Ελλάδα όπως Αγγλία (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Μ’ αρέσει που κάποιοι απαιτούν να γίνουμε Αγγλία. Το θυμούνται συνήθως έπειτα από επεισόδια, ταραχές εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων, επαναφέροντας στην επικαιρότητα τα κατασταλτικά μέτρα της κυβερνήσεως Θάτσερ, ως λύση και μάλιστα μοναδική, μήπως κι έτσι απαλλαγούμε οριστικά από τους ταραξίες. Αλλά, Αγγλία δεν πρόκειται ποδοσφαιρικά να γίνουμε ποτέ. Γιατί η Γηραιά Αλβιώνα δεν είναι μόνο κατασταλτικοί και λοιποί μηχανισμοί. Είναι ένα πανεπιστήμιο ποδοσφαιρικής κουλτούρας, στο οποίο εμείς δεν θα καταφέρουμε ποτέ μας να φοιτήσουμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να επιστρατεύσουμε τα τανκς για να εισέλθουμε διά της βίας. Ατελείωτος ο κατάλογος των παραδειγμάτων προς μίμηση, που μόνο σχέση με χούλιγκανς δεν έχει. Τελευταίο, αυτό που έγινε στο «Ολντ Τράφορντ» προς τιμήν του μεγάλου Τζορτζ Μπεστ. Εξήντα χιλιάδες και πλέον κόσμος έφτασε στο γήπεδο, όχι τόσο για να δει τον αγώνα της Γιουνάιτεντ με τη Γουέστ Μπρόμιτς όσο για να στείλει το «ύστατο χαίρε» στο δικό τους αμαρτωλό παιδί. Μέσα στους χιλιάδες θεατές, άκουσον άκουσον, και οι αντίπαλοί του από την ομάδα της Γουέστ Μπρόμιτς του 1963, με αντίπαλο την οποία ο Τζορτζ Μπεστ έκανε ντεμπούτο. Πρωτάκουστα πράγματα για τα ελληνικά δεδομένα. Ταξίδεψαν οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές, μιας ηλικίας πλέον σήμερα, να πάνε σ' αυτό το παιχνίδι-τελετή για να τιμήσουν με την παρουσία τους το μεγάλο αντίπαλο. Και συζητάμε εμείς τώρα για Αγγλία… Παίκτης σαν τον Τζορτζ Μπεστ, αν υπήρχε στην Ελλάδα, το λογικότερο θα ήταν να τον είχαμε ρίξει εμείς στο ποτό απ' αυτά που θα γράφαμε ή απ' αυτά που θα του έλεγαν οι διάφοροι εξυπνάκηδες των γηπέδων. Κι ούτε θα φανταζόμασταν ότι θα τον τιμούσαμε ποτέ έτσι μετά θάνατον… Τον Τζορτζ Μπεστ, κι αυτό δεν το έχει επισημάνει κανείς, με τα τόσα του ελαττώματα, με τις τόσες του αμαρτίες και αδυναμίες, δεν κατάφερε ποτέ κανείς στην Αγγλία να τον απομυθοποιήσει. Ο οποιοσδήποτε Ελληνας παίκτης αξίας είχε υποπέσει στο ένα εκατοστό των παραπτωμάτων του μεγάλου Μπεστ, θα τον είχαμε ρίξει στον λάκκο των λεόντων. Και σιγά να μην πηγαίναμε σ' ένα παιχνίδι προς τιμήν του. Για ποιον; Γι' αυτόν τον αληταρά, τον μέθυσο, που παράτησε το ποδόσφαιρο και την ομάδα μας στα κρύα του λουτρού για να τρέχει να γκομενίζει και να ξενυχτάει; Που τον κάναμε άνθρωπο, τον κάναμε φίρμα… Που δεν είχε να φάει, που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του… Γιατί η παιδεία μας αυτό λέει: εμείς τους φτιάχνουμε όλους, επειδή είμαστε μάγκες και ξερόλες, κι εμείς πάλι οι ίδιοι τους γκρεμίζουμε, γιατί δεν τους γουστάρουμε, διότι πάλι εμείς κρίνουμε ότι μας φέρθηκαν άπιστα. Πείτε μου έναν μεγάλο παίκτη εν ζωή κι έναν για τον οποίο μετά θάνατον θα γέμιζε προς τιμήν του ελληνικό γήπεδο. Γιατί η ποδοσφαιρική παιδεία και τον μύθο συντηρεί και τον σεβασμό στο πρόσωπο του παίκτη επιβάλλει, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από τη στιγμή που κρέμασε τα παπούτσια του. Την άλλη φορά που θα πλακωθούν ξανά τίποτα τσογλαναράδες, να δείτε που θα θυμηθούμε και πάλι την Αγγλία.