Βαλκανικός επαγγελματισμός (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Μπασινάς, μετά το τελευταίο παιχνίδι της Εθνικής για την προκριματική φάση του Μουντιάλ, ξεσπά μπροστά στις κάμερες. «Ο Παναθηναϊκός δεν μου φέρθηκε ως μεγάλη ομάδα», είναι τα λόγια του και μοιάζει σαν να περίμενε καιρό να του δοθεί η ευκαιρία για να βγάλει από μέσα του ένα παράπονο που τον βασάνιζε. Δείχνει πικραμένος, αηδιασμένος, οι γκριμάτσες του μαρτυρούν ότι θέλει να πει ακόμη περισσότερα, αλλά προτιμά να τα διαβάσουν, όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά, στο πρόσωπό του. Και εκεί σταματά.

Τα λεγόμενά του εξοργίζουν τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Το βρίσκω πολύ λογικό. Ο πρόεδρος του ΠΑΟ δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του συλλόγου που διοικεί. Χωρίς συναισθηματισμούς, με την καρδιά στον καταψύκτη, όπως ακριβώς επιβάλλουν οι αυστηρές επαγγελματικές σχέσεις σε ανάλογες περιπτώσεις. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτόν τον χειρισμό.

Η επίσημη ανακοίνωση της «πράσινης» ΠΑΕ θυμίζει υπουργικό ανακοινωθέν. Τόσο σαφές όσο και αμφιλεγόμενο. Το ίδιο όμως ισχύει κι για τη στάση του ποδοσφαιριστή. Η ανακοίνωση γράφει: «Στις προπονήσεις των επαγγελματικών ομάδων συμμετέχουν οι εν ενεργεία ποδοσφαιριστές τους. Ο κ. Αγγελος Μπασινάς είχε εκφράσει από καιρό την επιθυμία του να μη συνεχίσει την καριέρα του στον Παναθηναϊκό. Παρά το γεγονός ότι δεν συμπεριλαμβανόταν στον σχεδιασμό της τεχνικής ηγεσίας, εξακολουθούσε να προπονείται κανονικά με την ομάδα για όσο διάστημα παρέμεινε μέλος της. Το συμβόλαιο του κ. Μπασινά με την ΠΑΕ Παναθηναϊκός λύθηκε την 21.09.2005 "κοινή συναινέσει". Εάν δεν είχε συναινέσει στην εξέλιξη αυτή, θα συνέχιζε να προπονείται με τον Παναθηναϊκό. Λυπούμεθα πάντως που δεν μπορέσαμε να του δώσουμε και αγωνιστικές ευκαιρίες, για να βρίσκεται σε μεγαλύτερη ετοιμότητα».

Κρίνω, το λιγότερο, άστοχη την τελευταία παράγραφο για το ειρωνικό της ύφος, αλλά δεν είναι αυτή που με απασχόλησε τόσο. Περισσότερο με απασχολεί το γεγονός πως η ρήξη με έναν ποδοσφαιριστή στην ΠΑΕ ΠΑΟ ξεκινάει από τη στιγμή που θα αρχίσει να τον αποκαλεί «κύριο», και αυτό το ύφος σε μεγάλες ομάδες, όπως ο Παναθηναϊκός, δεν αρμόζει.

Τώρα, πώς λύθηκε ένα συμβόλαιο «κοινή συναινέσει» και η μία πλευρά -αυτή, δηλαδή, του παίκτη- δεν συναινεί, αυτό οφείλει να μας το εξηγήσει πρωτίστως ο ίδιος ο παίκτης, πριν αρχίσει ο καθένας μας να βγάζει αυθαίρετα συμπεράσματα. Αν ο παίκτης συμφώνησε να λυθεί το συμβόλαιο του στις 21.09.2005, γνωρίζοντας ότι δεν έχει τη δυνατότητα ως ελεύθερος να μεταγραφεί σε άλλη ελληνική ομάδα παρά μόνο σε σύλλογο του εξωτερικού, τότε δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται. Από την άλλη όμως, μέχρι τη στιγμή της διακοπής του συμβολαίου ο Μπασινάς δεν είχε εγείρει αξιώσεις, ώστε αυτό να λυθεί νωρίτερα ή με ευνοϊκότερους όρους.

Δεν είμαι όμως σε θέση να καταλάβω και τη στάση της άλλης πλευράς, δηλαδή αυτής του Παναθηναϊκού. Αυτή που υποστηρίζει, από την μία, «ότι δεν κρατάμε κανέναν με το ζόρι, όποιος θέλει να φύγει, ας φύγει» και, από την άλλη, νοιάζεται και ανησυχεί μήπως μετακομίσει ο παίκτης που αποχωρεί προς λιμάνι μεριά. Δεν ενδιαφέρει τις πραγματικά μεγάλες ομάδες η κατακραυγή μερίδας του κόσμου και καλά κάνουν. Απέναντι στις όποιες κατακραυγές οφείλουν να αντιπαρατάξουν μια μεταγραφική και επικοινωνιακή πολιτική, ανάλογη του μεγέθους των ιστορικών ομάδων που εκπροσωπούν. Αυτές τελικά επωμίζονται το βάρος να δημιουργήσουν τα νέα ήθη και έθιμα, αλλά και τα νέα στάνταρ στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αν αυτό θέλουμε να πάει μπροστά και όχι να τους τα επιβάλλουν οι θύρες των φανατικών. Αλλιώς αποδέχονται σιωπηρώς το «εδώ είναι Βαλκάνια». Συμπέρασμα: όσο «ελληνικά» επαγγελματικός είναι ο Παναθηναϊκός, άλλο τόσο είναι και ο Μπασινάς.