Καταραμένα γηρατειά (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Καλό είναι να μη βιάζεσαι να μιλήσεις. Ακόμα κι αν θεωρείς τον εαυτό σου αδικημένο, περίμενε να έρθει το τέλος της αγωνιστικής περιόδου και τότε πες ό,τι έχεις να πεις. Αλλιώς κινδυνεύεις να εκτεθείς και μάλιστα ανεπανόρθωτα. Πότε ήταν που κάποιοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, θεωρώντας τον εαυτό τους θιγμένο, βρήκαν την ευκαιρία έπειτα από μία επιτυχία να πουν τη μεγάλη κουβέντα, νομίζοντας πως έτσι θα πάρουν τη ρεβάνς; Πρόσφατα, αν δεν κάνω λάθος. Θυμάμαι πολύ καλά τη δήλωση: «Τι έχουν να πουν τώρα όσοι ισχυρίζονται ότι έχουμε γεράσει και δεν αντέχουμε να παίζουμε δύο φορές την εβδομάδα;».

Κατ’ αρχήν το να γεράσεις δεν εξαρτάται από εσένα τον ίδιο. Νομοτελειακά έρχεται κι αυτό, αλλά αν συνεχίσεις να το αρνείσαι την ώρα που εξόφθαλμα γεγονότα συνηγορούν υπέρ αυτού, τότε να είσαι σίγουρος πως κάποιος θα σου υπενθυμίσει ότι το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον. Οσο προσβλητικό κι αν είναι αυτό, εσύ θα το έχεις προκαλέσει. Ο ισχυρισμός δεν γέρασα και αντέχω να παίζω 2 ματς την εβδομάδα σημαίνει ότι είμαι σε θέση να ανταποκριθώ στις βασικές απαιτήσεις μιας αγωνιστικής περιόδου, δηλαδή στο πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Εξυπακούεται με αξιοπρεπείς εμφανίσεις. Γιατί περπατώντας τα καταφέρνει και ο Κονσεϊσάο. Δεν βάζω μέσα τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, γιατί όποιος ποδοσφαιριστής απ’ αυτούς που θίχτηκαν ισχυριστεί κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα… η μύτη του θα μεγαλώσει.

Οταν οι δημοσιογράφοι βλέπουν σε μία ομάδα τους παίκτες-«κλειδιά» να μην αντέχουν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις, τότε δεν είναι κακοήθεις, όπως θέλουν να ισχυρίζονται οι ίδιοι οι παίκτες. Το να βλέπεις έναν ποδοσφαιριστή να πετά και να περιμένεις μία κακή του εμφάνιση για να πεις ότι δεν αντέχει, ναι, τότε αυτό είναι κακοήθεια. Αλλά στο σύνολο του ποδοσφαιρικού Τύπου με κανέναν παίκτη μεγάλης ομάδας δεν συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, δεν είναι λίγοι αυτοί που απολαμβάνουν ειδικής μεταχείρισης, για να μην πω ασυλίας.

Ο Ολυμπιακός είναι ένα γερασμένο σύνολο. Ικανό, ικανότατο, αναμφισβήτητα, αλλά γερασμένο. Δυστυχώς γι’ αυτή την ομάδα έχουν γεράσει τα ατού της κι όχι οι παίκτες-εργαλεία. Το δεύτερο σώζεται, το πρώτο θέλει ριζικές αλλαγές. Ας μην το παίρνουν εγωιστικά κάποιοι, γιατί κινδυνεύουν να καταστρέψουν ό,τι καλό έχουν χτίσει στο οικοδόμημα που λέγεται καριέρα και τους ανήκει.

Στο παιχνίδι με την Ξάνθη ο Ολυμπιακός ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα λάθη έγιναν από την κούραση των παικτών -και πάλι καλά που δεν στοίχισαν περισσότερο. Φοβάμαι πως όσο προχωράει ο καιρός, θα βαραίνει ακόμα περισσότερο στις διπλές υποχρεώσεις. Αν πάλι οι θιγμένοι ποδοσφαιριστές επιμένουν, τότε θα τους πρότεινα να δουν το ματς για το Κύπελλο Ιταλίας, που έγινε την Τετάρτη το βράδυ ανάμεσα στη Ρόμα και τη Γιουβέντους. Ενα παιχνίδι που δεν είχε ιδιαίτερο θέαμα, αλλά η μπάλα πήγαινε πάνω–κάτω μέχρι το τελευταίο λεπτό. Μικρή λεπτομέρεια: και για τις δυο ομάδες ήταν το τέταρτο παιχνίδι μέσα σε διάστημα 10 ημερών, αφού στο Καμπιονάτο την περασμένη Τετάρτη υπήρχε εμβόλιμη αγωνιστική. Καλώς ή κακώς όμως τέτοιου επιπέδου ομάδες θα συναντήσει ο Ολυμπιακός, αλλά και οι άλλες ελληνικές ομάδες, του χρόνου στην Ευρώπη. Εκτός αν δεν μας ενδιαφέρει. Οπότε ξύνουμε την ημερομηνία γέννησης στα δελτία και… δεν γέρασε κανείς.