Θέλει αρετή και τόλμη (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Μαλεζάνι στο παιχνίδι με τη Βέρντερ Βρέμης ρίσκαρε και κέρδισε. Κέρδισε και το ματς και την εμπιστοσύνη των φιλάθλων. Την εμπιστοσύνη, βέβαια, προσωρινά, διότι στην Ελλάδα είμαστε και καλό είναι να μη λέμε μεγάλες κουβέντες. Ο Ιταλός έριξε μπροστά δύο γρήγορους επιθετικούς, τον πολλά υποσχόμενο Τόργκελε, που και δυνατός είναι και τεχνική έχει, και δίπλα του έβαλε τον νεαρό Μάντζιο. Ο Τόργκελε πήρε το πέναλτι και ο Μάντζιος πέτυχε το δεύτερο γκολ. Μέχρι να καταλάβουν οι Γερμανοί τι είχε συμβεί, βρέθηκαν να χάνουν με 2-0. Μετά, ξέρω, θα μου πείτε ότι στο πρώτο ημίχρονο ήταν καλύτεροι οι Γερμανοί, ότι έχασαν ευκαιρίες και ότι, ότι, ότι… ακρίβυνε το άνθος αραβοσίτου Γιώτη… Στο ποδόσφαιρο, όμως, αν δεν μάθεις να χτυπάς έναν αντίπαλο αντικειμενικά ισχυρότερο από εσένα στις αδυναμίες του, τότε καλύτερα να μην κατέβεις καθόλου να παίξεις. Ο Ιταλός αυτό το ρίσκο –έχω την εντύπωση ότι– το ετοίμαζε καιρό στο μυαλό του. Εκρινε ότι τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή και το δοκίμασε. Το ίδιο ισχύει και για την αλλαγή του δεύτερου ημιχρόνου, αυτή που δεν άρεσε στον κόσμο του Παναθηναϊκού, την αντικατάσταση δηλαδή του Τόργκελε από τον Τζιόλη. Ο μικρός όμως τα πήγε περίφημα και έτσι οι όποιες ενστάσεις έπεσαν στο κενό. Δεν ξέρω βέβαια πόσοι πρόσεξαν ότι όταν ο Κώτσιος αντικατέστησε τον άτυχο Γκούμα, δεν έπαιξε στο κέντρο της άμυνας –εκεί πήγε ο Βύντρα–, αλλά στα άκρα. Τα ευρωπαϊκά παιχνίδια θέλουν καλή μελέτη του αντιπάλου, ώστε να είσαι διαβασμένος και να μπορέσεις να εκμεταλλευτείς τις αδυναμίες του. Αν το καταφέρεις αυτό, παίρνεις 10 στο διαγώνισμα. Και ο Μαλεζάνι πήρε δέκα με τόνο.

Ο Σόλιντ, από την άλλη, έδειξε για άλλη μια φορά ότι με το ρίσκο, με την τόλμη αν θέλετε, είναι μαλωμένος. Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε σωστά απέναντι στη Ρεάλ, αλλά ο Νορβηγός δεν τόλμησε να διορθώσει αδυναμίες, εκτός αν δεν τις είδε, ούτε να ρισκάρει αλλαγές, κατά την προσωπική άποψή μου, όταν η ομάδα το χρειαζόταν. Ο Μαυρογενίδης βολόδερνε στη δεξιά πλευρά και έδειχνε ότι βρισκόταν πραγματικά σε άσχημη μέρα. Αν δεν είχε τραυματιστεί, ώστε να αντικατασταθεί από τον Μιχάλη Καψή, πολύ φοβάμαι ότι αυτή η αλλαγή δεν θα είχε γίνει ποτέ. Δεν ξέρω γιατί ένας παίκτης σαν τον Μιχάλη Καψή, με τις τόσες εμπειρίες αλλά και με το πάντα καθαρό και ψύχραιμο μυαλό, απαραίτητο για τέτοιους αγώνες, δεν αποτελεί επιλογή του κ. Σόλιντ. Δικαίωμά του. Αλλά και δικό μας δικαίωμα να θεωρούμε ότι αυτή η αλλαγή, σε συνδυασμό με την απόδοση του Καψή, τον εξέθεσε.

Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις πολύ ποδόσφαιρο για να καταλάβεις ότι μετά το γκολ που δέχθηκε η Ρεάλ θα φορτσάρει. Και, για να είμαστε ακόμα πιο ρεαλιστές, όταν ισοφαρίζεις τη «βασίλισσα» μέσα στο «Μπερναμπέου», το πρώτο πράγμα που επιδιώκεις είναι να κρατήσεις το αποτέλεσμα και όχι να νικήσεις. Μετά το 70' κάποιοι παίκτες του Ολυμπιακού έδειχναν κουρασμένοι. Δεν πήγαιναν γρήγορα στην μπάλα, μπορεί να είχαν θέληση, αλλά το σώμα τους τούς πρόδιδε. Στο 85', αλήθεια, ο Οκκάς τι μπορούσε να κάνει; Στο 89' ο Μπαμπαγκίντα; Αν ήθελε πραγματικά ο Σόλιντ να πετύχει ή να αλλάξει κάτι, θα έπρεπε να το είχε κάνει νωρίτερα. Τι θα ήταν αυτό; Αυτός οφείλει να το εξηγήσει, διότι αυτός είναι ο προπονητής.