Ο γιαλός είναι στραβός (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Ολυμπιακός δέχθηκε 3 γκολ από την ασθενέστερη ομάδα του ομίλου στον οποίο συμμετέχει. Ο Παναθηναϊκός, με τη σειρά του, εισέπραξε άλλα 3 γκολ -για να μη μειονεκτεί απέναντι στον «αιώνιο»- από την Ουντινέζε, που δεν θεωρείται και πρώτο όνομα. Ποιος φταίει; Η εύκολη λύση: ο Σόλιντ κι ο Μαλεζάνι. Οχι ότι οι δύο προπονητές δεν φέρουν ευθύνη για τις δύο αυτές ήττες. Αλλά, σίγουρα η ευθύνη τους δεν είναι μεγαλύτερη απ' αυτή των ιθυνόντων των δύο ομάδων.
Εγώ πάλι με τη σειρά μου το «βιολί μου». Θα γράφω ότι είμαστε πολύ πίσω κύριοι, μπας και το καταλάβουν οι «άλλοι» πολλοί, που ξέρουν μπάλα. Είμαστε πολύ πίσω από πολλούς ευρωπαϊκούς συλλόγους που θέλουν αλλά και πρωταγωνιστούν. Δεν είναι μόνο το προχθεσινό στραπάτσο, που επιβεβαιώνει την άποψή μου, είναι ότι αν κοιτάξουμε πίσω τότε εύκολα διαπιστώνουμε πως κάθε πέρσι και καλύτερα.

Η ζωή είναι γεμάτη χαμένες ευκαιρίες. Το ζητούμενο είναι ποιον ενδιαφέρει να ξαναδοκιμάσει την τύχη του. Να μπει στη δύσκολη διαδικασία ν' αντιληφθεί τα λάθη του (εδώ βασική προϋπόθεση είναι η γνώση, γιατί μια λάθος διάγνωση είναι ικανή να σε πάει ακόμα πιο πίσω) και μετά να προχωρήσει στην πλέον επώδυνη (διαδικασία) της αλλαγής πλεύσης και φιλοσοφίας.

Είμαστε πολύ πίσω, γιατί την ίδια ώρα που στην Ευρώπη μιλάνε για ποδόσφαιρο, αναφερόμενοι στον αγωνιστικό τομέα, εμείς συζητάμε ώρες ατελείωτες για τον αν ο Ντέμης έπρεπε να «δώσει» τον Αγη και τον... Κλεομένη.
Την ίδια ώρα που οι ομάδες στην Ευρώπη ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο για να βρουν ταλέντα και να τα φέρουν να μεγαλώσουν στις ακαδημίες τους, εμείς συζητάμε «ακαδημαϊκά» για το ποδόσφαιρο και τις διατηρούμε για τα μάτια του κόσμου.

Την ίδια ώρα που αυτοί καταρτίζουν, μετά από ώρες δουλειάς, πλάνα και βάζουν στόχους, εμείς συζητάμε για τον αν θα πρέπει να πηγαίνουν οπαδοί και των δύο ομάδων στο γήπεδο, για τον αν πρέπει μια ΠΑΕ να γνωρίζει τα προσωπικά μας δεδομένα και για το αν αξίζει τον κόπο να μείνουμε 2 χρόνια χωρίς τίτλο, ή 11 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Δεν έχουμε βέβαια κατασταλάξει και για το αν μας συμφέρει η Ευρώπη. Ακόμα κι αυτό! Τι να την κάνουμε την Ευρώπη; Μήπως θα πάρουμε ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ; Ενα-δυο γύρους θα προχωρήσουμε και μετά θ' αποκλειστούμε. Γι’ αυτό πρωτάθλημα και πάλι πρωτάθλημα.

Οι υπόλοιποι σύλλογοι δηλαδή που βλέπουν ως μόνη προοπτική για την οικονομική τους -κι όχι μόνο- επιβίωση την ευρωπαϊκή διάκριση μάλλον είναι βαθιά νυχτωμένοι. Και τι κάνουμε; Προχωράμε στα τυφλά και λέμε ότι ξέρουμε που πάμε. Βάζουμε από πίσω και τον οπαδικό Τύπο να γράφει ότι η ομάδα δεν αποδυναμώθηκε, το αντίθετο μάλιστα, αφού αυτοί που έρχονται είναι καλύτεροι απ’ αυτούς τους άχρηστους που έφυγαν, παίρνουμε κι έναν ακριβό προπονητή, που τον κυνηγούσαμε χρόνια, και... κλείνουμε στόματα.

Θα πρέπει να καταλάβουν οι έξυπνοι, απ’ όπου και να προέρχονται, ότι ο κόσμος ο ποδοσφαιρικός στην Ελλάδα δεν πάει πλέον γήπεδο, όχι μόνο επειδή αναμφίβολα κινδυνεύει, αλλά κυρίως επειδή δεν βλέπει κάτι το αξιόλογο. Αν μάλιστα αντιληφθεί ότι ούτε και στους αγώνες της Ευρώπης έχει κάτι να δει και να ελπίζει τότε καλά σαράντα και κεράστε τους κόλλυβα από τώρα που είναι ακόμη φτηνά. Γιατί, σε λίγο με τη ζήτηση που θα έχουν, μπορεί και ν' ακριβύνουν.