Καλώς ή ευτυχώς...(SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Ολα έγιναν όπως τα περιμέναμε στο ντέρμπι του μπάσκετ μεταξύ των «αιωνίων». Ξύλο έξω από το γήπεδο, ιπτάμενοι κουβάδες, μάρμαρα με φτερά. Τηλεκατευθυνόμενες καρέκλες μέσα, μέχρι και κάδο απορριμμάτων είδαμε να ταξιδεύει με κατεύθυνση τα κεφάλια των ΜΑΤ, αλλά αυτή τη φορά είχαμε και βόμβα στις γραμμές του ηλεκτρικού, η οποία ευτυχώς εξουδετερώθηκε. Την επόμενη φορά τα παιδιά θα είναι πιο διαβασμένα. Εχουν ήδη διδαχθεί από το λάθος τους και μάλλον θα τα καταφέρουν. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είδαν μέχρι και χειροβομβίδες στο ΣΕΦ. Γιατί όχι; Από το να πάρουν τα παιδιά τίποτα κοντάρια και να βγάλουν το μάτι τους, καλύτερη η χειροβομβίδα, αφού αν δεν την απασφαλίσεις, δεν θεωρείται επικίνδυνη. Θα μου πείτε, είμαστε πολύ πίσω. Θα συμφωνήσω. Κάθε χρόνο τα ίδια, οι ίδιοι και με τα ίδια όπλα και μέσα. Αν υπάρχει κράτος, θα πρέπει να βοηθήσει δίνοντας τη δυνατότητα δανείου ή επιχορήγησης σε αυτούς του άτακτους στρατούς ώστε να εκσυγχρονίσουν τα όπλα τους για να έχουμε μία ποικιλία παραστάσεων. Να μπορούν να αγοράσουν κανέναν όλμο, κανένα ούζι, αν χρειαστεί καταπέλτη, γιατί με αυτά τα στιλό-φωτοβολίδες, τις πέτρες και τα άλλα αυτοσχέδια ούτε θύματα έχουμε θρηνήσει ούτε από τη ρουτίνα έχουμε καταφέρει να ξεφύγουμε. Σκεφτείτε πόσο εντυπωσιακό θα ήταν να βλέπαμε στα επόμενα επεισόδια τους οργανωμένους να καταφτάνουν με τανκς. Αυτό μάλιστα. Αξίζει. Εχει βαρεθεί ο κόσμος, λένε κάποιοι. Μάλλον έχει βαρεθεί να τους βλέπει να πλακώνονται με τον ίδιο τρόπο και επιζητεί και αυτός την ποικιλία ώστε να αντικαταστήσει κατ' αυτόν τον τρόπο το θέαμα που στερείται το άθλημα, το οποίο υποτίθεται ότι θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί. Ας το προσέξουν αυτό οι υπεύθυνοι και οι μεγαλοπαράγοντες. Αυτοί που θίγονται, όταν κάποιοι σε επίσημες τελετές δεν αναφέρουν τη συμβολή τους στη γιγάντωση του αθλήματος. Γιατί αν δεν το προσέξουν, θα γυρίσουμε σε εκείνες τις νοσηρές εποχές, όταν στα γήπεδα σύχναζαν κάτι φλώροι με ζακετάκια και αθλητικά παπούτσια. Αυτοί που τους αποκαλούσαν «μπασκετικούς».
Δεν μπορείς να πάρεις τίποτα στα σοβαρά σε αυτή τη χώρα, διότι πολύ απλά δεν σου δίνεται το δικαίωμα. Και αν προσπαθήσεις να το κάνεις, τότε κινδυνεύεις να θεωρηθείς γραφικός. Εκτός του ότι κινδυνεύεις να φας και μάπες. Μια χαρά είμαστε. Οχι γιατί κάνουμε τη δουλειά μας όλοι, αλλά επειδή καταφέραμε για να μη χαλάσει η πιάτσα να μην την κάνει κανείς. Ούτε το κράτος ούτε η πολιτεία ούτε οι αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες καμία όρεξη δεν έχουν να διακινδυνεύσουν τη σωματική τους ακεραιότητα με τις τρεις και εξήντα που παίρνουν. Τέλος, ούτε οι μεγαλοπαράγοντες που θωρούν με περηφάνια και αποδίδουν τα εύσημα σε αυτόν τον κόσμο που έχουν και αυτόν που διαχειρίζονται. Ούτε εμάς τους ίδιους τους δημοσιογράφους δεν μπορείς να πάρεις στα σοβαρά, αφού αυτά που έπρεπε να πούμε, τα είπαμε μισά και κάποιοι δεν τα είπαν καθόλου, γιατί «όταν τρώνε, δεν μιλάνε». Δεν μπορείς να μας πάρεις στα σοβαρά, γιατί τα πρωτοσέλιδα είναι πολύ έξυπνα, πολύ πιπεράτα, πολύ διασκεδαστικά, γεμάτα σεξιστικά και πολεμικά υπονοούμενα, τα οποία όμως δεν έχουν σκοπό να δυναμιτίσουν το κλίμα, αλλά να προάγουν το νέο και το πρωτότυπο. Και για να μην ακούω μπούρδες, βαθυστόχαστες αναλύσεις και προβληματισμούς, το ωραιότερο μου το είπε ένα χουλιγκάνι χθες στο ραδιόφωνο και το μοιράζομαι μαζί σας: «Κανείς δεν θέλει, Λεάνη, να τελειώσει αυτή η ιστορία με τη βία. ΚΑΛΩΣ ή ΕΥΤΥΧΩΣ έτσι θα είναι πάντα».