Βρε, κάτι δεν πάει καλά... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Στην Ξάνθη πρέπει να ψάξουν να δουν πού είναι το πρόβλημα. Στον Ολυμπιακό φαντάζομαι ξέρουν. Αν τώρα στη Skoda ρίξουν όλο το βάρος του αποκλεισμού στον Κασναφέρη, η διαιτησία του οποίου του χθες δεν ήταν και για σεμινάριο, και ως εκ τούτου βάλουν μπροστά τον πολύγραφο να τυπώνει καυτές ανακοινώσεις διαμαρτυρίας για τη σφαγιαστική διαιτησία, τότε πολύ φοβάμαι ότι και την επόμενη φορά που θα φτάσει η ομάδα τόσο κοντά σε μια μεγάλη πρόκριση θα έχει την ίδια τύχη με τη χθεσινή. Να διαμαρτυρηθούν και να γκρινιάξουν, εφόσον αδικήθηκαν. Από την άλλη όμως, το «κόλλημα» που τραβάει η ομάδα στα κρίσιμα παιχνίδια, εκείνα που θα την ανεβάσουν ψηλά στη συνείδηση και την εκτίμηση των φιλάθλων, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Η Ξάνθη δείχνει σε αυτά τα παιχνίδια, εκτός από ανέτοιμη, ότι φοβάται και τη σκιά της. Αντιδρά σαν πιτσιρικάς που δίνει πανελλήνιες εξετάσεις, ξέροντας ότι από αυτές κρίνεται το μέλλον του.

Αν δεν «ξεψαρώσει» αγωνιστικά η Skoda, τότε δύσκολα θα καταφέρει την υπέρβαση. Αυτό οφείλει να προβληματίζει σήμερα τους ανθρώπους της, είτε βρίσκονται στη διοίκηση είτε στο προπονητικό τιμ, και όχι μόνο η περίπτωση Κασναφέρη. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι τέτοιες περιπτώσεις «αδικίας» και φαλτσοσφυριγμάτων θα αντιμετωπίσουν ουκ ολίγες φορές στον δρόμο τους. Ευκαιρίες όμως σαν τη χθεσινή δύσκολα θα συναντήσουν ξανά. Δεν ήταν τίποτα το εξαιρετικό ο χθεσινός Ολυμπιακός. Μόνο που η Ξάνθη δεν το πήρε χαμπάρι και όταν πάλι άρχισε κάτι να καταλαβαίνει... το πουλάκι είχε ήδη πετάξει οριστικά. Οταν δέχθηκε το γκολ από απευθείας κτύπημα φάουλ (χωρίς να είμαι απόλυτα βέβαιος αν αυτό το φάουλ έγινε ποτέ), ο χρόνος «μετρούσε» 75 λεπτά αγώνα. Περίσσευαν 15 λεπτά, αρκετά όχι μόνο για να πας το παιχνίδι στην παράταση, αλλά, γιατί όχι, με την ανάλογη θέληση σε τέτοιες περιπτώσεις να το πάρεις κιόλας.

Αλλά εκεί ακριβώς η Ξάνθη έδειξε ότι δεν αντέχει στα δύσκολα. Φαινόταν από το πρώτο λεπτό άλλωστε της αναμέτρησης. Από το πόσο διστακτικά μπήκε στο παιχνίδι και πόσο διακριτική ήθελε να είναι η παρουσία της. Μου θύμισε έντονα την αγωνιστική της παρουσία στον περσινό αγώνα Κυπέλλου με τον Αρη. Είχε κερδίσει στο Χαριλάου το πρώτο ματς, αλλά τον αέρα του αντιπάλου δεν είχε καταφέρει να τον πάρει. Και έτσι βρέθηκε έξω πανηγυρικά, χάνοντας όχι από την ομάδα του Αρη, αλλά από τις... φανέλες. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Η ακριτική ομάδα έχει πολύ καλό υλικό. Αυτός ο Μάνσο είναι παικταράς, αλλά και ο Κιντάνα δεν πάει πίσω. Η νοοτροπία είναι αυτή που πρέπει να αλλάξει.
Οσο για τον Ολυμπιακό, φρόντισε για μια ακόμα φορά να μη μας διαψεύσει. Δύο παιχνίδια σε διάστημα τριών ημερών αυτή η ομάδα αποκλείεται να τα φέρει εις επιτυχές πέρας με ευκολία. Με ευκολία όσον αφορά στην ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Διότι αν χθες δεν έπαιζε στο Κύπελλο Ελλάδας, αλλά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, σήμερα θα γράφαμε πάλι για τα καταραμένα τελευταία λεπτά και θα τραγουδούσαμε Νταλάρα «αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη» και άλλα τέτοια γραφικά. Νέο αίμα χρειάζεται ο Ολυμπιακός και μάλιστα επειγόντως.