Βλέπε Κεφάλαιο 2008 (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η αυλαία έπεσε, τα φώτα... δεν έσβησαν. Οι πρωταγωνιστές υποκλίθηκαν στο κοινό τους και συγκινημένοι αποσύρθηκαν στα παρασκήνια. Το έργο δεν είχε happy end, παρ' όλα αυτά οι θεατές το παρακολούθησαν με ενδιαφέρον. Είναι τάχα ανάγκη ένα έργο να έχει ευτυχή κατάληξη για να είναι καλό; Όχι. Κρίνεται από την πλοκή του, από τα μηνύματα που έχει περάσει, από τις σκέψεις που κληροδοτεί στα μυαλά όσων το παρακολούθησαν και τέλος από τις εικόνες που αφήνει στα μάτια του καθενός, με τη δυνατότητα να τις χρωματίσει όπως αυτός θέλει.

Τελικά στη Γερμανία δεν θα πάμε. Δεν θα συναντηθούμε στον τελικό με τη Βραζιλία και δεν θα ξεσηκώσουμε τον κόσμο να βγει στις πλατείες και τα σιντριβάνια. Ένα σύνθημα είναι εύκολο να συλληφθεί. Άλλο όμως τα λόγια και τα τραγούδια και άλλο οι πράξεις και τα γεγονότα. Στη Γερμανία δεν θα πάμε και δεν αξίζαμε να πάμε. Αυτή θα πρέπει να είναι η αφετηρία. Να ψάξουμε να βρούμε πού κάναμε λάθη, πόσο ακριβά τα πληρώσαμε και πώς θα τα αποφύγουμε στο μέλλον. Αν ξεκινήσουμε από τις δικαιολογίες, θα αρχίσουμε στραβά. Αν ξεκινήσουμε από τις αδυναμίες μας και την αυστηρή αυτοκριτική μας, σημαίνει, αν μη τι άλλο, ότι σε τρόπο σκέψης παραμένουμε πρωταθλητές Ευρώπης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός ο βαρύς τίτλος θα είναι η ευχή και η κατάρα που θα συνοδεύει την Εθνική μας από εδώ και πέρα. Όχι μόνο στις αγωνιστικές της υποχρεώσεις, αλλά κυρίως στον τρόπο σκέψης, στη φιλοσοφία και στη νοοτροπία της, στις αντιδράσεις, στις επιλογές της και φυσικά στη διαχείριση της οποιασδήποτε κρίσης. Κανείς δεν πρέπει να φοβάται την επόμενη μέρα. Σε επίπεδο προπονητή και σε περίπτωση που ο Ρεχάγκελ μάς πει «Auf wiedersehen», η Εθνική παραμένει ελκυστική για όποιον από τον πάγκο της με φιλοδοξίες και ικανότητες θελήσει να την οδηγήσει και πάλι ψηλά. Οι παίκτες θέλουν. Και αυτοί που μπορούν και αυτοί που δεν μπορούν. Η εποχή που οι αγωνιστικές υποχρεώσεις με τη φανέλα της Εθνικής ήταν σκέτη αγγαρεία έχει παρέλθει. Στη θέση της έχει έρθει μία νέα περίοδος υπερπροσφοράς, με παίκτες να μαλώνουν για το ποιος θα βάλει στο στήθος το εθνόσημο. Κακά τα ψέματα, ποδοσφαιριστές έτοιμους για «επιστράτευση» δεν έχουμε. Οι μικροί ή οι νέοι, οι Ελπίδες ως προς το θεσμικότερον, δύσκολα. Οι περισσότεροι από αυτούς θα μπορέσουν να ανταποκριθούν και μάλιστα άμεσα σε τέτοιου είδους υποχρεώσεις. Ο κορμός αυτής της ομάδας που αποκλείστηκε σχεδόν πάνω στο νήμα και μας κατσούφιασε όλους, οφείλει να παραμείνει ο ίδιος. Η Εθνική δεν μπορεί να βοηθήσει άλλο τον εαυτό της. Τι θέλω να πω με αυτό; Εχει δημιουργήσει το κοινό της, το οποίο στο χθεσινό παιχνίδι απέδειξε ότι την ακολουθεί με πίστη και προσήλωση, έχει αποκτήσει τις διακρίσεις της και έχει ορίζοντα το Euro του 2008. Εν ολίγοις, αυτά που υποσχέθηκε, τα τήρησε στο ακέραιο. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, τώρα οφείλουν να βοηθήσουν την Εθνική οι σύλλογοι, οι οποίοι τόσο καιρό ή, αν θέλετε, χρόνια βοηθήθηκαν από αυτήν. Οι σύλλογοι που θα βγάλουν τους νέους παίκτες, θα τους δώσουν χρόνο συμμετοχής, θα τους εμπιστευτούν και θα τους αναδείξουν. Οι σύλλογοι, είτε σκοπεύουν να κάνουν πρωταθλητισμό και ευρωπαϊκές πορείες είτε αρκούνται απλώς σε αξιοπρεπείς εμφανίσεις στο ελληνικό πρωτάθλημα, πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές έχουν δικαίωμα συμμετοχής και δεν υπολείπονται σε τίποτα από τις στρατιές των απίθανων ξένων, σαν αυτούς που καταφτάνουν στα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια. Ας ξεκινήσουμε από αυτό και μετά βλέπουμε…