Περί οργανωμένων (Sportday / Mιχάλης Λεάνης)

Και μόνο που συζητάμε εν έτει 2005 αν θα πρέπει να τιμωρείται κάποιος που συμμετέχει σε επεισόδια, αν θα έπρεπε να τον «δώσει» η ομάδα του και πιο συγκεκριμένα ο πρόεδρός της, για το αν πρέπει να έχουμε συναισθηματικά και ηθικά κολλήματα επειδή είναι «δικό μας παιδί» και μάλιστα με «παρελθόν» και, τέλος, για το ποιος είναι επιτέλους ο ρόλος των «οργανωμένων», αυτό δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι όχι μόνο είμαστε πολύ πίσω ποδοσφαιρικά, αλλά και ότι δεν θέλουμε να προοδεύσουμε. Δεν μας ενδιαφέρει να πάει το ποδόσφαιρο μπροστά. Αυτή είναι η αλήθεια. Η ομάδα μας να είναι καλά και ο μικρόκοσμός της. Τα φιλαράκια μας, τα εισιτηριάκια μας, τα κασκολάκια μας, τα πανό, να μπορούμε να πηγαίνουμε τις εκδρομούλες μας, να μη σκέφτονται οι «άλλοι οι κακοί» ότι θα μας την πέσουν και, από εκεί και πέρα, μην την ψάχνεις, σιγά μη γίνουμε και Μπαρτσελόνα.

Το κράτος, όπως σε όλα άλλωστε τα σοβαρά ζητήματα, βρέθηκε πίσω από τις εξελίξεις. Τώρα αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα, όπως το ίδιο ισχυρίζεται. Οι οργανωμένοι διαφωνούν. Θέλουν να μας αφανίσουν, να μας κλείσουν, να μας καταστρέψουν οικονομικά, αυτός είναι ο λόγος που δεν μας δίνουν εισιτήρια, ισχυρίζονται.

Συγγνώμη, για να καταλάβω, από τα εισιτήρια επιβιώνουν οι σύνδεσμοι; Ή και από τα εισιτήρια, έχοντας όμως ως βασικούς οικονομικούς πόρους τις συνδρομές των μελών τους; Γιατί αν συμβαίνει το πρώτο, τότε μην ακούσω κανέναν από αυτούς να κλαίγεται για το παιδί που δεν έχει να πληρώσει το νοίκι του και αυτοί του το εξασφαλίζουν σε φτηνή τιμή, γιατί Ρομπέν των γηπέδων με καπέλο στο εισιτήριο δεν έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία των κινημάτων υπέρ των αδυνάτων.
Ετσι γεννάται αυτομάτως ένα άλλο ζήτημα. Υπάρχει συνδεσμιακό κίνημα στη χώρα μας τέτοιο που αξίζει κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του ή μιλάμε για «οπαδικές κερδοσκοπικές εταιρείες» που κοιτάζουν απλώς το συμφέρον τους; Οταν μάλιστα αυτό το «συμφέρον τους» δεν συμβαδίζει με αυτό της ομάδας που «εκπροσωπούν», τότε δεν το έχουν σε τίποτα να συγκρουστούν μετωπικά με τη διοίκηση της «θρησκείας» τους.

Είναι αδύνατον όλα αυτά το σωτήριο έτος 2005 να μη φαίνονται, αλλά και να είναι γραφικά, σ' ένα ποδόσφαιρο αμιγώς επαγγελματικό; Στην υπόλοιπη Ευρώπη σύνδεσμοι οργανωμένων και μάλιστα με τη μορφή που συναντώνται στη χώρα μας δεν υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια. Υπάρχουν κλαμπ που συντηρούνται από τις συνδρομές τους και μόνο. Τα μέλη τους είναι καταγεγραμμένα και δεν φέρνουν αντιρρήσεις ούτε στην κωδικοποίηση των στοιχείων τους ούτε σε οποιαδήποτε άλλα μέτρα κατά της βίας. Μέλημά τους είναι όλα να είναι νόμιμα και σύμφωνα με το καταστατικό τους. Στην Ελλάδα οι σύνδεσμοι, αν φέρουν για κάτι ευθύνη, είναι ότι οι περισσότεροι δεν κατάφεραν οι ίδιοι από μόνοι τους να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγείου που φιλοξενούσαν στις τάξεις τους. Ηξεραν πρόσωπα, γνώριζαν διαθέσεις, στο χέρι τους συνεπώς ήταν να κάνουν την κάθαρση, αλλά δεν το έπραξαν. Αρα, όταν ένα κίνημα δεν είναι πιστό στις αρχές τους και στην ιδεολογία του, εκτίθεται από φράξιες, από προβοκάτσια, πείτε το όπως θέλετε, συνεχίζοντας να μην παίρνει θέση, τότε πριν ακόμα το ξεπεράσει η ιστορία, έχει ήδη τελειώσει την όποια διαδρομή του. Από τη στιγμή που στην Ελλάδα οι σύνδεσμοι δεν είχαν καταφέρει από μόνοι τους να εκσυγχρονιστούν, να εναρμονιστούν και να εντάξουν αυτοί οι ίδιοι έναν νέο συνδεσμιακό καταστατικό χάρτη, λογικό είναι τώρα να εκτίθενται και ηθικά, αλλά και με βάση τις σύγχρονες απαιτήσεις.