Ρεαλιστικά… σηκώστε το (SportDay/ Μιχάλης Λεάνης)

Καλώς την κι ας άργησε, την Εθνική ομάδα μπάσκετ. Η «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων φιλάθλων, η πρώτη που μας έκανε υπερήφανους, κατακτώντας το 87 ευρωπαϊκό τίτλο, επιστρέφει και μάλιστα… δριμύτερη, αφού φιλοδοξεί τον δεύτερο τίτλο της να τον κατακτήσει... εκτός συνόρων.
Τα παιδιά του Παναγιώτη Γιαννάκη τα πάνε υπέροχα στο Βελιγράδι. Ο αντικειμενικός του σκοπός έχει ήδη επιτευχθεί. Με την είσοδό τους στις τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, σφράγισαν ήδη το εισιτήριό τους για το επόμενο Πανευρωπαϊκό, αλλά και για το προσεχές Παγκόσμιο στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Και συνεχίζουν να ταξιδεύουν, αφού η waiting list δεν ταιριάζει καθόλου σ’ αυτή την ομάδα.
Τα παιδιά αυτά έχουν πλήρη γνώση των δυνατοτήτων τους. «Μ' αρέσει να μη λέω πολλά», τραγουδάνε τα «Υπόγεια Ρεύματα», και ο στίχος του συγκροτήματος ταιριάζει γάντι στην Εθνική μας. Χαμηλών τόνων όλοι τους ανεξαιρέτως, συγκροτημένοι αλλά και συγκρατημένοι περισσότερο απ' ό,τι η ελληνική ιδιοσυγκρασία παρακινεί σε ανάλογες περιπτώσεις, προχωράνε μιλώντας με πράξεις και κατακτήσεις.
Ξέρουν ότι δεν είναι «παικταράδες», από άλλον πλανήτη, απ' αυτούς που ο κόσμος τούς προορίζει για πρώτα ονόματα στο ΝΒΑ, αλλά δεν τους καίγεται καρφί και καλά κάνουν. Βασίζουν την όποια επιτυχία τους στο τρίπτυχο: άμυνα άμυνα και πάλι άμυνα. Αυτό είναι το όπλο τους και μ' αυτό σημαδεύουν την κορυφή.
Δεν έχουν εμπειρίες, ομάδα νεανική και άβγαλτη στις μεγάλες διοργανώσεις, καταφέρνει να αποδείξει με τον καλύτερο αλλά και εξυπνότερο τρόπο την παροιμιώδη ρήση του Βικτόρ Ουγκό. «Εμπειρίες είναι το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας». Εχοντας μάλιστα την ικανότητα να διορθώνει τα λάθη της και τις κρίσιμες στιγμές να μην τα επαναλαμβάνει, που της δίνει το δικαίωμα να χτυπάει τον οποιονδήποτε ισχυρό αντίπαλο στα ίσα. Η αποθέωση του ρεαλισμού.
Η Εθνική αυτή δεν παίζει μπάσκετ υψηλών προδιαγραφών. Μπορεί –προς το παρόν- να μην έχει ούτε τη δυνατότητα, αλλά ούτε και την ικανότητα να το πράξει. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι η ομάδα που θα πάει το άθλημα μπροστά. Ακαδημαϊκά συζητώντας, θα μπορούσα να συμφωνήσω. Αλλά δεν διάλεξε αυτόν τον ρόλο πότε της η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη. Αλλες ήταν οι ομάδες οι επιφορτισμένες μ' αυτό το βάρος, που ξεχείλιζαν από ταλέντο, από παίκτες αμερικανικών προδιαγραφών με φαντασία και εξαιρετικές ικανότητες. Αλλά, όπως όλοι σας θα έχετε διαπιστώσει, οι περισσότερες απ' αυτές έχουν ήδη μείνει από... λάστιχο. Οταν πας σε ένα τέτοιο τουρνουά, οφείλεις να είσαι ρεαλιστής. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει απ' αυτά που μπορεί να έχεις στο μυαλό σου ή να ονειρεύεσαι. Θα γίνει αυτό που οι συνθήκες επιβάλλουν, διότι πολύ απλά, την ώρα που εσύ κάνεις όνειρα, η ζωή έχει άλλα σχέδια. Αν τα σχέδιά σου συμφωνούν μ' αυτά της πεζής πραγματικότητας, προχωράς, αν όχι, πας σπίτι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ούτε αν κατακτήσεις μια προνομιούχο θέση, σημαίνει ότι έγινες υπερομάδα και ξαφνικά είσαι ο καλύτερος όλων. Μπορεί τον καλύτερο αντικειμενικά να μην τον συναντήσεις ποτέ σε ένα τουρνουά, διότι πολύ απλά είχε την ατυχία να αποκλειστεί από κάποια ομάδα που τον πέτυχε στην άσχημη βραδιά του. Ετσι είναι αυτά τα παιχνίδια και οι όποιες άλλες αναλύσεις μοιάζουν υπερβολικά πονηρές, ώστε να μην τις ακολουθήσω. Αν τώρα το επίπεδο του μπάσκετ γενικώς βρίσκεται χαμηλά (θα συμφωνήσω), γι' αυτό δεν φταίει μόνο η Εθνική μας, ούτε θα φταίει που το εκμεταλλεύτηκε για να κατακτήσει έναν τίτλο. Στο παρελθόν, εξάλλου, που το επίπεδο ήταν υψηλότερο, και σ' αυτό είχαν συμβάλει τα μάλα οι Ελληνες παίκτες με την ποιότητά τους, πάλι είχαμε κατακτήσει τίτλο. Αρα, c’est la vie.