Έναν μύθο θα σας πω (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο πρόεδρος του Λεβαδειακού Γιάννης Κομπότης δήλωσε: «Το γήπεδό μας είναι κούκλα». Μου θύμισε μικρή αγγελία γραφείου συνοικεσίων, που σε προσκαλεί να γνωρίσεις πανέμορφες κοπέλες και τελικά βλέπεις ότι πρόκειται για σιτεμένες ζωντοχήρες που προσπαθούν να κρατηθούν αξιοπρεπώς λίγα χιλιόμετρα κάτω από τον μέσο όρο. Το γήπεδο μόνο κούκλα δεν είναι, για όσους είχαν την... τύχη να το επισκεφθούν. Αλλά και οι εικόνες από την τηλεόραση δεν συνηγορούσαν για της... κούκλας το αληθές! Αν είπε κάτι αληθινό ο πρόεδρος του Λεβαδειακού, τότε το διατύπωσε με ερώτηση και μάλιστα πολύ εύστοχη αναφερόμενος στην αστυνομία: «Αν το γήπεδο δεν ήταν κατάλληλο, τότε γιατί σφράγισαν τα εισιτήρια του αγώνα;». Το ίδιο αναρωτήθηκε και ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΚ Ντέμης Νικολαΐδης. Από την άλλη πλευρά, η αστυνομία, διά στόματος του διευθυντή Βοιωτίας Νικόλαου Στίνγκα, «μετράει» απώλειες: «Είμαστε πληγωμένοι σήμερα, διότι είχαμε 14 αστυνομικούς τραυματίες. Αυτό με στενοχωρεί, όπως και το ότι όλοι μάς επιρρίπτουν ευθύνες», σημειώνει. Και συνεχίζει: «Εμείς έχουμε ξεκαθαρίσει τη θέση μας στις συσκέψεις των επιτροπών που αποφασίζουν αν το κάθε γήπεδο είναι κατάλληλο. Στις επτά συσκέψεις που έγιναν από τις 31 Αυγούστου μέχρι σήμερα (σ.σ. θεωρώ τον αριθμό ρεκόρ. Ούτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν πρέπει να έγινε κάτι ανάλογο), σε όλες διαχωρίσαμε τη θέση μας και είπαμε ότι το γήπεδο είναι ακατάλληλο». Προφανώς εννοεί ακατάλληλο για ανηλίκους, μιας και η κοινή απορία των προέδρων της ΑΕΚ και του Λεβαδειακού, το δίχως άλλο, τον εκθέτει. Βάλτε όλα αυτά τα γεγονότα κάτω και θα δείτε γιατί δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά, αλλά αντίθετα θα υιοθετούμε πάντα την ίδια νοοτροπία. Από τη μία, ο πρόεδρος του Λεβαδειακού φτάνει μέχρι του σημείου να αποκαλέσει το γήπεδο «Λιβαδειά Αρίνα», κατά το «Σάλκε Αρίνα», μόνο και μόνο για να «διώξει στα μνήματα», σύμφωνα με τον ποδοσφαιρικό όρο, τις όποιες ευθύνες έχει η διοίκηση της ομάδας. Δεν λέει δηλαδή τίμια ότι υπάρχουν κατασκευαστικές ατέλειες, τις οποίες όφειλαν να τακτοποιήσουν πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι το γηπεδικό υπήρξε ο λόγος των επεισοδίων. Από την άλλη, η αστυνομία τώρα που βρέθηκε προ αδιεξόδου δηλώνει, όπως συνηθίζει κάθε φορά, ότι έδρασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το «δυνατό» είναι λεκτικό εύρημα και συντάσσεται συνήθως με τις λέξεις «αστυνομικές επιχειρήσεις». Συγχρόνως προσπαθεί και αυτή να πετάξει στον ακάλυπτο τις ευθύνες της για την ακαταλληλότητα του γηπέδου, δηλώνοντας ότι είχε διαχωρίσει τη θέση της εξαρχής. Το σφράγισμα όμως των εισιτηρίων του αγώνα αποτελεί το ενοχοποιητικό δαχτυλικό αποτύπωμα. Δεν έκανε τίποτα περισσότερο η ελληνική αστυνομία από το να σκεφτεί, όπως συνηθίζει άλλωστε, άκρως ελληνικά: «Σφραγίζουμε τα εισιτήρια για να μη δημιουργήσουμε θέμα τελευταία στιγμή και φροντίζουμε να μη γίνει η στραβή και εκτεθούμε». Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για φαινόμενο τηλεπάθειας, μιας και με τον ίδιο τρόπο σκέφτηκαν και οι διοικούντες τον Λεβαδειακό. Και τελικά έγιναν όλα αυτά που είδαμε. Αυτό που με εκνευρίζει δεν είναι τόσο η προσπάθεια συγκάλυψης και αποποίησης ευθυνών, αλλά το γεγονός ότι αυτές οι διαδικασίες υποκαθιστούν πλήρως την όποια δυνατότητα αυτοκριτικής. Και έτσι γίνονται καθεστώς, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πάμε μπροστά ούτε χιλιοστό.