Και λίγα τους είπε (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δικαιολογώ απόλυτα την αντίδραση του Μαλεζάνι. Πολύ λίγο με ενδιαφέρει η υποκριτική στάση κάποιων επαγγελματιών του είδους που κρύβονται πίσω από έναν καθωσπρεπισμό και μια σοβαροφάνεια, κομμένα και ραμμένα στα δικά τους μέτρα. Σκληρή κριτική και βαθυστόχαστη ανάλυση εκεί που τους παίρνει και μπροστά στα λογιών λογιών αφεντικά τους… κλαρίνο.

Δεν μπορώ να καταλάβω από πότε η αγανάκτηση ενός προπονητή από συγκεκριμένους ειδήμονες που τον αντιμετωπίζουν εκ του ασφαλούς ειρωνικά, αλαζονικά, υποτιμητικά, δεν αποτελεί λογική ανθρώπινη αντίδραση. Πολύ δε περισσότερο όταν στόχος είναι ο άνθρωπος και όχι η ιδιότητα που αυτός φέρει. Δεν γίνεται κάποιοι την κόντρα να την πηγαίνουν σε προσωπικό επίπεδο και όταν αυτή σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα προξενήσει την έκρηξη, τότε να κρύβονται πίσω από την ιδιότητά τους, δικαιολογούμενοι ότι τάχα κάνουν τη δουλειά τους. Ανάθεμα και αν ξέρουν να την κάνουν. Ζηλεύουν όμως τους συναδέλφους, κάθε φορά που ταξιδεύουν στο εξωτερικό, για τις συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες εργάζονται και λειτουργούν. Ας πάνε να τα κάνουν αυτά εκτός συνόρων, να δω τη μαγκιά τους. Και κερατάς και δαρμένος δεν γίνεται μάγκες μου. Και λίγα τους είπε ο Μαλεζάνι.

Η έκρηξη του Ιταλού υπήρξε τόσο έντονη γιατί εμπεριείχε την αγανάκτηση και -γιατί όχι- την αηδία όλων αυτών που κατά καιρούς εργάστηκαν στη χώρα μας (όσο τους το επιτρέψαμε να το κάνουν) και στο τσακ κρατήθηκαν για να μην μας πουν τα ίδια και χειρότερα. Εμπεριείχε την αγανάκτηση του Μπάγιεβιτς, του Σουμ, του Μπιγκόν, του Κάτανετς, του Κόβατς, του Γκόρσκι, του Πάκερτ, του Οσιμ, του Πεζάολα, του Μπένγκστον, του Κράμερ, του Πούσκας, του Λόραντ, του Σάννον, του Στάνκοβιτς και τόσων άλλων μαρτύρων -στην κυριολεξία- που τους κουβαλήσαμε στην υπανάπτυκτη ποδοσφαιρικά Ελλάδα για να μας μάθουν μπάλα και βρέθηκαν αυτοί στα θρανία να εξετάζονται από λογής λογής ξερόλες οπαδούς και δημοσιογράφους. Και όλα αυτά γιατί αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι «Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε!». Λες και ήταν υποχρεωμένοι να το γνωρίζουν. Να γνωρίζουν, δηλαδή, τη μιαρή και νοσηρή ελληνική πραγματικότητα, την οποία κλήθηκαν να αλλάξουν. Μόνο που το παράλογο στα θεατρικά έργα του Αραμπάλ και του Ιονέσκου είναι τέχνη. Στο ποδόσφαιρο είναι απλώς μια μπούρδα. Ζώντας τόσα χρόνια στο μικρό γαλατικό χωριό, απομονωμένοι από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική φιλοσοφία και προσανατολισμό, επιζητούμε με θράσος ευρωπαϊκές διακρίσεις. Την ίδια ώρα που τα έχουμε όλα γραμμένα στα παλιά μας τα παπούτσια. Δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί ομάδες από την Τουρκία, από τη Γιουγκοσλαβία, ακόμη και από τη Ρουμανία έχουν πάρει ευρωπαϊκούς τίτλους κι εμείς ακόμα κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Μας συμφέρει όμως να αναρωτηθούμε; Οι μεγάλες ελληνικές ομάδες που έχουμε επιβάλει στο μυαλό μας για λόγους καθαρά ποδοσφαιρικής αυτοσυντήρησης δεν υπάρχουν πουθενά. Και όχι μόνο δεν υπάρχουν, απειλούμε να τις επιβάλλουμε και σε αυτούς που έρχονται από το εξωτερικό και ξέρουν τι σημαίνει πραγματικά μεγάλη ομάδα. «Ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλη ομάδα, το ίδιο και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ, και δεν μπορούν να ανεχθούν αυτόν τον κατήφορο». Επιχειρήματα πραγματικά για γέλια. Μεγάλες ομάδες, που ούτε να τις προφέρουν δεν ξέρουν στο εξωτερικό. Μεγάλες ομάδες για να γράφουμε «εμείς» και να αναπαράγουμε το παραμύθι, πουλώντας φύλλα. Μεγάλες ομάδες που το μεγαλείο τους περιορίζεται γεωγραφικά από τη Γαύδο έως την Ορεστιάδα. Δοξάστε τες.