FC: Οι Φετφανίνηδες

Τους αναγνωρίζεις από τον ενθουσιασμό στη φάτσα - μπαίνουν στο γήπεδο σαν τον πιτσιρικά που πάει στο Λούνα - Πάρκ. Μοιάζουν λίγο ψαρωμένοι, λίγο αγχωμένοι, αλλά δεν υπάρχει άλλο μέρος που θα ήθελαν να βρίσκονται εκείνη τη στιγμή, πέρα από το γήπεδο. Κι άλλη «παρέα», πέρα από τους συμπαίκτες τους. Κι άλλα ρούχα που θα ήθελαν να φοράνε, πέρα από τη στολή της Εθνικής.

Οι Φετφανίνηδες είναι μικροί σε ηλικία. 17, 18, 20, όχι πάνω από 22. Ζουν - δυστυχώς γι’ αυτούς - στην Ελλάδα, όπου τους αποκαλούν «ταλέντα» ακόμα κι αν φτάνουν σε ηλικία, όπου σε άλλες χώρες οι αντίστοιχοι παίκτες θεωρούνται - και είναι - ολοκληρωμένοι ποδοσφαιριστές και ως τέτοιοι κρίνονται. Επίσης, επειδή ακριβώς ζουν στην Ελλάδα, είναι αναγκασμένοι να κινούνται στον αστερισμό της υπερβολής, της βλαχοσόου - μπιζ, να τους φουσκώνουν τα μυαλά οι εφημερίδες, να τους παρακολουθούν κάθε βραδινή τους έξοδο, να μην δουλεύονται αρκετά από ειδικούς ώστε να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους, να «δέσουν» τα κορμιά τους, να δυναμώσουν, να αναπτυχθούν και να κάνουν ακόμα καλύτερα αυτό που κάνουν. Αλλά παρόλα αυτά είναι περήφανοι που ζουν στην Ελλάδα, ακόμα κι αν κάποιοι ανόητοι τούς φωνάζουν «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ, Αλβανέ» ή θεωρούν ότι ο βασικός λόγος που κλήθηκαν στην Εθνική, είναι η ερυθρόλευκη φανέλα τους.

Οι Φετφανίνηδες είναι «σπάνια πουλιά». Εξωτικά. Ξέρουν περισσότερη μπάλα από το 95% των Ελλήνων συναδέλφων τους, μπαίνουν στα μπλοκάκια των σκάουτς, απασχολούν μεγάλες ομάδες, έχουν επενδυθεί πάνω τους προσδοκίες για πολλά έσοδα από μελλοντική πώληση. Κι όλοι έχουν εξωπραγματικές απαιτήσεις απ’ αυτούς: «ναι, ωραία ντριπλάρει, αλλά δεν έχει καλή πάσα 20 μέτρων». «Εντάξει, μπορεί να σεντράρει πολύ ωραία, αλλά του λείπει η έκρηξη». «Δεν λέω, έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι τις προάλλες, αλλά δεν έχει δυο μεγάλα παιχνίδια σερί». «Να σου πω, δεν θα ήταν καλύτερα να αφήσει την πλάγια γραμμή και να παίζει δεκάρι»; Με άλλα λόγια, απαιτούμε να έχουν ποδοσφαιρική παιδεία που δεν διδάσκεται πουθενά στην Ελλάδα και να φτάσουν σχεδόν από μόνοι τους σε επίπεδο Μέσι ή Κριστιάνο Ρονάλντο, διότι έτσι θέλουμε εμείς να του βλέπουμε και να κομπάζουμε που φοράνε το «τριφύλλι» ή τον «έφηβο». Κυρίως, να την λέμε στον απέναντι, λέγοντάς του πόσο καλύτερος είναι ο δικός μας Φετφανίνης από τον δικό του...

Αλλά δεν μασάνε οι Φετφανίνηδες. Είναι εκεί διότι γουστάρουν, παίζουν διότι αντιλαμβάνονται - ακόμα - το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι, παίρνουν ενέργεια από το χειροκρότημα της εξέδρας, βιώνουν τη στενοχώρια της επιτυχίας πιο έντονα, όπως και τη χαρά της νίκης. Είναι τα παιδιά, τα ανίψια ή τα αδέλφια που θα θέλαμε να είχαμε και να καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια μετά από κάθε καλή τους ενέργεια. Είναι σαν κι εμάς, αλλά όχι «ένας από μας». Τους χαζεύουμε και θα συνεχίσουμε να τους χαζεύουμε για πολλά - πολλά χρόνια ακόμα με την Εθνική, είτε παίζουν σε ελληνικό σύλλογο, είτε στο εξωτερικό. Κυρίως, είναι λόγος να ξεπεταχτούν πολλοί περισσότεροι Φετφανίνηδες στο παρόν και στο μέλλον, παιδιά που θα προσπαθήσουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, να μπουν στο χάρτη, να βγάλουν χρήματα κάνοντας αυτό που πραγματικά αγαπάνε.

Με το Ισραήλ θα μπουν στο γήπεδο - βασικοί ή σαν αλλαγή. Κι αν όχι με το Ισραήλ, στο επόμενο ή το παρα-επόμενο παιχνίδι. Ας τους χαρίσουμε το πιο ζεστό και αληθινό μας χειροκρότημα. Το αξίζουν, παρόλο που δεν τους αξίζουμε.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr