Ποδοσφαιριστές χωρίς σύνορα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Θα πρέπει να καταλάβουν κάποιοι διεθνείς μας πως δεν είναι σε θέση να διαχειρίζονται τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης με την ίδια ευκολία, αλλά και ευχέρεια, που τον διαχειρίζονταν τον πρώτο καιρό μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης. Μεσολάβησε αρκετός χρόνος από τότε. Μερικοί κατάφεραν να τον εκμεταλλευτούν άριστα. Βρήκαν ομάδες στο εξωτερικό και μάλιστα αξιόλογες -πρώτης γραμμής θα έλεγα- απαίτησαν χρήματα και τα πήραν, υπέγραψαν συμβόλαια που για πρώτη φορά στην ποδοσφαιρική τους καριέρα τους εξασφάλιζαν αν μη τι άλλο το συμφωνημένο ποσό (ως γνωστόν στην Ελλάδα ό,τι είχαν υπογράψει οι περισσότεροι το είχαν υπογράψει… στο χιόνι), εν ολίγοις πούλησαν τη λάμψη του πρωταθλητή συνοδευόμενη από την απαιτούμενη σε τέτοιες περιπτώσεις υπερβολή. Κάποιοι υπερεκτιμήθηκαν και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, τουλάχιστον για τους ίδιους. Η αγορά, ξέρετε, φτιάχνει τους κανόνες και η ίδια αναλαμβάνει τις όποιες ευθύνες αποτυχίας και λανθασμένων στόχων. Κακό του… κεφαλιού της λοιπόν. Ας διαχειριζόταν καλύτερα ή έστω εξυπνότερα τους νόμους προσφοράς και ζήτησης. Επί το λαϊκότερον: ας πρόσεχε! Το κακό είναι να έχουν οι ίδιοι υπερεκτιμήσει τις δυνατότητές τους. Να πιστεύουν ακόμη και τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός και οι μάσκες λογικά έχουν πέσει, ότι μπορούν να παίξουν σε οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού, αρκεί να το κανονίσει ο μάνατζέρ τους.

Οπως όλα στη ζωή έτσι και το Euro ήταν μια χρυσή ευκαιρία. Αυτό που λένε οι Αγγλοι «once in a life time» και όσοι κατάφεραν να την αρπάξουν από τα μαλλιά όφειλαν να αποδείξουν ότι την άξιζαν. Οτι η ιστορία που τους ήθελε παγκοσμίως άγνωστους, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πραγματικά τους αδικούσε. Ο Γιαννακόπουλος είναι ένας απ’ αυτούς και δεν είναι ο μόνος, αλλά σίγουρα η χαρακτηριστικότερη περίπτωση από κάθε άποψη. Γιατί όταν αποφάσισε να αφήσει τον πρωταθλητή Ολυμπιακό για την Μπόλτον οι περισσότεροι τον έλεγαν τρελό. Ποια Μπόλτον, αναφωνούσαν με έκπληξη οι λογιών λογιών ξερόλες κρίνοντας με τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Ευτυχώς ο Στέλιος είχε τα δικά του και έτσι πέτυχε διάνα.

Επέλεξε μια ομάδα η οποία θα του έδινε την ευκαιρία να παίξει και να αναδειχθεί εκτός συνόρων. Αλλο είμαι στην Ιντερ και άλλο παίζω στην Ιντερ. Αυτή είναι η αλήθεια όσο και αν ακούγεται σκληρή. Οπως υπάρχει και θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο είμαι βασικός και στο απλά συμμετέχω. Ετσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο μόνος που εξελίχθηκε στη μετά Euro εποχή και ήταν μέλος της χρυσής ενδεκάδας δεν ήταν άλλος από τον Γιαννακόπουλο. Οσοι επέλεξαν να αγοράσουν πουκάμισο στο νούμερό τους και όχι ένα νούμερο μεγαλύτερο, συνεχίζουν να συμπληρώνουν τον κατάλογο των εν ενεργεία ποδοσφαιριστών και όχι των κατ’ ευφημισμόν. Οι υπόλοιποι απλώς συμπληρώνουν τον κατάλογο των ποδοσφαιριστών χωρίς σύνορα, έχοντας κερδίσει κάποια χρήματα με τα οποία θα πληρώσουν τις ατυχείς επιλογές τους. Με αυτή τη λογική δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή του Μπασινά να παίξει στο εξωτερικό όταν μάλιστα η προσφορά της ΑΕΚ και πολύ καλή ήταν και του εξασφάλιζε και την ποδοσφαιρική του βιωσιμότητα. Οπως δεν μπορώ να καταλάβω και αυτήν του Τσιάρτα, που επιμένει μάλιστα ότι δεν έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο. Μακάρι, αλλά ο Σαίξπηρ έλεγε ότι κάποιοι πεθαίνουν πριν από τον βιολογικό τους θάνατο.