Ο Αθανασιάδης και η… οικονομία

Ας πούμε ότι το παιχνίδι της Κροατίας είναι πιο σημαντικό από το ντέρμπι με τον Ηρακλή.

Και η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ φρόντισε ώστε να ΜΗΝ είναι ντέρμπι, από τα πρώτα κιόλας λεπτά.

Ήταν καταιγιστικός στο ξεκίνημα και ενώ μας προετοίμασε για πολλά γκολ, τελικά με το 1-0 έφτασε στη νίκη.

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Ο Ηρακλής ήταν πολύ μακριά και μάλλον συνεχίζει χωρίς σχεδιασμό, ειδικότερα στην επίθεση, περιμένοντας ό,τι «βγάλει» ο Σολτάνι.

Ότι καταφέρει ο Γάλλοαλγερινός. Ετσι, δεν γίνεται. Θα τα καταφέρει μια, δυό, αλλά, στη συνέχεια θα τον «διαβάσουν» σωστά οι αντίπαλες άμυνες και θα τον περιορίσουν όσο δεν έχει στηρίγματα και παίζει για τον εαυτό του.

Κάτι τέτοιο έκανε κι ο ΠΑΟΚ μαζί του. Κι ο Σνάουτσνερ ήταν συνεπέστατος και ο Σακελλαρίου δεν είχε πρόβλημα με τον Σολτάνι να αλλάζει συχνά πλευρές.

Ο ΠΑΟΚ είναι ομάδα που επιβεβαιώνει τη λογική της οικονομίας δυνάμεων.

Αλλωστε δεν υπάρχουν μεγάλα αποθέματα δυνάμεων από ποδοσφαιριστές που έχουν… τα χρονάκια τους. Κατά συνέπεια επιβάλλεται η οικονομία και όταν έρχεται το καθοριστικό παιχνίδι στην Κροατία, καλό είναι να έχεις στο πίσω μέρος του μαυλού σου, το ταξίδι και τη δοκιμασία σε μια σκληρή έδρα.

Θα πρέπει να γνωρίζεται ότι τα ταξίδια είναι κουραστικά για όλους αυτούς του «ποδοσφαιρικούς» οργανισμούς. Ταλαιπωρούνται με τα «πήγαινε έλα». Μετά το γκολ του Βιερίνια, βγήκε ο ΠΑΟΚ και μπήκε ο «ΠΑΟΚ β», με μοναδικό εφόδιο την εμπειρία της μεγάλης ομάδας. Μπορεί μεν να απογοητεύει με την απόδοσή της, αλλά, ικανοποιεί με το αποτέλεσμα κι αυτό είναι τεχνικά ωφέλιμο για τη διόρθωση στο βαθμολογικό πίνακα.

Πάντως, όλοι επιθυμούν καλύτερο ΠΑΟΚ από αυτόν που έπαιξε μετά το 1-0 του Βιερίνια και αυτό δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Προς το παρών, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε ως ελλαφρυντικό την κρίσιμη δοκιμασία του Ζάγκρεμπ και να δικαιολογήσουμε το αποκρουστικό ποδόσφαιρο.

Κατά τα άλλα, ο Αθανασιάδης μάλλον κέρδισε λίγους πόντους παραπάνω με τη συμμετοχή του κι ο Χάβος παίρνει ένα παράσημο, ίσως πιο χρήσιμο από όσα του έχουν απονείμει μέχρι τώρα. Χρόνια ακούμε Αθανασιάδη και Αθανασιάδη δεν βλέπουμε, πέρα από σποραδικές εμφανίσεις και εκείνα τα τρία (εντυπωσιακά, ομολογουμένως) γκολ στη Λάρισα.

Καιρός είναι, κι αυτός κι όποιος άλλος εξακολουθεί να είναι κάπου στα 22-23 να πάψει να ονομάζεται «ταλέντο» και να γίνει «άντρας». Δεν χρειάζεται να είναι... «παλλά βαρύς». Και σαν τον Αθανασιάδη να είναι, στην κατηγορία «φτερού», δεν ενοχλεί. Η απόδοσή καθορίζει την αξία του κι όχι η μυική του μάζα.