Δίδαξέ μας, τεράστιε! (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Να και μια ευχάριστη είδηση για όλους αυτούς που αγαπάνε το ωραίο και επιθετικό ποδόσφαιρο. Για όσους το γνώρισαν, φυσικά, γιατί δεν είναι λίγοι οι πιτσιρικάδες που πιστεύουν ότι αυτό που βλέπουν είναι το ωραιότερο ποδοσφαιρικό θέαμα όλων των εποχών. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί ποιοτικοί ποδοσφαιριστές, ιδιαίτερα στις μεγάλες ομάδες του εξωτερικού, αλλά πιστέψτε με οι περισσότεροι αισθάνονται και δυστυχώς λειτουργούν σαν το πουλί στο κλουβί, εγκλωβισμένοι σε προπονητικές στρατηγικές και τακτικές. Ποια είναι λοιπόν αυτή η είδηση;

Οτι ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΟΥΔΑΣ επιστρέφει. Και όταν λέμε μικρός Βούδας, δεν εννοούμε την αφεντομουτσουνάρα μου, προς Θεού. Μιλάμε για τον Ρομπέρτο Μπάτζιο που η στήλη αυτή «οικειοποιήθηκε» το παρατσούκλι του από θαυμασμό για την ποδοσφαιρική του αξία και την πληθωρική του προσωπικότητα (εντός και εκτός γηπέδων), χαρακτηριστικά που τον κατέστησαν ως τον μεγαλύτερο Ευρωπαίο ποδοσφαιριστή των τελευταίων δεκαετιών.

Ο Μπάτζιο, έπειτα από πρόταση του προέδρου Μάσιμο Μοράτι, θα αναλάβει τα τμήματα υποδομής της Ιντερ. Οι τιφόζι «νερατζούρι» τον αγάπησαν, αλλά εκείνοι που τον λάτρεψαν πραγματικά ήταν οι οπαδοί της Φιορεντίνα, αφού τότε στην αρχή της καριέρας του, στο πρόσωπο του νεαρού από τη Βιτζέντσα, βρήκαν τον διάδοχο του μεγάλου Τζιανκάρλο Αντονιόνι. Δύο, εξάλλου, ήταν οι πρώην παίκτες της «Βιόλα» όταν συνάντησαν την παλιά του ομάδα από την πόλη των Μεδίκων, σαν αντίπαλοι δεν ντράπηκαν να δακρύσουν από συγκίνηση. Ο Μπατιστούτα με τη φανέλα της Ρόμα, που η μοίρα το έφερε να σκοράρει με πέναλτι, και δεν το πανηγύρισε, εμφανώς συγκινημένος, και φυσικά ο Μπάτζιο στην πρώτη του επιστροφή στη Φλωρεντία με τη φανέλα της μισητής Γιουβέντους. Αποχωρώντας σαν αλλαγή, κάποιος του χάρισε μια βιολετή φανέλα με το νούμερο δέκα και αυτός τους χάρισε ένα δάκρυ που έλεγε πολλά.

Απορίας άξιον, γιατί η πρόταση για τα τμήματα υποδομής δεν του έγινε από τη Φιορεντίνα, αλλά αυτό όσο μεγάλη σημασία μπορεί να έχει για τους «βιόλα», μικρή σημασία έχει για το ποδόσφαιρο. Αυτό που μετράει είναι ότι ο Βούδας επιστρέφει να διδάξει την τέχνη του ποδοσφαίρου στα μικρά παιδιά. Αν ήμουν πιτσιρικάς, και μόνο στο άκουσμα της είδησης, θα το έσκαγα από το σπίτι, θα σκαρφάλωνα στην πρώτη νταλίκα για εξωτερικό και θα πήγαινα να γίνω μαθητής του. Αν δεν είχα χρήματα θα πήγαινα και με τα… σώβρακα, όπως τραγουδάει ένα άλλο ιερό τέρας της σύγχρονης ιταλικής κουλτούρας, ο Λούτσιο Ντάλα. Γιατί ένα παιδί δεν θα μάθει από τον Μπάζτιο μόνο πώς κοντρολάρουν την μπάλα, πώς σουτάρουν σωστά, πώς βάζουν το κορμί τους σε μια διεκδίκηση, πώς σουτάρουν τα φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή, με τον τερματοφύλακα να ζητάει απλώς να είναι στη φωτογραφία, αλλά θα μάθει και περισσότερο θα αισθανθεί τι θα πει ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Να παίζεις μπάλα και να ακτινοβολείς. Να δουλεύει μαζί με το κορμί σου και το μυαλό σου. Να είσαι ηγέτης και συγχρόνως να ευχαριστιέσαι τη χαρά του παιχνιδιού.

Κάθε σου κίνηση και επιλογή να έχει την προσωπική σου σφραγίδα. Με λίγα λόγια, να διδάξει ό,τι λείπει από το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Το θέμα, όμως, δεν είναι μόνο τι θα μάθουν τα νέα παιδιά από τον μάγο. Είναι τι θα ακολουθήσει μετά. Γιατί αν οι προπονητές που θα συναντήσουν στην καριέρα τους είναι διαφορετικής φιλοσοφίας τότε και αυτά θα αναγκαστούν να πουν ότι είπε κάποτε ο Μπάτζιο στον Λίπι. «Αν θέλεις μαραθωνοδρόμους που να ξέρουν και λίγη μπάλα και όχι ποδοσφαιριστές, πες το να μην παιδεύεσαι και εσύ, αλλά ούτε και εγώ». Να γιατί χρειάζεται το ποδόσφαιρο προσωπικότητες σαν τον Μικρό Βούδα. Μπας και κάποτε μεγαλώσει και γίνει σοφότερο.