Σπίτια από Monopoly

Σύμφωνα με τους κατοίκους, η Νάισνα (και όχι Κνάισα όπως τη λένε πολλοί) είναι από τις ομορφότερες πόλεις της Νοτίου Αφρικής. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό θέρετρο που γνωρίζει μεγάλες στιγμές ιδιαίτερα τις καλοκαιρινές (στη χώρα) περιόδους. Τα λεγόμενα των ντόπιων δεν απέχουν πολύ από τη πραγματικότητα, αφού τα εκατοντάδες στρέμματα «πράσινου» και τα εντυπωσιακά τοπία μαγνητίζουν όποιον επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Νάισνα. Αυτό που προκαλεί εντύπωση ωστόσο, είναι τα σπίτια που θυμίζουν… Monopoly

Γράφει από τη Νάισνα ο Βαγγέλης Αυγουστής

Όλες οι κατοικίες βρίσκονται… στριμωγμένες η μία δίπλα στην άλλη. Ίδια κατασκευή, με την ίδια χρωματιστή σκεπή. Κατά τη διάρκεια της προσγείωσης στο Γιοχάνεσμπουργκ τα σπίτια θύμιζαν την πόλη στο γνωστό επιτραπέζιο. Από κοντά μάλιστα, και ειδικά στο Νότιο Ακρωτήριο στη Νάισνα, τα σπίτια των κατοίκων έμοιαζαν ψεύτικα.

Συνομιλώντας με μερικούς κατοίκους καταλάβαινες ότι επρόκειτο για μερικά από τα καλύτερα σπίτια στη Νότιο Αφρική. Κι όμως… Η συντριπτική πλειοψηφία τους είναι από ξύλο (όπως και τα περισσότερα από τα μέρη – μαγαζιά της πόλης), κάτι που κάνει την υγρασία ακόμα πιο έντονη, την ώρα που η παραβίαση τους φαινόταν εύκολη υπόθεση στους συνηθισμένους στην εγκληματικότητα Αφρικανούς. Το μοναδικό που αλλάζει από περιοχή σε περιοχή είναι το χρώμα της σκεπής των σπιτιών, με το πράσινο και το κεραμιδί να είναι τα πιο συνηθισμένα.

Προχωρώντας λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω από τα ηλεκτροφόρα καλώδια που προστάτευαν τους πλουσίους της περιοχής, παρατηρούσες την απόλυτη εξαθλίωση και τον λόγο που τα ξύλινα σπιτάκια της Νάισνα θεωρούνταν… παλάτια. Υποσιτισμένοι άνθρωποι, στοιβαγμένοι σε δεκάδες παράγκες, φτιαγμένες από πρόχειρα ξύλα που στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε σε τζάκια. Αντί για οδό, οι «πατρίδες» (όπως τις ονομάζουν) έχουν διαφορετικό χρώμα ώστε να ξεχωρίζουν η μία από την άλλη αποτελώντας στο σύνολό τους μια παραγκούπολη.

Στα όρια της εξαθλίωσης, αρκετοί ήταν αυτοί που έκαναν κάτι σαν ωτοστόπ, παρακαλώντας στην ουσία να τους προσλάβεις για να βοηθήσουν σε μικροδουλειές, με αντάλλαγμα μερικά ραντ, ένα κομμάτι ψωμί. Στην «καταπράσινη» Νάισνα, αυτή ήταν και η μοναδική «γκρίζα» εικόνα που συναντά κανείς! Όλα τα άλλα μοιάζουν (εκ πρώτης πάντα όψεως) ιδανικά. Ακόμα και το οδικό δίκτυο, σίγουρα θα το ζήλευαν όλοι όσοι ζουν στην πρωτεύουσα. Η οδήγηση (όπως λέει και ο Jeremy, ο οδηγός μας) είναι απόλαυση! Σωστά, αφού για τουλάχιστον μία ώρα διαδρομής σε κεντρικό δρόμο δεν είχε συναντήσει κανένα αμάξι, κανένα φανάρι.