Και λίγα τους είπε ο Τζίγκερ (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Δεν μπορώ παρά να συγχαρώ τον Γιάννη Βαρδινογιάννη για τις δηλώσεις του. Ετσι πρέπει να είναι ο πρόεδρος μιας ομάδας. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή η ομάδα θεωρείται από τις μεγαλύτερες και ιστορικότερες για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο πρόεδρος δεν πρέπει να είναι ούτε διπλωμάτης ούτε να προσπαθεί να χαϊδέψει τους οπαδούς της ομάδας που διοικεί. Οφείλει να τους μιλάει στα ίσα. Και αν αυτοί δεν θέλουν ή δεν είναι έτοιμοι να ακούσουν την αλήθεια, τότε κακό του κεφαλιού τους. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης δείχνει κατασταλαγμένος και περισσότερο αποφασιστικός.

Στην αρχή της καριέρας του στον ρόλο του προέδρου του ΠΑΟ πολλές φορές αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα σε περασμένα πρότυπα (βλ. εμπρηστικές δηλώσεις, προκλήσεις αντιπάλου κ.λπ.) και σε σύγχρονα. Και δικαιολογημένα, αφού δεν είχε την εμπειρία και ούτε γνώριζε καλά εκ των έσω την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Αρκείτο σε αυτά που του μετέφεραν οι περισσότερο έμπειροι από αυτόν. Ο καιρός πέρασε και νομίζω ότι ο Γιάννης Βαρδινογιάννης βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη θέση να γνωρίζει καλύτερα τα πράγματα από αυτούς που τον πληροφορούσαν σχετικά. Αποφάσισε, και καλά έκανε, να ακολουθήσει έναν σύγχρονο τρόπο διοίκησης με νέο ύφος και κάτι μου λέει ότι γι' αυτήν του την επιλογή θα ανταμειφθεί. Τι μου άρεσε περισσότερο από αυτά που δήλωσε στην προχθεσινή του τοποθέτηση στη γενική συνέλευση της ΕΠΑΕ; Το ότι θεωρεί πρόβλημα τη μη κατάκτηση του πρωταθλήματος αλλά όχι και καταστροφή. Και πολύ καλά κάνει. Μια ομάδα με 19 πρωταθλήματα και 16 Κύπελλα Ελλάδος δεν μπορεί να θεωρεί το πρωτάθλημα αυτοσκοπό, αφού κάτι τέτοιο θα την καθιστούσε πολύ μίζερη. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης όμως είχε το θάρρος να το πει. Κάποιοι άλλοι δεν τολμούν. Τον ενδιαφέρει να φτιάξει ή καλύτερα να χτίσει μια ομάδα για πολλά χρόνια.

Ως φίλος του ποδοσφαίρου δεν μπορώ παρά να τον συγχαρώ για αυτό, όπως οφείλω να κάνω το ίδιο και για το γεγονός ότι βγαίνει και λέει ανοιχτά στον κόσμο -αυτό που ίσως καθυστέρησε να πει- πως η ομάδα είναι νέα από κάθε άποψη και οφείλουν να τη στηρίξουν όλοι. Ετσι ίσως καταλάβουν αυτό που με τόση έμφαση τόνισε ο πρόεδρος. Το τι δηλαδή είναι ποδόσφαιρο. Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον ότι οι ομάδες δεν φτιάχνονται ούτε σε εργαστήρια ούτε σε software labs ούτε στο μυαλό του κάθε ευφάνταστου οπαδού, αλλά στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου, με πολλή δουλειά, με πολύ κόπο, με υπομονή και επιμονή, με το να διορθώνεις λάθη που τυχόν έκανες, αλλά πάνω από όλα στηρίζοντας αυτό στο οποίο πιστεύεις. Αυτός ήταν εξάλλου και ο λόγος που, όταν όλη η Ελλάδα έβλεπε τον Μαλεζάνι με βαλίτσες, ο Τζίγκερ έσπευδε να διαβεβαιώσει τους πάντες ότι τον βλέπει χαλαρό να προπονεί την ομάδα του Παναθηναϊκού. Και νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να δρέψει τους καρπούς από αυτήν του τη στήριξη στο πρόσωπο του Ιταλού.

Κλείνοντας, θέλω να πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός δια στόματος και φιλοσοφίας Γιάννη Βαρδινογιάννη επιστρέφει σε αυτό που τον έκανε ξεχωριστό για τα ελληνικά δεδομένα. Να είναι σε θέση δηλαδή να σκέφτεται και να πράττει ευρωπαϊκά. Καιρός ήταν. Όπως καιρός είναι να καταλάβουν κάποιοι πονηροί τι εννοούσα όταν από αυτή τη στήλη πέρυσι έγραφα (όχι από αντι-παναθηναϊκό μένος, όπως ισχυρίζονταν) ότι ένα νταμπλ για τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να είναι πανάκεια και πως κάλλιστα θα μπορούσε να τον βλάψει. Αν πρόκειται να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο στον ΠΑΟ, θα αλλάξει από το κεφάλι. Και αυτό βλέπω να γίνεται.