Ακαρδα λέγκο... (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Η ανεργία στη χώρα μας χτυπάει κόκκινο. Κάποιοι φροντίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα. Όταν χρειαστεί να επιχειρηματολογήσουν, θα βγάλουν από το μαγικό καπέλο τους νούμερα, στατιστικές, δείκτες παραγωγικότητας και –γιατί όχι;– νέες θέσεις εργασίας, αν δουν πως δεν τους παίρνει αλλιώς. Αυτό όμως δεν πρόκειται να αλλάξει επ' ουδενί την εικόνα της καθημερινότητας, που θα παραμένει το ίδιο μίζερη και εχθρική για όλους αυτούς που ψάχνουν δουλειά. Φτάσαμε να είμαστε απ' τους πρώτους στην Ευρώπη. Και δεν λέω πρώτοι, διότι θα μου την πέσουν οι ειδικοί, να μου αποδείξουν ότι λαϊκίζω.

Στη Μακεδονία τα εργοστάσια κλείνουν. Κόσμος μένει χωρίς επαγγελματική απασχόληση, οι περισσότεροι λίγο πριν βγουν στη σύνταξη. Κανείς δεν μιλάει. Το Δημόσιο χρηματίζεται, λαδώνεται, ξιδώνεται, υπουργοί νομιμοποιούν τη μίζα και τη βαφτίζουν «γρηγορόσημο». Καμία αντίδραση, ίσα-ίσα που αρκετοί το θεωρούν φυσιολογικό και δεν τους πειράζει καν. Αλήθεια, πώς να αφοπλίσεις κάποιον που σε σημαδεύει για να σου ρίξει, οπλισμένος με το επιχείρημα «ποιος δεν τα παίρνει, ρε Λεάνη, για να μην τα παίρνουν αυτοί...»; Έλα ντε, τι να απαντήσεις; Για να ακούσεις τι; Μπράβο, μαλάκα!
Στη σαββατιάτικη «Ελευθεροτυπία» και πιο συγκεκριμένα στη σελίδα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου (ευτυχώς, ξαναγύρισε), με τίτλο –κλεμμένο, αν δεν κάνω λάθος, από τον Κάρελ Ράις– «Σάββατο βράδυ, Κυριακή πρωί», διαβάζω μια μικρή ιστορία και είμαι έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Ανατριχιάζω και ψάχνω κάπου να ξεσπάσω. Σας τη μεταφέρω αυτούσια:
«Σάββατο μεσημέρι στην Αβησσυνίας. Τρώμε, πίνουμε, μπαγλαμαδάκια και η Μαρία μάς περιγράφει κάτι καφκικό. Άνεργη ηθοποιός, της ζητάνε απ' την Εφορία 1.500 ευρώ. Δεν τα έχει. Πηγαίνει, τους εξηγεί. Την απειλούν ότι θα της κάνουν έλεγχο και θα πληρώσει τα διπλά. "Εχετε δίκιο", της λένε, αλλά έχουμε εντολή να μαζέψουμε χρήματα, εσάς θα πιάσουμε, οι μεγάλοι ξέρουν να φυλάγονται. Το δίκιο την πνίγει, λερώνει με δάκρυα το μπιφτέκι μας –λύσσα το έκανε. "Κι από πού θα βγάλουν λεφτά;", λέει, κόκκινη, κλαίει πια κανονικά. Από τα παιδάκια που τα γράφουν για κράνος, από εμένα, που μένω σε μια γκαρσονιέρα με δανεικά έπιπλα. Εν γνώσει τους! Τι κράτος είναι αυτό; Ο κύριος Αλογοσκούφης. Το κάθε άκαρδο λέγκο. "Ας με κλείσουν φυλακή", τους είπα. Ειλικρινά, δεν έχω σάλιο. Έβαλα τα κλάματα μες στην Εφορία από το άδικο. Ένας υπάλληλος με λυπήθηκε. "Φύγε", μου είπε, "και ξέχασε ότι ήρθες εδώ σήμερα. Κάνε ότι ποτέ δεν με είδες, κάτι θα βρω να κάνω"...».

Και δεν είναι η μόνη που ζει αυτόν τον εφιάλτη. Όλη η Ελλάδα είναι χρεωμένη. Αλλά δεν μιλάει κανείς. Κοιτάζει τον διπλανό του, που είναι το ίδιο χάλια, και παρηγοριέται. Ένα φοβερό πράγμα. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς φτάσαμε ως εδώ. Να έρχεται χειμώνας, ο περισσότερος κόσμος να μην έχει να πληρώσει το πετρέλαιο και να μην ξεσηκώνεται. Την ίδια ώρα, ακούω κάποιους το μεσημέρι στο ραδιόφωνο να μου τηλεφωνούν και να αγανακτούν για τον προπονητή, για τον διαιτητή, για την αδικία που υπέστη η ομάδα τους… Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ο σύλλογος που αγαπάνε, λόγω χρεών, κινδυνεύει να πέσει κατηγορία. Και τότε αποφασίζουν να βγουν στους δρόμους, να διαμαρτυρηθούν, να σταματήσουν την αδικία για να μπει η ομάδα τους στο άρθρο 44. Όμως δεν κάνουν το ίδιο για τον εαυτό τους κι ας μην έχουν να πληρώσουν το πετρέλαιο, τις κάρτες, τα δίδακτρα, τα φροντιστήρια. Αύριο ίσως να μην έχουν ούτε δουλειά. Δεν βγάζω άκρη…