Γιατί τόσα νεύρα; (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Ο Παναθηναϊκός δεν ξεκίνησε καλά στο πρωτάθλημα, αλλά δεν είναι αυτό που με ανησυχεί. Και στο παρελθόν οι «πράσινοι» στην αρχή της αγωνιστικής περιόδου μετρούσαν ήττες στο παθητικό τους, αλλά στη συνέχεια ανέκαμψαν. Η ιστορία του ποδοσφαίρου τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό βρίθει ανάλογων περιπτώσεων. Αλλο είναι που με προβληματίζει και μάλιστα έντονα. Οτι, δηλαδή, ο φετινός Παναθηναϊκός συμπεριφέρεται σαν ομάδα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Το αποδεικνύουν περίτρανα τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν και στα δύο παιχνίδια του πρωταθλήματος.
Στο ματς με τον Ολυμπιακό ένας κατά γενική ομολογία ψύχραιμος παίκτης του, ο Μόρις, συμπεριφέρεται σαν νεαρός ποδοσφαιριστής τοπικού πρωταθλήματος. Με την επίτευξη του δεύτερου γκολ από τον Ολυμπιακό, πρώτα κλοτσάει με λύσσα τον αντίπαλο, δείχνει να μην έχει καταλάβει τι έχει κάνει και μετά τη δίκαιη αποβολή του, αντί να συνέλθει, βγάζει, πραγματικά ευρισκόμενος εκτός εαυτού, τη φανέλα του, την πετάει στον διαιτητή και εν εξάλλω αποχωρεί βρίζοντας.
Γνωρίζει βέβαια ότι πριν από αυτόν έχει αποβληθεί ο συμπαίκτης του Κώτσιος, πως η ομάδα του αμυντικά ταλαιπωρείται από τραυματισμούς και σοβαρές απουσίες, αλλά όλα αυτά δεν λειτουργούν επάνω του ανασταλτικά. Το αντίθετο θα έλεγα. Ολα αυτά συνηγορούν στο συμπέρασμα ότι το μυαλό του Μόρις ήταν θολωμένο, πράγμα που μέχρις ενός σημείου εξηγείται από την ένταση, αλλά και την κρισιμότητα του παιχνιδιού. Μέχρι του σημείου, όμως, να φτάσουμε σε ακραίες εκδηλώσεις και ενέργειες ποδοσφαιριστή που δεν μας έχει συνηθίσει σε ανάλογες συμπεριφορές, απέχει πολύ και κάποιοι όφειλαν να το εξετάσουν. Στη Νίκαια ο Παναθηναϊκός τελείωσε και αυτό το παιχνίδι με 10 παίκτες. Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση. Ο Σέριτς μπορεί να προκλήθηκε από τον Τσιμπλίδη, αλλά όφειλε να αντιδράσει ψύχραιμα. Δεν το έκανε, παρ' όλο το μάντρωμα που προηγήθηκε 24 ώρες πριν στην Παιανία και τις συστάσεις για ψυχραιμία. Φαντάζομαι ότι κανένα άλλο επαγγελματικό σωματείο στην Ελλάδα δεν έχει να επιδείξει τέτοιο αρνητικό ρεκόρ. Τριών κόκκινων καρτών σε δύο μόλις αγώνες πρωταθλήματος. Αλλά δεν ήταν μόνο η αποβολή του Σέριτς. Ολος ο Παναθηναϊκός έδειχνε έτοιμος να εκραγεί και μη μου πείτε ότι αποτελεί δικαιολογία το γκολ που δέχθηκε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρίσκονται οι «πράσινοι» πίσω στο σκορ, αλλά ουδέποτε παρουσίασαν τέτοια νοσηρά συμπτώματα, με αποκορύφωμα το «πέσιμο» του Γκονζάλες στον πιτσιρικά Δάρλα. Οσο δίκιο (ή άδικο) είχε ο Αργεντινός δεν είναι αυτή συμπεριφορά ποδοσφαιριστή, πόσο μάλλον όταν φορά τη φανέλα του ΠΑΟ, που παραπέμπει αυτομάτως σε ευρωπαϊκές εμπειρίες, αλλά και συμπεριφορές. Οι παίκτες, όλοι τους, χωρίς καμία εξαίρεση, έδειχναν νευρικοί, αγχωμένοι, χωρίς καθαρό μυαλό, χωρίς ικανότητα διαχείρισης της όποιας αγωνιστικής κρίσης. Δεν υπήρχε ένας παίκτης για να βάλει τις φωνές, να τους ζητήσει να ηρεμήσουν και να τους συμμαχήσει με τον χρόνο. Στον πάγκο ο Μαλεζάνι απλώς συμπλήρωνε το σκηνικό. Ανοιγε τα χέρια του νευρικά, έπιανε το κεφάλι του σαν να τον ταλαιπωρούσε ημικρανία, έμοιαζε να ζει έναν εφιάλτη. Αν αυτή είναι εικόνα ομάδας έτοιμης να αντιμετωπίσει τον Γολγοθά του Τσάμπιονς Λιγκ και των λοιπών αγωνιστικών υποχρεώσεων, τότε στον ΠΑΟ καλά θα κάνουν να μην ανησυχούν. Αλλιώς ας βρουν τρόπους η ομάδα να χαλαρώσει. Να χαλαρώσει και να ηρεμήσει πραγματικά. Δεν είναι αγωνιστικό το πρόβλημα. Ακόμα και το πιο εύκολο σύστημα δεν είναι κανείς σε θέση να το εφαρμόσει αν τα νεύρα του μοιάζουν με χύτρα ταχύτητας έτοιμη να εκραγεί.