Hey, mister τέλειε... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Μουρίνιο, εκτός από απολαυστικός, είναι και απίθανος, τόσο με τη στενή όσο και με την ευρεία έννοια της λέξης απίθανος. Το γήπεδο της Τσέλσι την Τετάρτη ήταν ένας βούρκος. Οι μάχες των ποδοσφαιριστών έμοιαζαν περισσότερο με τις μάχες όπως τις διηγείται η Πηνελόπη Δέλτα στο βιβλίο της τα «Μυστικά του Βάλτου», παρά με ποδοσφαιρική αναμέτρηση. Οι άνθρωποι της Μπαρτσελόνα παραπονέθηκαν, και μάλιστα έντονα, όταν την Τρίτη πήγαν να προπονηθούν και είδαν τα ποτιστικά μηχανήματα να βρέχουν το χόρτο. Μια μικρή λεπτομέρεια: ήδη στο Λονδίνο έβρεχε. Η έξτρα βροχή ήταν μια ευγενική προσφορά, ένα δώρο, αν θέλετε, από αυτά που μόνο ο κύριος Μουρίνιο μπορεί να σκεφτεί. Αλλά δεν του έκατσε. Γιατί όταν μιλάς στην… μπάλα και μάλιστα στον ενικό, όπως οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές της Μπάρτσα, και σε κινούμενη άμμο να σε βάλει να παίξεις ο αντίπαλος, πάλι εσύ θα βρεις τρόπο να τον εκθέσεις και μάλιστα τον καλύτερο για σένα και τον χειρότερο γι' αυτόν. Στέλνοντάς τον στα αποδυτήρια με σκυμμένο κεφάλι.

Το άσχημο όμως με τον Πορτογάλο είναι ότι δεν αναγνωρίζει την ανωτερότητα του αντιπάλου. Όταν δηλώνει στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι (ένα παιχνίδι που έχουν δει εκατομμύρια τηλεθεατές) για τον Μέσι ότι έχει επηρεαστεί από την πλούσια πολιτιστική δραστηριότητα της Βαρκελώνης και πως τα θέατρα στην πρωτεύουσα της Καταλωνίας είναι πολλά και αξιόλογα, αφήνοντας αιχμές για τις υποκριτικές ικανότητες του παίκτη, τότε πραγματικά εκεί ίσως χρειάζεται ένας Νίκος Αναστόπουλος, για να τον ρωτήσει «Ρε συ φίλε, σε ποιο γήπεδο ήσουν;». Αλλά όσο κι αν θέλει ο Πορτογάλος να ρίξει το επίπεδο του κορυφαίου διασυλλογικού θεσμού στον κόσμο, ευτυχώς υπάρχουν προσωπικότητες σαν τον Ράικαρντ που θα του απαντούν μόνο μέσα στο γήπεδο.

Είναι φοβερό να παραπονιέται ο Μουρίνιο! Όλος ο κόσμος είδε ότι η αποβολή του Ντελ Ορνο ήταν σωστή και έπρεπε κανονικά να συνοδευτεί και με στέρηση της ποδοσφαιρικής ιδιότητας του παίκτη. Ο ελεύθερος σκοπευτής Ντελ Ορνο λίγα λεπτά πριν από την αποβολή του είχε επιχειρήσει ευτυχώς ανεπιτυχώς να κόψει στη μέση... τον Μέσι ρίχνοντάς του σκαριά στο γόνατο, αλλά ο διαιτητής του χαρίστηκε. Μετά γλίτωσε δύο πέναλτι, στο χέρι του Μακελελέ και στη διπλή παράβαση του Τέρι, ο οποίος και τον αντίπαλο γκρεμίζει και το γυρίζει μετά σε ράγκμπι μπλοκάροντας την μπάλα μέσα στην περιοχή. Φαντάζεστε τι παράσταση θα έστηνε ο Μουρίνιο αν δεν σφύριζε αυτά τα πέναλτι για λογαριασμό της Τσέλσι. Κρίμα, γιατί και την ομάδα του αδικεί, αλλά και τον εαυτό του. Η Τσέλσι, αν και έπαιζε από νωρίς με δέκα παίκτες, λειτούργησε θαυμάσια. Πολέμησε σαν ίσος προς ίσο, κυνήγησε όχι το αποτέλεσμα, αλλά τη νίκη και αυτό είναι κάτι που της δίνει κύρος. Στο τέλος λύγισε. Λογικό, με την Μπάρτσα έπαιζε, όχι με τη Γουίγκαν.

Είναι άδικο για την Τσέλσι να «μικραίνει» έτσι με τις γραφικότητες του Μουρίνιο. Μπορεί με τον Πορτογάλο η ομάδα του Λονδίνου να έμαθε να παίζει ποδόσφαιρο αξιώσεων, αλλά αυτός δεν διδάχθηκε τίποτα από τη νοοτροπία των Άγγλων για το ποδόσφαιρο. Κάτι μου λέει πως το κοκτέιλ αυτοκαταστροφικότητας, αμετροέπειας, και αλαζονείας που τον κυριεύει, πολύ γρήγορα θα τον θέσει εκτός νησιού. Γιατί εκτός βρετανικής νοοτροπίας είναι ήδη. Μετά, δεν είναι και λίγο για έναν μίστερ «Τέλειο» δύο συνεχείς χρονιές να αποχαιρετά το Τσάμπιονς Λιγκ έτσι γρήγορα.