Ενας είναι ο θεσμός, ο στρουθοκαμηλισμός! (SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Κυριακή βράδυ στο ΟΑΚΑ έχουμε ντέρμπι μεταξύ ΑΕΚ και Παναθηναϊκού. Ακόμα ένα παιχνίδι που θα παρακολουθήσουν οι οπαδοί και οι φίλοι μόνο της μιας ομάδας, εν προκειμένω αυτοί της ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός δεν θα πάρει εισιτήρια, όπως φαντάζομαι πως δεν θα πάρει και η ΑΕΚ στο παιχνίδι του δεύτερου γύρου, και η ζωή συνεχίζεται. Εάν με ρωτούσατε αν συμφωνώ που τα ντέρμπι γίνονται πλέον με τους οπαδούς της γηπεδούχου ομάδας, θα σας απαντούσα, χωρίς δεύτερη σκέψη, «ναι». Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν με προβληματίζει αυτή η κατάσταση. Θα σας εξηγήσω αμέσως το σκεπτικό μου. Πέρυσι είχαμε δύο ντέρμπι που διεξήχθησαν κατά τον ίδιο τρόπο, χωρίς οπαδούς της αντίπαλης ομάδας.
Είμαι πεπεισμένος ότι με την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αδύνατον να συνυπάρξουν στα ντέρμπι οι οπαδοί και των δύο ομάδων. Βρίσκομαι επίσης πολύ κοντά στο να πιστέψω ότι ακόμα και οι οπαδοί του οικοδεσπότη συλλόγου είναι σε θέση να δημιουργήσουν επεισόδια από μόνοι τους και να τινάξουν ένα ντέρμπι στον αέρα. Μη μου πείτε ότι αν κάτσει κάτι στραβό στην ΑΕΚ αύριο και ηττηθεί -ας πούμε- με μεγάλο σκορ από τον Παναθηναϊκό, θεωρείτε απίθανο το ενδεχόμενο να συγκρουστούν μεταξύ τους οι οργανωμένοι και μη οπαδοί της «Ενωσης»; Εγώ προσωπικά δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο.

Αρα, όταν δεν μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά υπό ειδικές συνθήκες οι οπαδοί της ίδιας ομάδας, τι μπορούμε να ελπίζουμε όταν στις κερκίδες υπάρχει και το αντίπαλον δέος; Εντάξει, το να μην παίρνει η αντίπαλη ομάδα εισιτήρια είναι ένα μέτρο. Αλλά, πέραν τούτου, γίνεται κάτι σοβαρό από πλευράς παραγόντων και Πολιτείας; Να πάμε και στο μέτρο που επιβάλλει την τιμωρία των κεκλεισμένων θυρών. Και αυτό είναι ένα μέτρο. Εχει συνετίσει αυτούς που πρέπει να συνετίσει ή απλώς τιμωρεί αυτούς που αντικειμενικά φέρουν το τεκμήριο αθωότητας; Δηλαδή, τον άμαχο των γηπέδων πληθυσμό, τους κατόχους διαρκείας και όλους αυτούς τους οπαδούς που δεν έχουν σκοτώσει το ένστικτο του φιλάθλου και χάσει - κερδίσει η ομάδα τους, θέλουν να είναι εκεί για να τη χειροκροτήσουν; Τα τρέχοντα γεγονότα με πείθουν ότι κανένας δεν έχει συνετιστεί. Οταν οι «γνωστοί» οπαδοί μεταθέτουν τα πεδίο σύγκρουσης σε άλλα αθλήματα, όπως είδαμε πρόσφατα στο ντέρμπι Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού στο μπάσκετ ή σε άλλες εκδηλώσεις, βλέπε στην κηδεία του πατέρα του Χατζηχρήστου, που πλακώνονταν τρεις μέρες στο κέντρο και στις συνοικίες της Αθήνας, τότε ποιος έχει το δικαίωμα να μιλάει για επαναφορά του φίλαθλου πνεύματος; Καλές οι τιμωρίες, καλά τα μέτρα, καλή και η πρακτική να γίνονται τα ντέρμπι μόνο με τους οπαδούς της γηπεδούχου ομάδας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λύνουμε και το πρόβλημα, αν δε δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Πολύ απλά, το μεταθέτουμε χρονικά στρουθοκαμηλίζοντας.

Αν δεν δώσουμε σε κάποιους να καταλάβουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που μας χωράει όλους και έχουμε δικαίωμα όλοι αδιακρίτως να ψυχαγωγούμαστε με αυτό, τότε συγγνώμη, τι μας εμποδίζει να προχωρήσουμε σε πιο ριζοσπαστικές και ρηξικέλευθες αποφάσεις, όπως το να είμαστε η μόνη χώρα που θα διεξάγονται οι αγώνες χωρίς θεατές; Οσοι πετούν μακριά το πρόβλημα με χρονικές αναβολές, να ξέρουν ότι αυτό θα επιστρέψει εντονότερο και θα την πληρώσουμε όλοι μας ακριβά και το ποδόσφαιρο ακόμα ακριβότερα. Διότι, αν δεν γίνει δουλειά σε βάθος και δεν πρωτοστατήσουν σε αυτό οι σύλλογοι, το σίγουρο είναι ότι τα χουλιγκάνια με την πρώτη ευκαιρία θα επιστρέψουν στη δράση πιο έντονα από ποτέ, εξαιτίας της μακράς «περιόδου ξηρασίας».