Για τα λεφτά τα κάνεις όλα (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Σέζαρ θέλει να μείνει στην ΑΕΚ. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται να θέλει ο παίκτης της «Ένωσης». Υπάρχει όμως πρόβλημα με τον μάνατζέρ του. Λογικά δεν θα τα βρίσκουν στα λεφτά. Γιατί τι άλλο πρόβλημα μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε έναν μάνατζερ και μια ΠΑΕ; Ο συγκεκριμένος κύριος φαντάζομαι πως δεν θα θεωρεί ικανοποιητική την προσφορά της ΑΕΚ. Ο παίκτης όμως επιμένει ότι επιθυμεί να συνεχίσει την καριέρα του στον «Δικέφαλο». Προφανώς όχι με το αζημίωτο. Δεν είναι κορόιδο. Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι. Εσάς δεν σας φαίνονται όλα αυτά λίγο μπερδεμένα; Ο Σέζαρ δεν λέει -τουλάχιστον τώρα, γιατί πριν από λίγους μήνες μπορεί να έλεγε άλλα- ότι σκέφτεται να μείνει στην «Ενωση». Δηλώνει καθαρά πως ΘΕΛΕΙ να μείνει. Φαντάζομαι ότι έχει λόγο στη διαπραγμάτευση και ο μάνατζερ δεν ενεργεί εν λευκώ. Έπειτα, πόσες άλλες προσφορές μπορεί να έχει ο συγκεκριμένος παίκτης και μάλιστα καλύτερες από αυτή της ΑΕΚ;
Αυτή η ιστορία με τους μάνατζερ, ιδιαίτερα στη χώρα μας, η οποία δεν θεωρείται πρώτης γραμμής, έχει τραβήξει πολύ και μάλιστα άσχημα. Γνωρίζω επίσης πολύ καλά ότι αρκετοί ποδοσφαιριστές δεν έχουν την προσωπικότητα να διαχειριστούν ούτε τα λεφτά του ενοικίου τους, αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Αυτό όμως στο οποίο δεν είναι κανείς σε θέση να μου αρνηθεί είναι ότι αρκετοί παίκτες άκουσαν τον μάνατζέρ τους, κέρδισαν κάποια χρήματα, αφού ο ρόλος τους αφορά στο οικονομικό μέρος της καριέρας τους και μόνο αυτό, αλλά από μπάλα λίγα πράγματα. Πολύ λιγότερα από αυτά που θα μπορούσαν πραγματικά να προσφέρουν. Στη χώρα μας γίνεται ένα μπέρδεμα για το οποίο φταίνε πολλοί, αλλά τελικά την πληρώνουν οι ίδιοι οι παίκτες. Ιδιαίτερα αυτοί που ωριμάζουν με καθυστέρηση. Την επιλογή της ομάδας οφείλει να την κάνει ο παίκτης και όχι ο μάνατζερ. Αλλά εκτός από τα λεφτά, που αναμφίβολα παίζουν σημαντικό ρόλο, ο παίκτης είναι αυτός που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πού θα έπαιζε την μπάλα που ξέρει. Ποια ομάδα τού δίνει τις δυνατότητες να ξεδιπλώσει το ταλέντο του, ποια ταιριάζει περισσότερο με το αγωνιστικό στυλ του, ποια του δίνει τη σιγουριά ότι θα δουλέψει απερίσκεπτος χωρίς την ανασφάλεια της επόμενης... μέρας. Ακόμη, ποια είναι αυτή που τον χρειάζεται για βασικό και τι χρειάζεται και αυτός για να υλοποιήσει τις ποδοσφαιρικές φιλοδοξίες του. Ετσι, θεωρώ διόλου απίθανο ένας παίκτης να προτιμήσει μια ομάδα που δεν του έχει κάνει απαραίτητα την καλύτερη οικονομική πρόταση. Στην Ελλάδα, όμως, όπου οι λογιών λογιών μάνατζερ (στη χώρα μας μέχρι και εγγαστρίμυθοι τραγουδιστές έχουν μάνατζερ) έχουν καταλάβει ήδη της ζωής μας το παιχνίδι, όπως τραγουδάει και ο Ρασούλης, που ξέρουν με τι παράγοντες έχουν να κάνουν, έστησαν από κοινού μια φάμπρικα για να αλληλοβολεύονται. Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις αυτοί που την πληρώνουν είναι οι παίκτες που συνήθως από προσωπικότητα υστερούν. Σε λίγες μέρες θα πληροφορηθείτε ότι μια ομάδα πουλάει 3 ποδοσφαιριστές της. Δεν θέλει, τάχα μου, να τους δώσει, αλλά πιέζουν οι μάνατζερ να φύγουν οι παίκτες, γιατί η υπομονή τους εξαντλήθηκε από την αφερεγγυότητα της διοίκησης. Ωραίο και σίγουρο κόλπο. Κερδισμένοι θα βγουν τόσο οι μάνατζερ όσο και η διοίκηση. Χαμένοι ο σύλλογος, οι φίλαθλοι και ίσως και οι ποδοσφαιριστές, που δεν ορίζουν πλέον οι ίδιοι το μέλλον τους.