Δεν χρειάζονται μπαμπούλες (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Καθόλου δεν με εξέπληξε το «διπλό» της ΑΕΚ στο Αιγάλεω. Για να είμαι ειλικρινής, το περίμενα και ο λόγος ήταν ότι με έπεισε ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν τη βαριά ήττα του Καυταντζογλείου τόσο η διοίκηση όσο και οι παίκτες και το προπονητικό τιμ. Μια Κυριακή πριν η ΑΕΚ ήταν αναίσθητη και δεν ήταν λίγοι αυτοί που υποστήριζαν ότι θα χρειαστεί πολύς χρόνος μέχρι να ξεπεράσει το σοκ της «τεσσάρας». Ηταν οι ίδιοι που για φάρμακο πρότειναν μια σειρά κατασταλτικών μέτρων, όπως πρόστιμα σε παίκτες, επιπλήξεις σε υστερήσαντες και τράβηγμα αυτιού σε όλους αυτούς που οδήγησαν την ΑΕΚ σε μια ταπεινωτική εκτός έδρας ήττα. Ευτυχώς, όμως, τίποτε απ' όλα αυτά δεν υιοθέτησε η διοίκηση της ΑΕΚ. Το μόνο που κατάφερε να επιβάλει, και θεωρώ ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει, ήταν να πρυτανεύσουν η ψυχραιμία και η λογική. Δεν έχω καταλάβει ακόμα πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι για την ψυχολογία ενός παίκτη η επιβολή ενός προστίμου ή οποιαδήποτε τιμωρία επειδή δεν έπαιξε καλά. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτό δεν συμβαίνει κατ' εξακολούθηση. Κι εγώ ο ίδιος το έχω γράψει στο παρελθόν και δεν θα κουραστώ να γράφω ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας πως οι ποδοσφαιριστές στην πλειονότητά τους είναι νέα παιδιά που οι συνθήκες τούς επιβάλλουν, με έναν τρόπο βάναυσο που η σικ ονομασία του είναι «επαγγελματισμός», να ωριμάσουν πριν από την ώρα τους, χωρίς πολλές φορές να είναι σε θέση να αντιληφθούν το ειδικό βάρος της λέξης «επαγγελματισμός». Η διοίκηση της ΑΕΚ υιοθέτησε τη συμπεριφορά του καλού δασκάλου που όλοι έτυχε να συναντήσουμε στα παιδικά μας χρόνια, εκείνου δηλαδή που ήθελε να αγαπήσουμε τη γνώση και όχι τη διαδικασία που κρυβόταν πίσω από αυτή και την έλεγαν σχολείο. Κινήθηκε όλη την εβδομάδα σε χαμηλούς τόνους, συζήτησε με παίκτες, με προπονητή, ο προπονητής με τη σειρά τους επισήμανε τα όποια λάθη στους ποδοσφαιριστές του χωρίς εντάσεις και ακρότητες, πράγμα που είμαι σίγουρος πως βοήθησε να διορθώσει και ο ίδιος τα δικά του. Κι έτσι όλα κύλησαν ομαλά. Κανείς δεν τους έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό, προειδοποιώντας τους ότι το παιχνίδι με το Αιγάλεω θα είναι η τελευταία τους ευκαιρία και άλλα τέτοια βαρύγδουπα, που εμείς εδώ στην Ελλάδα δυστυχώς συνεχίζουμε να τα υιοθετούμε, παρ' όλο που δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Αν η ομάδα στο σύνολό της δεν είναι σε θέση να καταλάβει τις υποχρεώσεις της, να αντιληφθεί τις αδυναμίες της και να δουλέψει η ίδια στην κατεύθυνση της διαρκούς βελτίωσης, τότε κανένας ποινικός κώδικας αγωνιστικής συμπεριφοράς δεν είναι σε θέση να της επιβάλει μια καλύτερη πορεία. Τα αποτελέσματα αυτής της εβδομάδας που κύλησε ομαλά, φάνηκαν το Σάββατο στο γήπεδο. Οι παίκτες έδειχναν να μην έχουν άγχος, να είναι πάνω απ' όλα νηφάλιοι και ήρεμοι, πράγμα που τους βοήθησε να κυνηγήσουν τη νίκη μέχρι τα τελευταία λεπτά. Οσο η ώρα περνούσε, αυτοί έδειχναν όχι μόνο να μην αγχώνονται, αλλά να πιστεύουν ακόμα περισσότερο ότι η νίκη είναι δική τους. Και δικαιώθηκαν. Οχι μόνο αυτοί, αλλά και η διοίκηση με τους χειρισμούς της.