Σιγά το χαστούκι… (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ενα χαστούκι πονάει. Πληγώνει περισσότερο τον εγωισμό αυτού που θα το δεχθεί, παρά το πρόσωπό του. Δεν μπορεί όμως επ' ουδενί να σκοτώσει. Θάνατος από χαστούκι, όσο δυνατό και αν ήταν αυτό, δεν έχει καταγραφεί στα ιατρικά χρονικά. Αρα ο Παναθηναϊκός μετά τον αποκλεισμό-χαστούκι από τον Εργοτέλη, ούτε τελείωσε ποδοσφαιρικά ούτε καταστράφηκε ούτε ξεφτιλίστηκε. Έχασε ένα παιχνίδι με τη διαδικασία του νοκ άουτ, επειδή βρέθηκε σε άσχημη βραδιά και η απόδοσή του δεν ήταν η αναμενόμενη. Ανάλογες περιπτώσεις αποκλεισμού αναφέρονται σε όλες τις χώρες, προηγμένες ή μη ποδοσφαιρικά, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Είναι βέβαια γνωστό πως τις μεγαλύτερες υπερβολές στην Ελλάδα θα τις ακούσεις, όταν κάποιοι συζητούν για γυναίκες, για κυνήγι, για ψάρεμα και για ποδόσφαιρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε υποχρεωμένοι να τις παίρνουμε στα σοβαρά.

Το Κύπελλο σε όλες τις χώρες του κόσμου είναι ένας θεσμός που εμπεριέχει ως βασικό του στοιχείο την έκπληξη. Αυτό άλλωστε είναι που τον καθιστά ενδιαφέροντα και συγκλονιστικό. Στο Κύπελλο μετράει η στιγμή. Στο πρωτάθλημα η διάρκεια. Τώρα αν ο Παναθηναϊκός δεν παρουσιάζει το πρόσωπο που όφειλε και ανέμεναν οι οπαδοί του σε όλες του τις αγωνιστικές υποχρεώσεις εντός και εκτός συνόρων, να το δεχτώ. Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση πολύ σοβαρή για να εμπεριέχει καταστροφολογική επιχειρηματολογία, όπως «η ομάδα είναι για πέταμα, ξεφτιλίστηκε, οι παίκτες είναι άχρηστοι, να φύγει ο προπονητής, όχι άλλη τραγωδία» και άλλα πολλά κωμικοτραγικά.

Εξαρτάται, βέβαια, από ποια σκοπιά το βλέπει ο καθένας. Αν το βλέπει με τη στενή οπαδική οπτική, μπορεί να βάλει τα κλάματα και να κάνει να βγει από το σπίτι του καμιά σαρανταριά μέρες, όσο δηλαδή κρατήσει το πένθος. Αν πάλι είναι από τους οπαδούς που δεν έχει σκοτώσει τα αντανακλαστικά του φιλάθλου που ενυπάρχουν μέσα του, τότε δεν έχει παρά να το φιλοσοφήσει. Και είμαι σίγουρος ότι θα καταλήξει στο συμπέρασμα, έπειτα από αυτόν τον τραυματικό -γι' αυτόν και την ομάδα του- αποκλεισμό, ότι για το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο τα θετικά είναι περισσότερα από τα αρνητικά! Πόσα είναι τα Κύπελλα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που εμείς οι απλοί φίλοι του ποδοσφαίρου θυμόμαστε και μελετάμε με τον νου; Πολύ λίγα. Αντίθετα μνημονεύουμε το Κύπελλο του Ηρακλή επί του Ολυμπιακού, ως έναν μάλιστα από τους πιο συναρπαστικούς τελικούς στην ιστορία του θεσμού, της Λάρισας με αντίπαλο τον ΠΑΟΚ, της Καστοριάς με τον Ηρακλή, του Πανιωνίου με την ΑΕΚ, αλλά και του ΟΦΗ με τον πρεσβύτερο Σηφάκη σε ρόλο ήρωα. Μνημονεύουμε ακόμα και τις «απλές» συμμετοχές σε τελικό του Αθηναϊκού, του Ιωνικού και του Απόλλωνα. Σημείο αναφοράς για τον Αρη ακόμα παραμένει το Κύπελλο που κατέκτησε το 1969-70! Δεν πάει ούτε ένας μήνας που από αυτή εδώ τη στήλη έγραφα ότι οι μικροί δεν κερδίζουν ποτέ. Απλώς χάνουν οι μεγάλοι και ισχυροί. Αλλά αν ο Αρης κέρδιζε το πρωτάθλημα το '80 και ένα Κύπελλο την ίδια δεκαετία, το ίδιο και ο Ηρακλής τότε με τον Χατζηπαναγή, αν άφηναν κάποιοι τη Λάρισα να κατακτήσει και άλλους τίτλους, τον Πανιώνιο και τον ΠΑΟΚ, να είστε σίγουροι πως το ποδόσφαιρό μας θα ήταν σίγουρα ποιοτικώς καλύτερο και συναρπαστικότερο, με αποτέλεσμα χαστούκια όπως αυτό της Κρήτης να τα θεωρούσαμε κομμάτι ενός υγιούς ανταγωνισμού.