FC: Η Εθνική μπάσκετ είναι «μια γροθιά»

Θα εξαντλήσει η FIBA την αυστηρότητά της σε Σέρβους και Έλληνες σε χρόνο - ρεκόρ, με αποτέλεσμα να παρουσιαστούν κουτσουρεμένες οι δυο ομάδες στο Μουντομπάσκετ; Ποσώς με ενδιαφέρει τι θα πάθουν οι Σέρβοι κι αν ο «καρεκλάς» ο Κρίσιτς που του γλίστρησε η καρέκλα (σαν τον καημένο τον Εμπέντε κάποτε που πήρε ο αέρας μια άλλη καρέκλα και την προσγείωσε στο κεφάλι του) θα είναι ή δεν θα είναι στην Τουρκία, με νοιάζει και με κόφτει για την Εθνική μας. Αλλά όταν είσαι μεγάλο παιδί και μπλέκεσαι σε κλωτσοπατινάδα σαν να μετέχεις σε σχολικό πρωτάθλημα κόντρα στο γειτονικό Πολυκλαδικό, πρέπει να είσαι έτοιμος να αναλάβεις και την ευθύνη των πράξεών σου.

Και η γενικότερη ατιμωρησία που επικρατεί στα ελληνικά παρκέ, με τις τιμωρίες ομάδων που ξεκινούν από 5 αγωνιστικές και καταλήγουν σε μια ή δυο το πολύ, παρέα με ένα πρόστιμο που είναι τσουχτερό μόνο αν είσαι υπάλληλος των χιλίων ευρώ το μήνα, αλλά όχι αν είσαι Γιαννακόπουλος ή Αγγελόπουλος και τις «εξοντωτικές» τιμωρίες παικτών που είναι μια έγγραφη επίπληξη και 5.000 ευρώ, έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση ατιμωρησίας. Κι ας αφήσουμε καλύτερα τα σενάρια συνωμοσίας που μας βολεύουν, αυτά που λένε για «ισπανικό δάκτυλο» πίσω από την ταχύτητα που κινήθηκαν οι αρμόδιοι για να μας καμπανιάσουν. Οι Ισπανοί τα τελευταία χρόνια, μας κερδίζουν όπου μας πετύχουν, ακόμα κι όταν είμαστε εμείς πλήρεις κι εκείνοι χωρίς τον Πο Γκασόλ, όπως στο τελικό του προηγούμενου Μουντομπάσκετ. Δεν νομίζω λοιπόν να έχουν τέτοια ανάγκη να μας βλάψουν εξωαγωνιστικά και να μας αποδυναμώσουν.

Ακούω επίσης διάφορες μπαλαφάρες τις τελευταίες μέρες, για το κακό παράδειγμα που δίνουν οι διεθνείς στα παιδιά μας και πως τους έχουμε πρότυπα και μας απογοήτευσαν και ότι είναι ανεπίτρεπτα πράγματα αυτά. Λες και τα παιδιά μας δεν ζουν στην Ελλάδα αλλά στην Ελβετία και δεν βιώνουν καθημερινά καφρίλες και τσαμπουκάδες, επιδείξεις ανδρισμού και τραμπουκισμούς στο δρόμο, στο σχολείο, στο σπίτι τους το ίδιο. Λες και τα ελληνικά γήπεδα (ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ, πόλο,όχι μόνο σε αγώνες ανδρών αλλά και γυναικών ή εφήβων) είναι «εκκλησίες» και τα επεισόδια του ΟΑΚΑ μας χάλασαν τη μόστρα. Στη ζούγκλα ζούμε και στη ζούγκλα τα ζαρκάδια και τα ελάφια παραδοσιακά κακοπερνούν και καταλήγουν κοψίδια.

Δεν είπαμε απαραίτητα να είσαι τίγρης ή λιοντάρι, να ξεκινάς εσύ τους τσαμπουκάδες και να ψάχνεσαι για φασαρίες, να έχεις λυμένο το ζωνάρι σου για καυγά. Αλλά τουλάχιστον να μπορείς να αμυνθείς, να αντιδράς όταν σε προκαλούν, να χτυπάς κι εσύ όταν φας την πρώτη φάπα. Και στο συγκεκριμένο «φιλικό», τουλάχιστον εμείς δεν κάναμε την αρχή - κι αυτό είναι λιγάκι παρήγορο. Οπότε σε όλους αυτούς που ντρέπονται για το θέαμα που είδαν τα παιδιά τους, εγώ θα τους πω ότι καλύτερα να βλέπουν άντρες να δέχονται χτυπήματα και να ανταποδίδουν, παρά «καλούς Χριστιανούς» που γυρνάνε και το άλλο μάγουλο. Διότι η μοίρα των «καλών Χριστιανών» καμιά φορά είναι να γίνονται μεζές στο Κολοσσαίο ή να να καταλήγουν σταυρωμένοι στην κορυφή του Γολγοθά.

Και κάτι τελευταίο, που νομίζω ότι πέρασε στο ντούκου: στον τσαμπουκά δεν μπλέχτηκαν «πράσινοι» από δω και «κόκκινοι» από κει. Δεν είδε ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό να τις τρώει ή το ανάποδο και απομακρύνθηκε σφυρίζοντας ανέμελα. Οι παίκτες, πέρα και πάνω από χρώμα φανέλας στην ομάδα όπου παίζουν και πληρώνονται αδρά, πήγαν ο ένας να υπερασπιστεί τον συμπαίκτη του στην Εθνική. Τον φίλο του, τον συναθλητή του, τον συνοδοιπόρο του, αυτόν με τον οποίο ίδρωσε παρέα στην προετοιμασία, που μένει στο ίδιο δωμάτιο, που μοιράστηκε τις σκέψεις ή τις στενοχώριες του, αυτόν που πρέπει να σταθεί δίπλα του και στα γήπεδα της Τουρκίας, να τον βοηθήσει και να βοηθηθεί απ’ αυτόν για να φτάσει η Εθνική όσο ψηλότερα γίνεται. Με χασούρα ηθική βγήκε η Εθνική από τη φασαρία του ΟΑΚΑ, αλλά ενισχυμένη ψυχολογικά. Αυτό το «όλοι οι διεθνείς μια γροθιά» που λέμε, μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήταν απλά σχήμα λόγου.

Κώστας Βαϊμάκης

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr