Βραζιλιάνος χιονάνθρωπος (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Μια χαρά τον κόβω τον Κονσεϊσάο. Μεγάλη γάτα είναι ο Βραζιλιάνος. Στην αρχή των διαπραγματεύσεων έκανε τον δύσκολο, όπως επέβαλλε ο ρόλος του, αλλά μόλις πλάκωσε η χιονοθύελλα και είδε στην τηλεόραση να διπλώνουν οι νταλίκες και να κόβεται η Ελλάδα στη μέση, είπε από μέσα του: «Σε τι κωλοκράτος πάω να μπλέξω; Και αν αύριο-μεθαύριο θελήσω να φύγω γιατί κάποιο κορόιδο μου δίνει περισσότερα απ' αυτά που μου έδιναν στον ΠΑΟ για να βολτάρω στο χόρτο, και εν τω μεταξύ αυτοί έχουν καταφέρει να αποκλειστούν από τον υπόλοιπο κόσμο, τότε πώς θα φύγω; Αυτοί είναι ικανοί να πλημμυρίσουν όλη τη χώρα από τρύπιο ψυγείο νταλίκας». Και μ' αυτό το σκεπτικό ο Φλάβιο την έκανε μια ώρα αρχύτερα. Δεν θέλει και πολύ να κλείσει το «Σλόμπονταν Βενιζέλος» και μετά να δηλώσει ότι προτιμάει να μείνει στον Παναθηναϊκό και με τα μισά. Αφήστε που αν γινόταν κάτι τέτοιο, οι Παναθηναϊκοί ήταν ικανοί να τον στείλουν με κούριερ σε όποιον έκανε μια σοβαρή πρόταση, αρκεί να απαλλαγούν από αυτόν. Αλλά ό,τι και να γράφουμε, τελικά υπάρχει Θεία Δίκη ή τουλάχιστον ισχύει αυτό που έλεγε ο μακαρίτης ο παππούς μου: «Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ». Μια σοβαρή προσφορά δέχτηκε ο Βραζιλιάνος –τι σοβαρή δηλαδή, μεγαλύτερη και από αυτή του Παναθηναϊκού- και αυτή είναι από τη Λοκομοτίβ. Αντε, τρέχα τώρα στη Ρωσία, όπου με -20 τα Ρωσάκια βγαίνουν με κοντομάνικο, ξεδιπλώνουν σεζλόνγκ και κάνουν βουτιές στον ποταμό Βόλγα. Μ' αυτό το κρύο και τριπλό καλσόν να φοράει ο Φλάβιο στο κρύο -θέλει, δεν θέλει- θα τρέχει. Και όχι μόνο θα τρέχει, αλλά στο ημίχρονο θα βοηθάει στο κυλικείο του σταδίου για να μην τον βρουν μελανιασμένο από τον ψόφο. Εξάλλου, είναι η τελευταία του ευκαιρία, γιατί κάτι μου λέει ότι αν δεν τα καταφέρει κι εκεί, η επόμενη πρόταση θα έρθει από τη Σιβηρία! Βρε, τι σου είναι ο χρόνος, σκεφτόμουν... Ενα ποτήρι νερό. Το ήπιες, ξεδίψασες, τελείωσε... Πότε ήταν το καλοκαιράκι που όλοι μιλούσαν για τη μεγάλη μεταγραφή του Βραζιλιάνου διεθνούς, ο οποίος μας κάνει την τιμή να παίξει στη χώρα μας! Μέσα σε διάστημα-ρεκόρ έξι μηνών κατάφερε να απομυθοποιηθεί. Κόντεψε να ξεπεράσει και αυτό που είχα στο μυαλό μου ως το απόλυτο ρεκόρ, όταν ήμουν μικρός. Τότε δηλαδή που πίστευα ότι ο Χριστός για όλα όσα έκανε στη Γη χρειάστηκε μόλις μία εβδομάδα, τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μέσα σε επτά μέρες βρέθηκε με τους μαθητές του στον Μυστικό Δείπνο, ανέβηκε στο όρος των Ελαιών, τον πρόδωσαν, τον έπιασαν, τον βασάνισαν, τον σταύρωσαν και στο τέλος κατάφερε να αναστηθεί, πράγμα που δεν κατάφερε ποτέ του ο Φλάβιο. Αλλά φαίνεται ότι η σχετικότητα του χρόνου δεν είναι κάτι που μπερδεύει και απασχολεί μόνο εμένα. Έβλεπα στην τηλεόραση, την Τρίτη το βράδυ, μαντραχαλάδες πολιτικούς να μαλώνουν για το αν έπεσε περισσότερο χιόνι τώρα ή πριν από δύο χρόνια. Και αφού κατέληξαν στο ότι μάλλον χιονιστήκαμε περισσότερο τότε, τέθηκε ένα άλλο ακανθώδες ζήτημα: αν η χρονιά για την οποία συζητούσαν ήταν το 2004 ή το 2003. Μιλάμε για φοβερό επίπεδο. Και να φανταστείτε ότι αυτούς κάποιοι τους ψήφισαν για να τους αντιπροσωπεύσουν. Την ίδια ώρα, τα Τέμπη χώριζαν την Ελλάδα στα δύο, το κρύο έκανε πάρτι με κονιάκ και σταφίδες και το ηλεκτρικό ρεύμα σε πολλές περιοχές είχε χαμηλώσει για να κάνει την ατμόσφαιρα πιο ειδυλλιακή. Α, ρε Φλάβιο μπαγάσα, πώς κατάφερες και γλίτωσες!