Και οι κότες το 'σκασαν (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Κοιτάξτε με τι ασχολούμαστε παραμονές της «μάχης των μαχών». «Της μάχης των μαχών», δηλαδή τα μούτρα μας, αλλά αυτό το ντέρμπι έχουμε, αυτό προβάλλουμε. Όπως ο κάθε λαός έχει τους κυβερνήτες που του αξίζει, άλλο τόσο έχει και τα ντέρμπι που του αξίζουν. Οσο κι αν αυτή η ρήση αδικεί –και μάλιστα κατάφωρα– κάποιους, αποκρυσταλλώνει, δυστυχώς, ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητας.

Πάει, λοιπόν, καιρός που παραμονές αυτού του μεγάλου παιχνιδιού το ενδιαφέρον μας μονοπωλούσε το αγωνιστικό κομμάτι. Ποιος παίκτης είναι σε φόρμα, ποιες οι απουσίες των ομάδων και πόσο αυτές θα μετρήσουν, τι σύστημα σκοπεύουν να κατεβάσουν οι αντίπαλοι προπονητές και άλλα σχετικά. Αντίθετα, την τιμητική τους έχουν τα λογύδρια των προέδρων και λοιπών παραγόντων. Όλων αυτών, δηλαδή, που δεν αγωνίζονται, ούτε μπάλα παίζουν και ουκ ολίγες φορές μάλιστα μας… εμπαίζουν. Από πότε καθιερώθηκαν όλοι αυτοί ως πρωταγωνιστές και παραγκώνισαν τους φυσικούς, δηλαδή παίκτες και προπονητές, ούτε που το καταλάβαμε. Δυστυχώς, διαπιστώνω πως δεν έχουμε ούτε καν τη διάθεση να αντιληφθούμε πως έχουμε πέσει όλοι σ' αυτή τη λούμπα.

Οι φίλαθλοι, οι οπαδοί –χαρακτηρίστε τους όπως σας βολεύει– δείχνουν να διασκεδάζουν με τέτοιου είδους κόντρες και οι εφημερίδες, διαπιστώνοντας ότι η συνταγή πουλάει, άλλο που δεν θέλουν. Τη θεσμοθέτησαν και φροντίζουν πάντα τέτοιες μέρες να την αναπαράγουν, παραφράζοντας το διαφημιστικό σλόγκαν για ζαμπονάκια σε «βλέπεις ότι πουλάει, είναι καλό»!

Καθόμαστε, λοιπόν, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από το ντέρμπι και συζητάμε για το τι είπε, πώς το είπε και τι ήθελε να πει ο Αργύρης Μήτσου σε ένα γεύμα που παρέθεσε η διοίκηση του Παναθηναϊκού προς τιμήν των παικτών. Λες και είναι κάποιος χρησμός της Πυθίας και κινδυνεύουμε, αν δεν τον ερμηνεύσουμε σωστά, να χάσουμε τον πόλεμο. Αλήθεια, τι είπε ο επιστήμονας; Τι είπε ο άνθρωπος; Ότι οι παίκτες δεν είναι ούτε κότες ούτε πελάτες; Ή προσπάθησε να τους πωρώσει λέγοντας «σας λένε κότες και πελάτες, δείξτε στο γήπεδο ότι είστε οι καλύτεροι»; Μερικοί, μάλιστα, προβληματίζονται πολύ ανάμεσα στις δύο εκδοχές. Γιατί αν χρησιμοποίησε την πρώτη, σημαίνει ότι ενστερνίζεται τον υποτιμητικό αυτόν χαρακτηρισμό που έχει αποδοθεί στους παίκτες του Παναθηναϊκού από το αντίπαλο «στρατόπεδο». Εάν ισχύει η δεύτερη εκδοχή, τότε καλά έκανε που βρήκε αυτόν τον τρόπο για να αφυπνίσει τον πληγωμένο εγωισμό τους. Ωραία λογική. Όλα, συνεπώς, είναι θέμα συντακτικού. Πού μπήκε το κόμμα, αν η πρόταση ήταν ειδική ή τελική, καταφατική ή ερωτηματική.

Πρώτα χάσαμε την ψυχραιμία μας και μετατρέψαμε το κάθε ντέρμπι σε πόλεμο χαρακωμάτων. Εσχάτως χάνουμε και την αισθητική μας απέναντι σε δηλώσεις που πραγματικά μας υποτιμούν ως φιλάθλους. Διότι η συγκεκριμένη κουβέντα του προέδρου του Παναθηναϊκού είχε νόημα για μερικά δευτερόλεπτα στον τόπο και τον χρόνο της, όσο άστοχη κι αν τη θεωρώ, αφού αναφέρεται σε παίκτες που οι χαρακτηρισμοί δεν τους αφορούν. Αλλά εμείς εκεί. Να κάνουμε μείζον θέμα το ελάσσον.