Ποιο καθήκον, ρε; Γουστάρω! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Μία σοφή κινέζικη παροιμία λέει: «Σκέφτεσαι να πας ή να μην πας; Τότε δεν θα πας». Τι σχέση μπορεί να έχει το συναίσθημα με τη λογική; Πόσο μπορεί το μυαλό να φρενάρει την καρδιά; Μόνο όταν αυτή δεν είναι τόσο γεμάτη για να ταξιδέψει μόνη της. Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη συζήτηση που γίνεται τις τελευταίες μέρες. Οτι κάποιοι δηλαδή προσπαθούν επιχειρηματολογώντας να πείσουν κάποιους άλλους να πάνε σήμερα στο γήπεδο. Αν η Εθνική Ελλάδας είναι ακόμα στην καρδιά μας, δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν. Και αυτό θα φανεί σήμερα, γιατί σήμερα -για όλους και για όλα- τελειώνουν τα ψέματα.

• Θα πάω σήμερα στο γήπεδο, γιατί αυτή η ομάδα αξίζει ένα χειροκρότημα. Οχι για τις τελευταίες της εμφανίσεις, αλλά γενικότερα για τη διαδρομή της. Ο κορμός της παραμένει ίδιος με αυτόν που μας έκανε ευτυχισμένους να δηλώνουμε πως -είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι- είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης.

• Θα πάω σήμερα στο γήπεδο, γιατί αν αυτή η ομάδα κλείνει τον κύκλο της, θέλω να τον κλείσουμε μαζί. Ισως από ένα αίσθημα ενοχής που δεν τον ανοίξαμε μαζί. Που δεν την εμπιστευτήκαμε από την αρχή, που δεν πιστέψαμε ότι αξίζει κάτι περισσότερο από αυτό που την καταδίκαζε η προ Euro ιστορία της. Αν κάποιοι από αυτούς τους ποδοσφαιριστές, κάτω από το βάρος του χρόνου, αποφασίσουν να αποχωρήσουν, τότε το λιγότερο που τους αξίζει είναι να πάνε στα αποδυτήρια χειροκροτούμενοι από ένα γήπεδο ασφυκτικά γεμάτο. Αυτή την εικόνα πρέπει να πάρουν μαζί τους.

•Θα πάω σήμερα στο γήπεδο για να χειροκροτήσω τον ιδιόρρυθμο, τον ξεροκέφαλο Οτο, ο οποίος μπορεί να με στενοχώρησε κάπου, αλλά τη χαρά που μου έδωσε είναι πολύ δύσκολο να μου τη δώσει άλλος. Αν πρόκειται να μη συνεχίσει να κάθεται στον πάγκο της Εθνικής μας, ένα ζεστό χειροκρότημα θα σημαίνει για τον Γερμανό, όπως και σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, ένα μεγάλο «ευχαριστώ». Κι από κει και πέρα, ας κάνει ειλικρινά ό,τι θέλει.
-Θα πάω σήμερα στο γήπεδο, γιατί δεν αγαπήσαμε τη διάκριση της Εθνικής αλλά την ίδια την ομάδα. Τα παιδιά αυτά που αμφισβητήθηκαν από όλους μας στο ελληνικό πρωτάθλημα και τους κοιτούσαμε με μισό μάτι, όταν ταξίδευαν για τα τελικά του Euro στην Πορτογαλία. Τους παίκτες που μας εξέθεσαν με τον καλύτερο τρόπο και μας έμαθαν ότι αν στη ζωή σου είσαι απόλυτος, λογικό είναι κάποτε να εκτεθείς.

•Θα πάω σήμερα στο γήπεδο, γιατί αγαπάω το ποδόσφαιρο. Γιατί η Εθνική κλείνει τις υποχρεώσεις της σε έναν όμιλο, ο οποίος αντικειμενικά δεν ήταν από τους εύκολους, και αποκλείστηκε την τελευταία στιγμή. Δεν ήταν αποτυχημένη η παρουσία της Εθνικής μας στα προκριματικά του Μουντιάλ και συνεπώς δεν έχω κανέναν λόγο να δραματοποιώ καταστάσεις, επιστρέφοντας στη μιζέρια του παρελθόντος.

•Θα πάω σήμερα στο γήπεδο, γιατί θέλω να δω την εξής εικόνα. Οταν το παιχνίδι τελειώσει, οι παίκτες αυτοί λίγο πριν κατευθυνθούν στα αποδυτήρια, θα χαιρετίσουν τον κόσμο τους και ο κόσμος τούς οφείλει να είναι παρών. Να μην τους χειροκροτήσει ούτε από τις καφετέριες ούτε από τα σπίτια ούτε από τα στέκια, αλλά από εκεί όπου έδιναν κάθε φορά ραντεβού.

•Θα πάω σήμερα στο γήπεδο, γιατί αν δεν πάω, δεν θα διαφέρω σε τίποτα από τους πολιτικούς και τους λοιπούς επώνυμους που ειρωνεύομαι ότι καταφέρνουν να είναι παρόντες μόνο στις γιορτές και στα πανηγύρια. Δεν πάω για να κάνω το καθήκον μου γιατί πολύ απλά είμαι ελεύθερος και όπως έλεγε ο Μπέρναρντ Σο, ο οποίος δεν έπαιξε ποτέ του μπάλα. «Οταν κάποιος ηλίθιος κάνει κάτι για το οποίο ντρέπεται, διακηρύσσει πως ήταν το καθήκον του».