FC: Ο ΠΑΟΚ και τα «αυγά» του

Λένε πως αν δεν σπάσεις αυγά, δεν φτιάχνεις ομελέτα. Λέω πως αν δεν έχεις «αυγά», «ομελέτα» δεν τρως. Κι ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα κόντρα στη Ντινάμο του Ζάγκρεμπ, μπορεί να έκατσε στ’ αυγά του, να μην ξανοίχτηκε, να μην ρισκάρισε, να μην έκανε πολλές φάσεις. Πήρε τη νίκη όχι λόγω της ποιότητας ή της κλάσης των παικτών του - ούτως ή άλλως σε τόσο κακό αγωνιστικό χώρο ο τεχνίτης χαραμίζεται - αλλά λόγω του τσαγανού και του πάθους του. Κι αυτό το πάθος, που δεν το είχε δείξει ο ΠΑΟΚ κόντρα στην Μπριζ (γιατί άραγε;), δεν το έχω δει φέτος από καμία άλλη ελληνική ομάδα στην Ευρώπη.

Ξεπερνάω τα «Πρόξενος!», «Μόνο εσύ!», «ΠΑΟΚ είσαι!» και τα άλλα επικολυρικά που κοσμούν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και των sites, διότι όχι μόνο είναι τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά, αλλά κυρίως διότι ξεχνιούνται εύκολα στην πρώτη στραβή. Όπως οι Πρέσβεις, οι Πρόξενοι και οι Επιτετραμμένοι είναι μετακλητοί, σήμερα είναι εδώ, αύριο αλλού και μεθαύριο σπίτι τους, έτσι και οι αντίστοιχοι «Πρέσβεις» και «Πρόξενοι» στο ποδόσφαιρο, σήμερα κερδίζουν την υπόκλισή μας κι αύριο τους περνάμε πριονοκορδέλα. Εγώ στέκομαι μόνο στη Φλόγα. Στα μάτια που γυάλιζαν. Στις μονομαχίες όπου κανένας ΠΑΟΚτζής δεν έκανε πίσω από φόβο μην τραυματιστεί. Στα κορμιά που έπεφταν. Και αυτό, ό,τι ομάδα και να υποστηρίζεις, αν γίνεται σε φίλαθλα πλαίσια και κανένας δεν πάει για να «κόψει τη μπάλα» σε κανέναν, γουστάρεις να το βλέπεις. Και ζηλεύεις που δεν το έχει η ομάδα σου.

Στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ είδα τον Βιεϊρίνια να πηγαίνει χωρίς φρένα πάνω στον αντίπαλο τερματοφύλακα για να του πάρει κεφαλιά, πηδώντας ενάμιση μέτρο, παρόλο που έχει ύψος ένα μέτρο κι ένα Μίλκο. Είδα τον Τσιρίλο με τον Κοντρέρας να σκίζονται στις εναέριες μονομαχίες όσο και να λιώνουν στα τάκλιν, αδιαφορώντας για τραυματισμούς, παρόλα τα χρονάκια τους. Είδα έναν Σακελλαρίου να μπαίνει αφιονισμένος και καθόλου ψαρωμένος. Είδα τον Ζουέλα να «κουμπώνει» στην 11άδα μιας ομάδας, με την οποία δεν είχε αγωνιστεί καθόλου, όταν χρειάστηκε να πάρει τη θέση του Τσιρίλο. Είδα τον Μουσλίμοβιτς να τρέχει σαν «κατοστάρης», να του γίνεται φάουλ κι εκείνος να πασχίζει να μείνει όρθιος για να συνεχίσει τη φάση - από δικό του κερδισμένο φάουλ μπήκε το γκολ. Είδα επίσης τον Βιτόλο και τον Γκαρσία να καταπίνουν χιλιόμετρα και αντιπάλους στο κέντρο, τον Σνάουτσνερ συνεπή αμυντικά και αδύναμο επιθετικά, τον Ίβιτς να καλύπτει με το πλεόνασμα τεχνικής του το έλλειμμα ταχύτητας και έκρηξης, τον Ελ Ζαρ να μοχθεί περισσότερο για να γίνει ο αγαπημένος της εξέδρας παρά για να βοηθήσει την ομάδα - αλλά όλα αυτά τα ήξερα και δεν μου έκαναν εντύπωση.

Ok, δεν είδαμε και καμιά μπάλα της προκοπής. Δεν είδαμε φάσεις, συνδυασμούς, ανάπτυξη από τα άκρα, φάσεις που να ξεσηκωθούμε. Συμφωνώ μ’ αυτούς που έχουν υψηλά στάνταρντς και ζητούν πρώτα το θέαμα στο παιχνίδι, πριν από σκοπιμότητα και κάθε επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά όταν βλέπεις μια ομάδα να σκίζεται στο γήπεδο, να σκυλιάζει, να προσπαθεί τόσο πολύ να τα καταφέρει, δεν μπορείς παρά να την παραδεχτείς.

Αν ο ΠΑΟΚ, που δεν έπαιξε «καλή μπάλα» δεν είχε το πάθος που έδειξε, στην καλύτερη θα έφερνε ισοπαλία και πιθανότατα θα έχανε. Όπως έχασε ο Παναθηναϊκός από την Κοπεγχάγη, διότι ούτε καλά έπαιξε, ούτε πάθος είχε. Όπως έχασε η ΑΕΚ στην Αγία Πετρούπολη, διότι ήταν τόσο άνευρη που έφαγε γκολ με το «καλημέρα σας». Όπως την πάτησε ο Άρης που πάγωσε στη Νορβηγία κι έχασε τζάμπα και βερεσέ τον έναν βαθμό. Αν οι τρεις αυτές ομάδες έδειχναν έστω και τον μισό «τσαμπουκά» απ’ αυτόν που είχε ο ΠΑΟΚ κόντρα στους Κροάτες, υποψιάζομαι ότι θα είχαν είτε διαφορετική συγκομιδή βαθμών σήμερα, είτε καλύτερη ψυχολογία λόγω εμφάνισης μετά το τέλος του ματς - είτε και τα δυο.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr