Η «νόσος» των μεταναστών (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το Παρίσι στις φλόγες. Μετανάστες, στην πλειοψηφία τους έγχρωμοι, εξεγείρονται με αφορμή τον θάνατο από ηλεκτροπληξία δύο κυνηγημένων από την αστυνομία εφήβων μεταναστών. Το τελευταίο, ως γεγονός, όσο περνούν οι μέρες ξεχνιέται. Αυτό που μένει είναι ότι οι μετανάστες έχουν αναστατώσει τη Γαλλία, καθώς τα επεισόδια κλιμακώθηκαν και εκτός της πρωτεύουσας. Καίνε αυτοκίνητα, σχολεία, βιβλιοθήκες, λεηλατούν, βιαιοπραγούν κι έχουν μετατρέψει μια όμορφη χώρα σε κόλαση. Πριν προλάβουμε να αντιληφθούμε την έκταση του γεγονότος, οι σπίθες του ανάβουν νέες εστίες στις Βρυξέλλες, στη Βρέμη, στο Βερολίνο. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Σε ποιες νέες περιπέτειες μπαίνουμε; Δεν θα ήταν ωραιότερο να απολαμβάνει ο κόσμος τον καφέ ή το κρασί του στα ειδυλλιακά καφέ του Παρισιού; «Νύχτες με πανσέληνο», που θα έλεγε ο Ερίκ Ρομέρ.

Τι ζητούν λοιπόν οι μετανάστες; Μήπως τους τσίμπησε κάποια από αυτές τις μύγες τσε-τσε που έχουν στη χώρα τους; Τίποτα περισσότερο από το όνειρο που τους υποσχέθηκαν. Από τον ευτυχισμένο και πολύχρωμο κόσμο στη διαφήμιση γεμιστών μπισκότων, που αντίκρισαν όταν πάτησαν για πρώτη φορά το πόδι τους στη νέα πατρίδα.

Τίποτα περισσότερο, πιστέψτε με, από όλα αυτά που τους έχουν κλέψει. Την ελευθερία, τις ελεύθερες ώρες, την ξεγνοιασιά, τον πολιτισμό, την πρόοδο, την εκπαίδευση, τις ίσες ευκαιρίες και την καταξίωση. Ίσως να διαμαρτύρονται και για τις πρώτες ύλες. Αυτές που αφαίμαξαν οι «πολιτισμένοι» από τις αφρικανικές χώρες για ιδία χρήση και κατέστησαν όλους αυτούς φτωχούς και καταφρονημένους. Πένητες στον γεωγραφικό τους πλούτο. Λογικό είναι κάποτε να ζητήσουν και τα ρέστα. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα ισχυριστούν πως δεν διάλεξαν και τον καλύτερο τρόπο.

Πριν κριτικάρουμε τους «απολίτιστους», εμείς, οι γεμάτοι από πολιτισμό, ας κάνουμε πρώτα την αυτοκριτική μας. Δεν τους αφαιρέσαμε τα υπάρχοντά τους με τον καλύτερο τρόπο. Τους καταληστέψαμε, τους βάλαμε να τσακώνονται μεταξύ τους σε ατελείωτους εμφύλιους πολέμους, τους προμηθεύσαμε μάλιστα με όπλα για αυτό και, τέλος, τους «μειώσαμε», αντιμετωπίζοντάς τους ως εργατικά χέρια. Αλλά για τη δική μας παραγωγή και κατανάλωση, αφού αυτοί μόνο να παράγουν για εμάς μπορούν. Όλα έχουν μια εξήγηση, όπως έλεγε κάτι αιώνες πριν ένας υψηλόσωμος κύριος με μεγάλη γενειάδα κι έγραφε το «Κεφάλαιο».

Μόνο που αυτή την εξήγηση κάποιοι δεν θέλουν ούτε να την ξέρουν. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να μην καεί η γούνα τους. Για οτιδήποτε άλλο, μπορούμε να θεωρητικολογούμε με τις ώρες, μέχρι του σημείου να σκεφτόμαστε αν ανάλογα φαινόμενα μπορούν να κάνουν την εμφάνισή τους και στη χώρα μας. Να κολλήσουμε, δηλαδή, τη «νόσο» των μεταναστών. Ο κύριος όμως με τα μούσια, έγραψε και κάτι άλλο, που δεν είναι θεωρία και που θα μπορούσε συνεπώς να φανεί χρήσιμο τώρα πια που τα πράγματα έφτασαν ως εδώ: «Οι αντιθέσεις γίνονται συνθέσεις». Θέλετε να ξεκινήσουμε από αυτό; Αν όχι, καθίστε φρόνιμα και μετράτε φωτιές.