά το πείσμα και η θέληση είναι τα βασικά συστατικά για να πετύχεις τον στόχο, που δεν είναι άλλος από τη νίκη και τους τρεις βαθμούς. Η ΑΕΚ φέτος μπορεί να μην παίζει τόσο καλά όσο έπαιζε πέρυσι. Μπορεί να μη χαίρεται το παιχνίδι όπως τη σεζόν που πέρασε. Το παραδέχεται άλλωστε και ο Ντέμης, που δεν φοβάται να το δηλώσει ανοιχτά. Αλλά ίσως ο λόγος να είναι και ψυχολογικός. Αν οι παίκτες φέτος νιώθουν ότι κάποιοι στο πρώτο στραβοπάτημα τους περιμένουν στη γωνία για να τους δικάσουν, τότε εύκολα θα κάνουν το λάθος. Από την άλλη, μπορεί να οφείλεται και σε έλλειψη σιγουριάς και αυτοπεποίθησης των ίδιων ή σε λάθη τακτικής και ανάπτυξης του προπονητή. Πολλά μπορεί να είναι. Ισως είναι ένα... mix grill όλων αυτών που ανέφερα. Οι φίλαθλοι έχουν πάντα δίκιο; Λαμβάνοντας ως δεδομένη τη ρήση και παραφράζοντάς τη, αντικαθιστώντας τη λέξη «πελάτης» με τη λέξη «φίλαθλος», τότε σαφέστατα ναι. Ο πελάτης-φίλαθλος καλά κάνει και διαμαρτύρεται. Αν πάλι δυσανασχετεί διότι εκτός από την ψυχοφθόρο διαδικασία, την οποία έχει υποστεί φέτος ουκ ολίγες φορές μέχρι να πετύχει το νικητήριο γκολ η ομάδα του, συν τοις άλλοις δεν απολαμβάνει και θέαμα, τότε ψηφίζω δαγκωτό και πάλι ναι. Ο φίλαθλος-οπαδός που τον ενδιαφέρει μόνο να κερδίζει η ομάδα του, ακόμη κι αν χρειαστεί να… ξημερώσει στις κερκίδες περιμένοντας αυτή τη στιγμή, προσωπικά με αφήνει παγερά αδιάφορο. Δεν θα έλεγα όμως το ίδιο γι' αυτόν που δεν τον ικανοποιεί το θέαμα. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα ποιοτικά στάνταρντ είναι αυτά που ανεβάζουν το επίπεδο μιας ομάδας και κατ' επέκταση ενός θεσμού που λέγεται ελληνικό πρωτάθλημα. Μεγαλωμένοι, όμως, οι περισσότεροι σε μονοκρατορίες βασισμένες στο δόγμα «η ομάδα μας, άντε και άλλη μία, να κερδίζουν και οι υπόλοιπες να πάνε να πνιγούν», η μακιαβελική άποψη που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα έχει εξορίσει τα ποιοτικά μας στάνταρντ στο ερημονήσι των εφηβικών μας χρόνων. Τότε που τολμούσαμε να είμαστε ρομαντικοί. Τώρα πλέον οφείλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Ξεχνάμε βέβαια –και κάποιοι φροντίζουν επιμελώς γι' αυτό– ότι υπάρχει και η δυνατότητα συνδυασμού θεάματος και ουσίας, αλλά «αυτά είναι κόλπα ζόρικα που κάνουν στις Ινδίες». Δεν είναι για μας. Οπως ξεχνάμε ότι για να ανεβάσεις τα στάνταρντ χρειάζονται και πολλές ώρες άχαρης και μονότονης επανάληψης. Κάτι σαν τους μουσικούς, που έφαγαν ώρες σπάζοντας αυτιά μέχρι να μάθουν πραγματικά να παίζουν.