FC: Η κορυφαία 11άδα της Ευρώπης

Είναι της μοδός να βγαίνουν αυτές τις μέρες ή λίγο πριν εκπνεύσει η χρονιά οι κορυφαίοι της χρονιάς για την Ελλάδα. Και δε λέω, καλός ο Ιμπαγάσα, χρυσός ο Ντουγκλάο και «άγιος» ο Βιεϊρίνια, αλλά μήπως αξίζουν ένα μικρό tribute οι πραγματικά σπουδαίοι πρωταγωνιστές; Σε σύστημα 4-3-3, έχουμε και λέμε:

1) Τέρμα
Τέρμα τα αστεία. Κάποτε αναρωτιόμασταν: «Κασίγιας ή Μπουφόν; Μήπως Τσεχ; Καλός κι ο Ρέινα βέβαια και πάντα πολύτιμη η εμπειρία και η κλάση του Φαν Ντε Σάαρ». Πλέον, δεν χρειάζεται να το σκεφτούμε ούτε δευτερόλεπτο: Ίκερ Κασίγιας. Κι ας μάζεψε πέντε στο «Καμπ Νου», του το συγχωρούμε (άλλωστε, δεν «έπνιξε» και κανένα).

2) Δεξί μπακ
Ο Μαϊκόν «ξεφούσκωσε» μετά το Μουντιάλ (και μετά την παραμονή του στο Μιλάνο), ο Γκλεν Τζόνσον δεν πραγματοποίησε αυτά που μας έταξε, ο Γκάρι Νέβιλ με τον Πάολο Φερέιρα συνεχίζουν να παίζουν βασικοί... Τι να λέμε τώρα; Η θέση του δεξιού μπακ περνάει μεγάλη κρίση. Ο Ντάνι Άλβες με τον Σέρχιο Ράμος κονταροχτυπιούνται για την θέση. Ο πρώτος, παρότι περισσότερο ασχολείται φέτος με την ανανέωση του συμβολαίου του, όταν ανεβαίνει είναι φωτιά και λάβρα. Ο δεύτερος έχει το πλεονέκτημα να παίζει καλά και στο κέντρο της άμυνας. Λογαριασμός και σούμα: μάλλον Ντάνι Άλβες.

3) Αριστερό μπακ
Υπάρχει ο Γκάρεθ Μπέιλ. Και υπάρχουν και όλοι οι άλλοι. Υπάρχει η απόλυτη παιχτούρα της Τότεναμ. Και υπάρχει ο υπερεκτιμημένος Άσλεϊ Κόουλ, ο αλλοπρόσαλλος Μπάστος, ο μπακ που ξεχνά να γυρίσει Μαρσέλο, ο μετρίως μέτριος Αμπιντάλ, ο πολλά υποσχόμενος Κοεντράο, ο τίμιος αλλά όχι κάτι συγκλονιστικό Εβρά. Ναι, ο Μπέιλ δεν είναι ακριβώς μπακ - τουλάχιστον δεν είναι πλέον. Αλλά του δίνουμε όλη την πτέρυγα και ξενοιάζουμε.

4 & 5) Στόπερ
Πικέ και Πουγιόλ. Πουγιόλ και Πικέ. Ένα σώμα, μια ψυχή. Δυο στην τιμή του ενός. Ομοούσιοι και αδιαίρετοι. Πώς να σπάσεις ένα δίδυμο τόσο καλά δουλεμένο, τόσο ταιριαστό (εκτός από την εμφάνιση), που «καμουφλάρει» ο ένας τις (λιγοστές) αδυναμίες του άλλου; Καλή χρονιά κάνει και το δίδυμο της Ρεάλ, Καρβάλιο και Πέπε (ναι, φέτος ο Πέπε παίζει σαν κανονικός ποδοσφαιριστής) αλλά όχι τόσο καλή, με μεταπτώσεις αλλά πάντοτε σημαντικός ο Λούσιο, συμπαθητική χρονιά από Βίντιτς αλλά έχει κάνει και πολύ καλύτερες, με τα πάνω του και τα κάτω του ο Τζον Τέρι, αλλά εμείς καταλήξαμε: Πουγιόλ και Πικέ. Τελεία και παύλα.

6) Κόφτης ή «μετρονόμος»;
Σκεφτόμουν αν πρέπει να βάλω κλασσικό κόφτη ή να πάω σε σύστημα «Μπάρτσα», με μέσους δηλαδή που να τα κάνουν λίγο - πολύ όλα. Αλλά απ’ την άλλη, μόνο ο Γκουαρντιόλα έχει αυτή την πολυτέλεια, διότι έχει αυτούς τους παίκτες. Κι εκείνος παιδεύτηκε να καταλήξει αν χωράει ή όχι ο Μαστσεράνο στην 11άδα του και κατέληξε ότι μάλλον όχι, παρά τα μύρια που έδωσαν το καλοκαίρι. Καλή χρονιά κάνει ο Κεντίρα, πολύ λάδι κι από τηγανίτα τίποτα ο Ραμίρεζ, περιμέναμε περισσότερα απ’ τον Σονκ της Άρσεναλ, ανεξήγητα πεσμένος ο Καμπιάσο παρόλο που δεν πήγε Μουντιάλ. Θα έλεγα τελικά ότι ψηφίζω Εσιέν κι ας μην είναι κλασσικός κόφτης, διότι άμα είναι υγιής είναι σκέτη αμαξοστοιχία. Αλλά ξέρετε κάτι; Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό και θα διαλέξω τον απόλυτο άνθρωπο - μετρονόμο, τον τιτανομεγιστοτεράστιο Τσάβι. Ας μαρκάρει κανένας άλλος στην τελική (τα λιγοστά λεπτά που θα έχουν τη μπάλα οι αντίπαλοι).

7 & 8) Εσωτερικά χαφ
Δεν με νοιάζει αν εκεί είναι η κανονική τους θέση, εγώ ήθελα να τους χωρέσω κάπως στην 11άδα. Μιλάω για τους αξιότιμους κυρίους Νασρί και Νάνι, που φέτος κάνουν συγκλονιστικά πράγματα. Σκοράρουν πολύ, δημιουργούν, τραβάνε παίκτες πάνω τους, έχουν αποκτήσει στόφα πραγματικού ηγέτη. Ο πρώτος, παίζει και για τον Φάμπρεγκας, που είναι τουλάχιστον 30% κάτω από τις περασμένες χρονιές. Ο άλλος, έγινε ο «νέος Κριστιάνο» και το σημείο αναφοράς της Γιουνάιτεντ, όσο ο Ρούνεϊ δεν θυμάται πώς μπαίνουν τα ρημάδια τα γκολ. Αναζητείται ακόμα ο Σβαϊνστάιγκερ του Μουντιάλ, καλός αλλά όχι τόσο σημαντικός ο Τσάμπι Αλόνσο, πολύ καλύτερος απ’όσο περίμενα ο Οζίλ, ταλαιπωρημένος αλλά πάντα αρχηγάρα ο Τζέραρντ, πού χάθηκες ρε παλιόφιλε Λάμπαρντ; Μας λείπεις...

9) Αριστερό χαφ
«Η Κρίστα» (aka Κριστιάνο Ρονάλντο) μπορεί να είναι ένα κακομαθημένο κωλόπαιδο. Μπορεί να είναι ένας θεατρίνος, ένα επηρμένο πλάσμα, ένας αλαζόνας, ένας κλαψιάρης. Αλλά δεν παύει να είναι ένας παίκτης από άλλο πλανήτη, που άμα βρει χώρο κι άμα θυμηθεί ότι υπάρχουν κι άλλοι 10 συμπαίκτες του στο ίδιο γήπεδο, μπορεί να κάνει πράγματα που δεν τα χωράει ο νους. Ταχυδύναμη που δεν βρίσκεις αλλού, εκτελέσεις στημένων που λες «ο Θεός να με φυλάει», σουτ με το δεξί (κυρίως) αλλά και με το αριστερό, πολλά γκολ φέτος. Πάρα πολλά. Πίσω του αναγκαστικά ο Ινιέστα, ο Νταβίντ Σίλβα, ο Μόντριτς και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

10) Δεξί χαφ
Λιονέλ. Μέσι. Και όλο μαζί, Λιονέλ Μέσι. Ο καλύτερος όλων και με διαφορά. Ο απόλυτος. Το πρότυπο. Χωρίς μούτες και χειρονομίες, χωρίς δάκρυα και θεατρινισμούς, χωρίς στέκες και τζελ στο μαλλί. Μόνο εσύ Λίο. Κι αν σε κάναμε αλλαγή, θα βάζαμε την αλλαγή σου στη Μπάρτσα, τον Πέδρο. Κι αν βάλει λίγο μυαλό, ποντάρω πολλά στο τεράστιο ταλέντο του Μπαλοτέλι. Μιλάμε για μεγάλη παιχτάρα, αλλά από μυαλό, κουκούτσι.

11) Φορ
Μπερμπάτοφ ή Ζλάταν; Ζλάταν ή Μπερμπάτοφ; Γιατί όχι Τέβεζ;Έλα μου ντε. Από τη μία η πλαστικότητα του σώματος, η ποικιλία στο τελείωμα, η προσωπικότητα, το παράστημα, τα καντάρια μπάλαςν του Ιμπραΐμοβιτς. Από την άλλη το «Αλάνι» από τη Βουλγαρία, που κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του και σκοράρει και για τον ίδιο και για τον Ρούνεϊ και για τον Όουεν και για όλο τον κόσμο. Και παραδίπλα ο Τέβεζ που καθαρίζει φέτος για τη Σίτι όποτε η ομάδα του τα βρίσκει σκούρα. Ποιος άραγε; Εγώ θα ψήφιζα Μπέρμπα, αλλά γούστα είναι αυτά. Λίγο πιο πίσω τους ο Ετό, που παίζει φέτος στην κορυφή και σκοράρει όπως παλιά, αλλά τον έχει πάρει η κάτω βόλτα μαζί με ολόκληρη την Ίντερ, ο Βίγια που τον περιμέναμε πιο «ζωηρό», ο Ντρογκμπά που μας δείχνει πόσο αμείλικτα και χωρίς διακρίσεις περνάνε τα ρημάδια τα χρόνια, ο Τόρες που «μια ο Φερνάντο του πονεί, μια ο Τόρες δεν μπορεί», ο Γιορέντε με τον Αγκουέρο που επιτέλους πρέπει να πάνε κάπου παραπάνω, ο Τζέκο που επιτέλους πάει κάπου παραπάνω.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr