Στο στόμα του λύκου (Part 2)

Στο δρόμο για το Μπλαμφορτέιν (περιοχή στο Γιοχάνεσμπουργκ που μένουν οι φίλοι της Εθνικής) συναντήσαμε όλα όσα μας έλεγε ο ξεναγός. Έγχρωμοι να παραμονεύουν κάτω από γέφυρες, περιμένοντας να «ψειρίσουν» κάποιον ανυποψίαστο στο φανάρι, τουλάχιστον δέκα διαφορετικές εστίες φωτιάς (άλλες για ελεγχόμενη καύση και άλλες για… ζεστασιά), αλλά και πολλούς ουρανοξύστες που σε κάνουν να τους χαζεύεις με την ομορφιά τους. Η απόλυτη αντίθεση, αλλά μια απίστευτη σύνθεση εικόνας.

Γράφει από το Γιοχάνεσμπουργκ ο Βαγγέλης Αυγουστής

Για να είμαι ειλικρινής περίμενα να δω περισσότερους άστεγους, αλλά -όπως μας είπαν- το κράτος και το… Μουντιάλ τους χάρισαν στέγη. Στο πλήθος των προνομίων που τους παρέχει η κυβέρνησή τους, είναι και η δωρεάν στέγαση. Μέρη όπως το Σοβέτο, το Χίλμπορο και το Πέτσοστρομ έχουν δημιουργήσει τα δικά τους γκέτο και η πρόσβαση σε αυτά είναι μάλλον δύσκολη. Αν μάλιστα, το δέρμα σου είναι λευκό, τότε έστω και το απλό πέρασμα από εκεί, είναι απαγορευτικό. Οι πιθανότητες να επιστρέψεις δεν είναι με το μέρος σου!

Το Χίλμπορο (διπλανή περιοχή από αυτήν που μένουμε) είναι το μέρος με τη μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον κόσμο, βάσει έρευνας του BBC, του Reuters, και άλλων εταιριών και καναλιών. Το 1994 ψηφίστηκε νόμος που κρίνει νόμιμη την κατοχή όπλων στον καθένα, ενώ για μόλις μία ψήφο δεν πέρασε ο νόμος που θα επέτρεπε την τοποθέτηση φλογοβόλων στα αμάξια, που θα έκαναν «κάρβουνο» επίδοξους ληστές. Αυτό μαρτυρά το πόσο συνηθισμένο είναι το κλέψιμο των αμαξιών στο Γιοχάνεσμπουργκ.

Πέρα από τις ληστείες και τις δολοφονίες, οι ντόπιοι επιβιώνουν χάρη και στην αγροτική τους ανάπτυξη. Στο Πέτσοστρομ, τα περισσότερα έσοδα έρχονται από εργοστάσια, με αυτό της παραγωγής κιμωλίας να είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο. Από την άλλη, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε όλες αυτές τις κακόφημες περιοχές υπάρχουν κιγκλιδώματα, μεγάλοι φράχτες, ακόμη και ηλεκτροφόρα καλώδια. Κι όμως, ούτε αυτά είναι αποτελεσματικά. Οι εγκληματίες ρίχνουν κουβέρτες πάνω σε αυτά και μετά σκαρφαλώνουν με την… ησυχία τους και κάνουν τη «δουλειά» τους.

«Καλά ρε, στη ζούγκλα είμαστε; Αλλιώς τα φανταζόμουν εγώ!» ακούστηκε μια κραυγή αγωνίας. «Με λίγη προσοχή και αν βγαίνετε οργανωμένα, δεν θα γίνει τίποτα» απάντησε με καθησυχαστική φωνή ο ξεναγός. Τα γεγονότα όμως, δεν τον επιβεβαίωσαν. Λίγο αργότερα έγινε γνωστό ότι πέντε Ιρλανδοί έπεσαν θύματα ληστείας, δύο στενά παραπάνω από το ξενοδοχείο που έχουμε καταλύσει και θα παραμείνουμε μέχρι το τέλος της διαδρομής…
«Και τι θα κάνουμε ρε παιδιά; Θα τη βγάλουμε πέντε – έξι μέρες στο ξενοδοχείο;» Υπάρχει άλλη επιλογή; Πάλι καλά που είναι πολυτελές και (δείχνει) ασφαλές…