Αστρα, μη με μαλώνετε (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ε, ρε, τι είναι το άστρο στον αθλητισμό. Τα πάντα, φίλε μου! Μπορεί να είσαι αθληταράς, ταλέντο, αλλά χωρίς το άστρο δεν ταξιδεύεις. Πάρτε, για παράδειγμα, τον Βουρτζούμη. Τον θυμόσαστε; Μπασκετμπολίστας ήτανε. Καλή του ώρα όπου κι αν είναι το παιδί και του εύχομαι ολόψυχα στη ζωή του να έχει πάντα τύχη. Αυτός λοιπόν κι αν είχε άστρο. Πήρε τρεις (3) ευρωπαϊκούς τίτλους με τρεις διαφορετικές ομάδες. Με τον Αρη, το Μαρούσι και τον Παναθηναϊκό. Την ίδια εποχή ο θεόρατος Νίκος Γκάλης δεν είχε καταφέρει να κατακτήσει ούτε έναν. Και μετά μου λέτε ότι είναι θέμα ικανοτήτων. Παίζουν κι αυτές σημαντικό ρόλο, αλλά άμα δεν σε θέλει η τύχη, η μοίρα, το ριζικό, πείτε το όπως γουστάρετε, τότε πάντα κάτι θα περισσεύει.

Ο δικός μας, ο Ομπράντοβιτς! Ως παίκτης ήταν πολύ καλός, αλλά δεν ήταν πρωτοκλασάτος. Ως προπονητής κέρδισε τόσα χρήματα όσα δεν έβγαλε και δεν θα έβγαζε ως παίκτης, που να γινόταν ο Χαϊλάντερ και να ζούσε 100 ζωές. Την ίδια ώρα, ο «ξανθός», ο Γιάννης Ιωαννίδης, είχε πάει σε τόσα φάιναλ φορ, με Αρη, Ολυμπιακό, ΑΕΚ και γυρνούσε πίσω, φέρνοντας τα… άπλυτα. Τον τιτλοδιώχτη είχε ο άνθρωπος. Και μη μου πείτε ότι δεν άξιζε να κατακτήσει τουλάχιστον έναν, γιατί τότε η εμπάθειά σας στο πρόσωπό του θα είναι μεγαλύτερη από την ψύχραιμη κι αντικειμενική αποτίμηση της πραγματικότητας.
Ο κύκλος με τους αστροχτυπημένους, πιστέψτε με, δεν κλείνει ποτέ. Τα ονόματά τους, αν χρειαστεί να τα καταγράψεις όλα, διόλου απίθανο να ξεπεράσουν σε όγκο ακόμη κι ένα τηλεφωνικό κατάλογο όπως άλλωστε κι αυτά των γκαντέμηδων. Αλλά, τελικά, αν το φιλοσοφήσεις, γιατί διαφορετικά κινδυνεύεις να πάθεις κατάθλιψη, καταλήγεις στο βαρύγδουπο όσο και τετριμμένο «έτσι είναι η ζωή» και χαμογελάς. Εβλεπα προχθές το παιχνίδι Λίβερπουλ – Αρσεναλ και φώναζα κάθε τρεις και λίγο, «α ρε μάνα, γιατί να μη με κάνεις Μπενίτεθ να έχω κι εγώ το άστρο του Ισπανού να κερδίζω όλα τα παιχνίδια 1-0, την ίδια ώρα που θα κάνω τα πάντα για να τα χάσω». Ολα 1-0, είτε παίζω με την Αρσεναλ είτε παίζω με τη Σάντερλαντ, με τη Γουέστ Μπρόμγουιτς Αλβιον είτε παίζω στο Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο μάλιστα το κερδίζω, παρ' όλο που στο ημίχρονο χάνω 3-0, κάνω και 1-2 αλλαγές -ο Θεός να τις κάνει αλλαγές- αλλά τρελαίνονται οι ποδοσφαιριστές μου και μου το χαρίζουν! Ολα μπορούν να γίνουν, όταν είσαι σαββατογεννημένος. Μέχρι να βγάλεις από το παιχνίδι τον Φάουλερ, που ήταν ο καλύτερος, να κρατήσεις μέσα τον Μοριέντες, που δεν βρίσκει την μπάλα και κάνει ζεμπεκιές σαν να βρίσκεται στην πίστα του Ρέμου, κι ο Γκαρσία, που επέλεξες να μπει, να σκοράρει κιόλας! Ευτυχώς που κατάλαβε έπειτα από κάποια παιχνίδια ότι πρέπει να παίζει πού και πού ο Χάμαν, έστω κι αν χρειάζεται να κάθεται ένας Ισπανός στον πάγκο. Το ξέρω ότι από τους σύγχρονους προπονητές ή καλύτερα από τους περισσότερους απ' αυτούς δεν έχω να περιμένω και πολλά. Διεκπεραιωτές είναι περισσότερο σ' ένα στυλ παιχνιδιού τόσο ευφάνταστο όσο να το ελέγχει το χωρίς φαντασία και τόλμη μυαλό τους. Αν περιμένετε κάποιος απ' αυτούς να αλλάξει το ποδόσφαιρο, εγώ θα είμαι σε μία βάρκα και θα ψαρεύω. Ελάτε να με βρείτε να μου το πείτε.