«Εσύ τι πιστεύεις; Θα μας κάνει τη χάρη ο Μαραντόνα»;

«Εμείς θα στείλουμε το μήνυμα της νίκης από την εξέδρα. Οι διεθνείς μας θα κάνουν το ίδιο απέναντι στους Νιγηριανούς;» αναρωτιόντουσαν οι Έλληνες φίλαθλοι που είχαν κατακλύσει το Μπλουμφοντέιν. Τελικά τόσο ο Ρεχάγκελ, όσο και η «γαλανόλευκη» αρμάδα απέδειξαν ότι (ακόμα) διαθέτουν την ικανότητα να βγάζουν τους Έλληνες στους δρόμους από υπερηφάνεια.

Γράφει από το Μπλουμφοντέιν ο Βαγγέλης Αυγουστής

Το ίδιο επιχείρησαν να κάνουν και οι χιλιάδες πιστοί της Εθνικής μετά το 2-1 επί της Νιγηρίας, αλλά η τοπική αστυνομία στο Μπλουμφοντέιν απειλούσε με συλλήψεις ακόμη και με απλή… παραβίαση της κοινής ησυχίας. Γενικώς, έγιναν πολλές προσπάθειες ώστε να ξενερώσουν οι υποστηρικτές της Ελλάδας (ιδιαίτερα όταν αστυνομικοί κατέβαζαν με τη βία γαλανόλευκες σημαίες και τη φανέλα 15x8, έπειτα από εντολή της FIFA), αλλά αυτή η μέρα ήταν διαφορετική. Ήταν ιστορική! Πρώτα γκολ, πρώτη νίκη, πρώτοι τρεις βαθμοί σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου.

«Πανηγύρισα, όπως δεν έχω πανηγυρίσει ποτέ ξανά στη ζωή μου» ανέφερε μια φίλη της Εθνικής από το Κιλκίς. «Ένιωσα όπως στον τελικό της Πορτογαλίας το 2004» απάντησε ένας άλλος. Τα τύμπανα βαρούσαν δυνατά, οι τρομπέτες επίσης. Οι βουβουζέλες που έγραφαν GREECE επάνω τους, το ίδιο. Την 17η Ιουνίου όλα επιτρεπόντουσαν. Ακόμα και οι ελπίδες για πρόκριση, ακόμα και οι κρυφές σκέψεις για τα προημιτελικά της διοργάνωσης, ακόμα και τα όνειρα (θερινής νυκτός;) για τελικό!

Σίγουρα, ο Έλληνας ενθουσιάζεται και απογοητεύεται εύκολα. Όμως, ο ιστορικός χαρακτήρας του 2-1 επί της Νιγηρίας είναι κάτι που από μόνο του σε «αναγκάζει» να τα βλέπεις όλα αισιόδοξα και «γαλανόλευκα». Το σκηνικό σε τέτοιες περιπτώσεις, γνώριμο. Τα κομπουτεράκια «πήραν φωτιά», την ώρα που οι υπολογισμοί και οι υποθέσεις (της πρόκρισης) αποτελούσαν μόνιμο θέμα συζητήσεων στα «πηγαδάκια» που είχαν στηθεί στο πούλμαν.

«Αφήστε τα τώρα αυτά. Κερδίσαμε! Είναι ιστορική στιγμή, απολαύστε την» φώναξε από το μικρόφωνο σε στιγμής έξαλλης ευφορίας ένας οπαδός της πρωταθλήτριας του 2004. Και όντως έτσι έγινε! Ακολούθησε δυνατή μουσική, χορός στη «γαλαρία», συνθήματα υπέρ της Εθνικής παρέα με την καθιερωμένη ρακί και το ουισκάκι. Αυτές ήταν οι εικόνες που αντίκριζες μετά τον αγώνα. Εικόνες χαράς, εικόνες που σε κάνουν να χαμογελάς αυθόρμητα.

Την ίδια στιγμή άρχισα να αναρωτιέμαι… Άραγε χαίρεται και φανατίζεται τόσο πολύ ο Έλληνας με την Εθνική; Η μήπως έχει γενικώς την ανάγκη να νιώσει χαρά και την εκδηλώνει σε τόσο μεγάλο βαθμό στους αγώνες της «γαλανόλευκης»; Οι σκέψεις μου διαλύθηκαν απότομα όταν ο γέροντας στην μπροστινή θέση με ρώτησε: «Εσύ τι πιστεύεις; Θα μας αφήσει το παιχνιδάκι ο Μαραντόνα»;