Έρχεται το Αλλοδαπών! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ακουγα κάποιους να συζητούν για το παιχνίδι στα Λιόσια ανάμεσα στον Ακράτητο και τον Ολυμπιακό. Αυτό που τους απασχολούσε ήταν η διαιτησία, αν δηλαδή ο διαιτητής Νικολαΐδης βοήθησε για ακόμα μία φορά τον Ολυμπιακό να πάρει το «διπλό», αν έπρεπε να αποβάλει νωρίς νωρίς, στο 35' του α' ημιχρόνου, τον Πένια με δεύτερη κίτρινη κάρτα και αν προς το τέλος του παιχνιδιού ο Πατσατζόγλου, στην προσπάθειά του να διώξει, έκανε πέναλτι. Κι εντάξει, ας πούμε ότι δεν έκανε, αλλά αν στη θέση του ήταν παίκτης του Ακράτητου, δεν θα δινόταν η εσχάτη των ποινών υπέρ του Ολυμπιακού; Τις περισσότερες φορές τα ερωτήματα αυτά δεν περιμένουν απάντηση. Τίθενται έτσι, ρητορικά, μόνο και μόνο για να συντηρούμε πρόσωπα και καταστάσεις, αλλά πάνω από όλα ένα καθεστώς -γιατί περί καθεστώτος πρόκειται- που όλοι μας έχουμε αποδεχτεί. Το θυμόμαστε κάθε τόσο και επαναστατούμε προσωρινά, όταν νομίζουμε ότι θύμα έχει πέσει η ομάδα μας. Θα ήθελα, πάντως, να μάθω κάτι άλλο. Αυτούς τους φίλους του ποδοσφαίρου, τους οπαδούς -δεν ξέρω κι εγώ πώς να τους ονομάσω- σε αυτό το παιχνίδι μόνο οι αμφισβητούμενες φάσεις τους προβλημάτισαν; Το ότι ο Ακράτητος, μία ομάδα γειτονιάς με λιγοστούς φιλάθλους, έπαιζε από την αρχή με πέντε αλλοδαπούς και στη συνέχεια με οκτώ δεν τους προβληματίζει; Μαρινέσκου, Πένια, Λεντέζμα, Σουνσίνκ, Ντιεγκ, Γκουστάβο, Ντε Φραντσέσκο, Μακέ... Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Προπονητής των κυανόκρανων, γιατί αυτό δεν είναι ομάδα, είναι ειρηνευτική δύναμη, ο Κεοσεϊάν. Περισσότερο σαν στρατηγός επικεφαλής μοιάζει, παρά κόουτς. Αν είναι δυνατόν. Είχα την αίσθηση σε μια στιγμή, την ώρα που χάζευα το παιχνίδι, ότι αν μπούκαρε στο γήπεδο του Ακράτητου το Αλλοδαπών και φώναζε «έλεγχος», το μεγαλύτερο κομμάτι της αποστολής του Ακράτητου θα πηδούσε μάντρες να σωθεί. Μη μου πει κανείς έξυπνος ότι έτσι είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο και πως η σύνθεση είναι απόρροια μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας και, τέλος, ότι και οι ομάδες στο εξωτερικό, όπως η Τσέλσι για παράδειγμα, δεν έχει Βρετανούς παίκτες, αλλά ένα κράμα εθνικοτήτων που τη στελεχώνουν. Αντε για την Τσέλσι και την όποια άλλη ξένη ομάδα ανάλογου βεληνεκούς, μπορώ να το καταλάβω. Δεν κάνει απλώς πρωταθλητισμό, πάει να γίνει βασίλισσα της Ευρώπης κι έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, το να αγοράζει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές από όλον τον κόσμο έχει μια λογική. Ο Ακράτητος σε ποιο Τσάμπιονς Λιγκ παίζει; Ή φιλοδοξεί να παίξει; Ομάδα γειτονιάς είναι και αυτό είναι και καμάρι και μαγκιά. Αμα δεν μπορούν να παίξουν και να αναδειχθούν σε τέτοιες ομάδες παιδιά από το λεκανοπέδιο, τότε για ποιο ποδόσφαιρο συζητάμε; Και μην προσπαθήσει κανείς να γυρίσει τη συζήτηση τούμπα και να με πει ρατσιστή. Θα ήμουν, αν έγραφα ότι οι ξένοι ποδοσφαιριστές αυτού του βεληνεκούς περνούν καλύτερα από τους δικούς μας. Μπούρδες. Εδώ μιλάμε για ποδοσφαιρική βιοπάλη, για να μη χρησιμοποιήσω σκληρότερο όρο. Συνεπώς τίποτα. Μηδέν εις το πηλίκον. Τα ελληνόπουλα πουθενά, οι αλλοδαποί ποδοσφαιριστές στρατολογημένοι με την ιδιότητα του αιχμαλώτου και, κατά τ' άλλα, η ομάδα μπορεί να έχει φιλοδοξίες για ένα καλύτερο μέλλον, ένα καλύτερο αύριο. Ειλικρινά, να το χαίρονται αυτοί που το χτίζουν.