Οι τρεις σωματοφύλακες (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο απελπισμένος είναι αυτός που θα κάνει την επανάσταση. Ποιος θα την κάνει, ο βολεμένος ή ο χορτάτος; Αυτό υποστηρίζει εξάλλου και η παγκόσμια ιστορία, που είναι γεμάτη από περιπτώσεις εξαθλιωμένων που προτίμησαν ως ύστατη μορφή λύτρωσης τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα», παρά να πάνε άδοξα σαν το σκυλί στ' αμπέλι. «Στην τριλογία του Καΐρου», αυτό το εκπληκτικό έργο του Αιγύπτιου συγγραφέα Ναγκίμ Μακφούζ, υπάρχει μία φράση τόσο σοφή όσο και ο δημιουργός της. «Ενας άνδρας δοκιμάζεται όταν τον τιμούν ή όταν τον περιφρονούν». Αλήθεια είναι! Εκεί δοκιμάζεται ο χαρακτήρας του και η ποιότητά του. Αν έχει! Μόνο μ' αυτό το σκεπτικό μπορεί να εξηγηθεί η μικρή επανάσταση της Ν. Σμύρνης, που διατελέσθηκε την Κυριακή το βράδυ στο παιχνίδι Πανιώνιος-Παναθηναϊκός. Για 70 ολόκληρα λεπτά δεχόταν την περιφρόνηση της φίλαθλης γνώμης, αλλά και των οπαδών του. Οχι γιατί έχανε από έναν καλύτερο Πανιώνιο. Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες των οικογενειών. Αλλά γιατί ήταν επιεικώς ανύπαρκτος και κυνικά αδιάφορος. Εκεί ακριβώς σηκώθηκε και έδωσε «η ψυχή του ρεύμα και πήραν τα όργανα φωτιά», όπως λέει και το τραγούδι. Βοήθησαν αναμφισβήτητα και οι αλλαγές του Μαλεζάνι, ο οποίος ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν τις επιχείρησε νωρίτερα. Μάλλον περίμενε το ρεύμα να πάει στον μετασχηματιστή αυτόματα, χωρίς καμία άλλη παρέμβαση. Διαψεύστηκε, αλλά δεν εκτέθηκε, αφού τουλάχιστον πρόλαβε να αντιδράσει. Εξω οι Τζιόλης, Χαραλαμπίδης και Σέριτς, μέσα οι Λεοντίου, Μάντζιος και Δάρλας. Το έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό, χωρίς να θέλω να καταργήσω με τρόπο αυθαίρετο το δόγμα «ουδείς αναντικατάστατος», ότι αυτοί οι τρεις είναι σε θέση να παίξουν τον ρόλο των «τριών Σωματοφυλάκων» που θα σώσουν το πληγωμένο γόητρο του φετινού Παναθηναϊκού. Για μία ακόμα φορά έδειξαν ότι μπορούν. Με την είσοδό τους δόθηκε το σύνθημα της αντεπίθεσης. Ηταν αυτοί που ξεσήκωσαν τους υπόλοιπους για να επαναστατήσουν. Ισως γιατί τόση ώρα ήταν έξω από το παιχνίδι και έβλεπαν από τον πάγκο το χάλι που παρουσίαζε η ομάδα. Από την άλλη, αν δούμε το πράγμα ρεαλιστικά, είναι οι μόνοι που έχουν πλέον, εκτός από «έννομο», και επαγγελματικό συμφέρον. Αυτή είναι η ομάδα που οφείλουν να υπηρετήσουν, αφού την επέλεξαν ως προοπτική καριέρας, σε αυτή θα αναδειχθούν, σε αυτή θα διαπρέψουν, υπό την προϋπόθεση ότι αυτό θα γίνει συλλογικά. Θα βοηθήσουν δηλαδή και οι «έμμεσα ενδιαφερόμενοι». Αλλά οι «τελευταίοι» δεν πρόκειται ούτε να μπουν μπροστά ούτε να σηκώσουν τη σημαία της επανάστασης. Θα περιμένουν κάτι τέτοιο από τους νέους και υγιώς φιλόδοξους συναδέλφους τους. Ε, λοιπόν, αυτοί δεν μπορεί να είναι άλλοι από τους Δάρλα, Λεοντίου, Μάντζιο, Τζιόλη, υποβοηθούμενοι από αυτούς που θέλουν... να ανανεώσουν και να ανανεωθούν. Αυτοί για μένα πρέπει να αποτελέσουν τον περιβόητο κορμό, γύρω από τον οποίο θα χτιστεί ο Παναθηναϊκός του μέλλοντος. Και αν χτιστεί σωστά και μάθουν στα δύσκολα, τότε η διοίκηση δεν θα έχει κανέναν λόγο να ανησυχεί μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα, αλλά να έχει στον νου της ως πρώτο μέλημα να τους βοηθήσει, αγοράζοντας παίκτες ανάλογης ποιότητας και φιλοδοξίας.